Πύρρο ξέχασες, αλλά τελικά δεν άλλαξες

Άρθρο μου στο ecogreennet.gr για τον Πύρρο Δήμα.

Ήταν Ιούλιος τού 2015 όταν προσπαθούσες να μας πείσεις ότι πρέπει να ψηφίσουμε «ναι» σ’ εκείνο το αλήστου μνήμης δημοψήφισμα του Τσίπρα (έκανε το «όχι»… «ναι», αλλά αυτό δεν έχει πλέον σημασία). Είχες υποστηρίξει -τότε- Πύρρο πως «… εγώ πράγματι μεγάλωσα στην Αλβανία. Κι επειδή έζησα ό,τι γινόταν εκεί, αρνούμαι την αλβανοποίηση, στην οποία οδηγείται η ελληνική κοινωνία.

Αρνούμαι τα παιδιά μας να στέκονται σε ουρές για 1 κιλό τυρί, ή 10 αυγά, ή 60 γραμμάρια κιμά (αμφιβόλου προελεύσεως) κάθε μήνα, με ένα κουπόνι στο χέρι όπως στάθηκα εγώ. Αρνούμαι να μεγαλώσουν με έναν Χότζα πάνω απ’ το κεφάλι τους και τον φόβο στην ψυχή τους. Επειδή ευτυχώς οι περισσότεροι από εσάς που με βρίζετε για προδοσίες και άλλου τέτοιου είδους ακρότητες, δεν το έχετε ζήσει, ελπίζω να το φαντάζεστε αλλά, να μην το ζήσετε ποτέ».

Ούτε μπορώ να φανταστώ τα παιδικά σου βιώματα. Εικάζω, γνωρίζοντας τη μετέπειτα τεράστια αθλητική σου διαδρομή, ότι σε έκαναν πιο σκληρό. Από τη στιγμή που ήρθες στην Ελλάδα, από τη στιγμή που σύντομα πέρασες (οικονομικά) στην άλλη όχθη, έχεις δει και τις δύο πλευρές τού νομίσματος.

Πύρρο οι φράχτες δεν προσφέρουν ασφάλεια, φόβο δημιουργούν. Οδηγούν ανθρώπους, απελπισμένους ανθρώπους, να καταφεύγουν στη θάλασσα. Επειδή μνημόνευσα το 2015, στις 2 Σεπτεμβρίου το πτώμα τού τρίχρονου Αϊλάν Κούρντι ξεβράστηκε στη θάλασσα. Τη θυμάσαι τη φωτογραφία; Αν δεν είχε πνιγεί σήμερα θα ήταν 12 χρονών. Ακόμα κι αν ζούσε δεν θα σε τρόμαζε τόσο, ώστε να σε οδηγήσει να φωτογραφηθείς στον φράχτη.

Πύρρο πολλοί από τους ανθρώπους που ζήσατε δύσκολα παιδικά χρόνια, πέρασαν στην Ελλάδα. Αρκετοί από αυτούς βρήκαν έναν πιο φιλόξενο τόπο, αφομοιώθηκαν και τώρα ίσως να έχουν τις ίδιες απόψεις με σένα. Αν όχι οι ίδιοι, τα παιδιά τους. Οι πατεράδες τους πρόσφυγες, εκείνοι ρατσιστές. Κατάντια το λέω εγώ, συμφωνείς;

Πύρρο κανείς δεν σου χάρισε τίποτα. Τη φήμη, τη δόξα, τα χρήματα, τα κέρδισες με την αξία σου. Στο πρόσωπό σου, στο πρόσωπο του Βαλερί Λεόνοφ (δεν έχουμε όλοι μνήμη χρυσόψαρου), του Κάχι Καχιασβίλι, του Σαμπάνη (ή Σαμπάνοφ, μήπως θυμάσαι καλύτερα), κάποιοι δεν είδαμε… φτηνό εργατικό δυναμικό που μπορεί να φέρει αποτελέσματα, αλλά την πανανθρώπινη αξία τού αθλητισμού.

Αν, όμως, θεωρείς ότι πρέπει να υψώνονται τείχη, για να προστατεύουν και να χωρίζουν τους ανθρώπους, φαντάζομαι ότι αυτό πρέπει να αφορά και τους αθλητές υψηλού επιπέδου, και τους καλλιτέχνες, και όλους. Άλλωστε, πώς μπορούμε να γνωρίζουμε αν ο Αϊλάν δεν θα σε ξεπερνούσε σε επιτεύγματα, αν ζούσε, αν τον μάγευε το άθλημά σου; Ή αλήθεια, πώς θα γέμιζε το ΣΕΦ για να αποθεώσει την Εθνική τού Αντετοκούνμπο;

Πύρρο να ξέρεις το χρυσό των μεταλλίων σου δεν θα χάσει ποτέ τη λάμψη του. Όσα χρόνια κι αν περάσουν. Εσύ ξεθωριάζεις. Η εικόνα σου. Ακόμα και αν κυκλοφορείς φορώντας τα μετάλλια στο στήθος, τα οποία γράφω ξανά τα κέρδισες με την αξία σου, δεν θα πάρεις λάμψη από αυτά. Και αν εμφανίσεις σαν αυτές σε κάνουν αγαπητό σε ένα ακροατήριο, που ενδεχομένως σε στείλει την Ευρωβουλή, μάντεψε…

Είναι αυτοί που ακόμα και όταν καθόσουν κάτω από την μπάρα και χαμογελούσες, όταν εμείς δακρύζαμε από χαρά και περηφάνια, εκείνοι «Αλβανό» σε φώναζαν.

Το 2015 όταν είχες κάνει εκείνη την υπερπροσπάθεια να γίνεις υμνητής του τρόμου και να μας πείσεις για το «ναι», σου είχα γράψει αυτό.