Η αυλή του προέδρου είναι… θαυματουργή!
Όταν ο Ιάκωβος Καμπανέλλης παρουσίασε (στις 18 Ιανουαρίου 1957, σύμφωνα με το Wikipedia) την «Αυλή των Θαυμάτων» ίσως να μην περίμενε πόσο σημαντικό θα ήταν το έργο. Μήπως περιμέναμε εμείς πως η σύγχρονη… αυλή του προέδρου θα έκανε θαύματα και θα άλλαζε τους ανθρώπους και τους ρόλους;
Το έργο εξελίχθηκε σε μια λαϊκή γειτονιά της Αττικής, στον Βύρωνα. Στην αυλή κατοικούσαν άτομα της λαϊκής τάξης, με διαφορετική προσέλευση. Για τις ανάγκες της αυλής της ΕΟΚ, το σκηνικό μεταφέρθηκε στην Άρτα. Μια αντιστροφή του τραγουδιού του Λουκιανού, που αναρωτιόταν «τι ήρθα στην Αθήνα και άφησα την Άρτα», στο «κάπου την έχουμε πατήσει κι οι δυο» (κρατήστε το αυτό).
Ο ρόλος του Άγγελου στην… αυλή
Στο έργο του Καμπανέλλη, ο Στέλιος ήταν Αθηναίος ονειροπόλος με πολλές αδυναμίες. Σε ρόλο Στέλιου ο Άγγελος Παπανικολάου, ο οποίος εμάχετο κατά του μητρώου ως υποψήφιος πρόεδρος της ΕΟΚ, αλλά μπήκε στην προσωρινή διοίκηση της ΕΣΚΑΒΔΕ, επειδή ο Νικάκης έκανε συνέλευση (προσέξτε: όχι εκλογές) με δυο σωματεία εκτός μητρώου (δείτε εδώ). Είπαμε, θαυματουργή η αυλή της ΕΟΚ.
Ο φίλος μου (και το εννοώ) Άγγελος, αποφάσισε να κόψει τις ημεραργίες στους διαιτητές. Ως «προσωρινή διοίκηση» ΔΕΝ έχει δικαίωμα να κάνει κάτι τέτοιο. Σε κανένα άλλο διαμέρισμα της χώρας δεν έχουν κοπεί οι ημεραργίες των διαιτητών, αλλά ο… ονειροπόλος Άγγελος αποφάσισε να γίνει πρωτοπόρος της οικονομίας στην Ομοσπονδία. Από… υποψήφιος Μητροπολίτης, δεξιός ψάλτης, δεν είναι πρόοδος φίλε.
Οι διαιτητές αντέδρασαν, αρνήθηκαν τον… εξευτελισμό (όχι μόνο οικονομικό) κι η αυλή οργανώθηκε. Για τα μηνύματα θα γράψουμε άλλη φορά. Για το ανήθικο της τόσο σοβαρής απόφασης, από μια «διοίκηση πρωτοδικείου» (ειδικού σκοπού, μέχρι τις εκλογές), καθένας μπορεί να μορφώσει άποψη.
Ο πάντα πρόθυμος Παντελής
Στους έργο θα προστεθεί αργότερα και ο Στράτος, υδραυλικός στο επάγγελμα, που θα σηκώσει τρικυμία στο αισθηματικό τέλμα της μικρής «αυλικής» κοινωνίας. Σε ρόλο Στράτου (διαβάζεται και με τον τόνο στη λήγουσα) ο Παντελής Ελευθεριάδης.
Θα περίμενε κανείς πως ο πρόεδρος της ΟΔΚΕ (θυμίζω, αν το ξέχασε, είναι η Ομοσπονδία των Διαιτητών) θα υπερασπίζονταν τους συναδέλφους και τα μέλη του (τους Συνδέσμους). Η θαυματουργή αυλή έκανε τον Ελευθεριάδη υποστηρικτή της κατάργησης της ημεραργίας. Μιλάμε για φοβερά πράγματα.
Ότι πρόεδρος της ΟΔΚΕ (φίλε Παντελή, προλαβαίνεις να παραιτηθείς, να σώσεις ό,τι σώζεται, γιατί στο μέλλον δεν θα μνημονεύεσαι επειδή ήσουν στο τραπέζι της γραμματείας, αλλά για τις τραγικές σου αποφάσεις και πόσο μίκρυνες την Ομοσπονδία) θα πήγαινε κόντρα στους διαιτητές, για κάτι που κανείς δεν σκέφτηκε να στερήσει, ειλικρινά δεν το περίμενα. Ούτε καν από τον Ελευθεριάδη.
Ο γερο-Ιορδάνης -στην αυλή των θαυμάτων- θα μπορούσε να ήταν ο Γιώργος Βασιλακόπουλος. Στη θέση του θα ένιωθα άβολα, καθώς ο διάδοχος Βαγγέλης Λιόλιος έφτιαξε σε χρόνο μηδέν μια αυλή από τσιμέντο (σκυρόδερμα), με ανθρώπους που είναι πρόθυμοι να κάνουν το άσπρο μαύρο, δίχως σπουδαία ανταλλάγματα. Αρκεί να παραμείνουν εντός της αυλής, να μετέχουν στο έργο.
Αντί επιλόγου: Ήμουν κι είμαι βέβαιος ότι η ΕΣΚΑΒΔΕ θα είναι άλλο ένα Βατερλό για τον Λιόλιο. Δεν περίμενα ότι θα θυσιαστούν τόσο εύκολα, τόσο πολλοί. Ή έχει εφεδρείες, που δεν έχουν εμφανιστεί, ή στον βοναπαρτισμό του όλοι οι άλλοι είναι αναλώσιμοι.
Άγγελε, Παντελή για ακούστε και το τραγούδι τού Λουκιανού. Κάπου την έχετε πατήσει κι οι δυο…
