Το ότι κάποιοι έσπευσαν να καταστρέψουν το γκράφιτι με τη μορφή του Νίκου Γκάλη, βάζοντας τον οπαδισμό πάνω απ’ όλα, θαρρώ το έχετε διαβάσει. Με μια πρώτη ανάγνωση δεν προκαλεί καν αίσθηση το γεγονός, καθώς ο τυφλός οπαδισμός παραμένει κραταιός στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, οπότε γιατί να αποτελούσε εξαίρεση ο άνθρωπος που μας έκανε να αγαπήσουμε το μπάσκετ;
Αν περιορίσουμε την εικόνα μέχρι του σημείου που για κάποιους ο Γκάλης ήταν απλά αντίπαλος στις τέσσερις γραμμές, μάλλον δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε παραπάνω, καθώς έχουν γραφτεί τόσα κείμενα, που θα χρειαζόμασταν χιλιάδες… οθόνες, ή να χαλάσουμε την οθόνη, ρολάροντας προς τα κάτω. Τι παραπάνω να προσθέσω εγώ;
Υπάρχουν, όμως, κι ευθύνες, όχι για την τυφλή οπαδική προσέγγιση, αλλά για την επιλογή να μην διδάσκεται η ιστορία του μπάσκετ στις νέες γενιές. Ποιος είναι αρμόδιος γι’ αυτό; Μα φυσικά η Ομοσπονδία του αθλήματος (ΕΟΚ), που όφειλε να δημιουργεί συνθήκες, ώστε οι νέοι να μαθαίνουν τους σκαπανείς του αθλήματος.
Εμείς είχαμε την τύχη να δούμε τον Γκάλη να παίζει και καθένας μας (βάσει των δικών του βιωμάτων) περνά στα παιδιά του την εικόνα, το μέγεθος την αξία. Είδατε από την ΕΟΚ να προβάλλεται η αξία αυτού του ανθρώπου; Είδατε να δημιουργούνται βιντεάκια, να παίζονται στα ημίχρονα των αγώνων της Εθνικής, όχι μόνο με τον Γκάλη, αλλά και με τον Γιαννάκη, τον Φάνη Χριστοδούλου, τον Φασούλα και τα άλλα παιδιά; Αλλά και με τους πιο… πρόσφατους ήρωες, της Σαϊτάμα, τους οποίους έχουν περισσότερες γενιές ως «ζωντανή» εικόνα στα μάτια τους…
Είδατε στις ακαδημίες να αναφέρονται η Εθνική του ’87 και πώς ξεκίνησαν όλα; Να γίνεται λόγος στα πρωταθλήματα των μικρών ηλικιών, να καλούνται να μιλήσουν, να δημιουργούνται φόρουμ; Μα γιατί να γίνουν, αφού ο πρόεδρος αφενός τα έχει… σπάσει με τους δύο τεράστιους (Γκάλη και Γιαννάκη); Μα γιατί να γίνουν, αφού υπάρχει κίνδυνος να ξεπεράσουν τον Βασιλακόπουλο σε αξία (όχι ότι μπορεί να συγκριθεί μαζί τους, αλλά λέμε πώς σκέφτεται);
Οι επόμενες γενιές θα μαθαίνουν από διηγήσεις κι αφιερώματα τον Γκάλη, όπως εμείς τον Αμερικάνο και τον Τρόντζο (κι όλους τους άλλους), που δεν προλάβαμε να δούμε να παίζουν, ή που ακόμα κι αν τους είδαμε η μνήμη δεν φτάνει τόσο πίσω. Μα και με τον αείμνηστο Γιώργο Αμερικάνο δεν τα πήγαινε καλά ο «πατερούλης».
Από τη στιγμή που κεντρικά, η Ομοσπονδία, δεν προβάλλονται οι σκαπανείς του αθλήματος, έρχονται τα σωματεία (αν κι όταν, γιατί κι εκεί έχουμε μικροπολιτικές) να συντηρήσουν τους μύθους. Όταν, όμως, ο Γκάλης γίνεται γκράφιτι με τη φανέλα του Άρη, ο ανόητος μέσος οπαδός του ΠΑΟΚ (θα μπορούσε να είναι όποιας άλλης ομάδας) βλέπει τον εχθρό κι όχι τον άνθρωπο χάρη στον οποίο τώρα συζητάμε για μπάσκετ. Κι είναι διαχρονική παραδοχή ότι δεν υπάρχουν κακοί μαθητές, αλλά ανεπαρκείς δάσκαλοι.
