Όταν ο Άρης… έβαλε τα χέρια του κι έβγαλε τα μάτια του.
Διαβάσαμε όλοι την ανακοίνωση, που εξέδωσε ο Άρης, μετά τη νέα κακή σε βάρος του διαιτησία. «Μετά τα συνεχιζόμενα αίσχη εις βάρος της ομάδας μας, σε πρώτη φάση η ΚΑΕ αίρει την εμπιστοσύνη της προς τον Νίκο Ζεϊμπέκη, ο οποίος εκλέχθηκε στο Δ.Σ. της ΕΟΚ ως εκπρόσωπος του συλλόγου μας. Οι επόμενες κινήσεις θα ανακοινωθούν επίσημα».
Εμείς δεν κρυφτήκαμε. Γράψαμε (δείτε εδώ) την αλήθεια. Ο Άρης αδικήθηκε και δεν είναι η πρώτη φορά. Πρέπει, όμως, να αναζητήσουμε τη ρίζα του προβλήματος κι όχι να κυνηγάμε την… ουρά μας. Κι η αλήθεια είναι πως αν κάποιος αδίκησε την ομάδα, που για ένα διάστημα ήταν ομάδα όλων των Ελλήνων, είναι η διοίκησή της.
Πόση αξία έχει η άρση εμπιστοσύνης στον Νίκο Ζεϊμπέκη, όταν ο Άρης δεν σεβάστηκε τη σημαία του, όταν ο Άρης δεν έκανε το αυτονόητο: Να υποστηρίξει τον τεράστιο Νίκο Γκάλη, στην επιλογή του να αναμειχθεί με τα της ΕΟΚ, ως επίτιμος πρόεδρος. Όταν ο Χάρης Παπαγεωργίου γύρισε την πλάτη στον πρώην συμπαίκτη του, στον άνθρωπο που άλλαξε την ιστορία του αθλήματος -ου μην του αθλητισμού- στη χώρα, για ποιον Ζεϊμπέκη συζητάμε;
Όποιος δεν γνωρίζει την ιστορία του…
Ο Άρης κουβαλά τεράστια ιστορία, αλλά οι διοικούντες μοιάζουν εντελώς ανιστόρητοι. Όχι πως δεν γνωρίζουν (αλίμονο) ποιος είναι ο Νίκος Γκάλης, αλλά φάνηκαν κατώτεροι των απαιτήσεων. Κι ο καλός μου φίλος Χάρης, κι ο επίσης εκλεκτός Λευτέρης Αρβανίτης. Και δεν μου λέει κάτι το γεγονός ότι δεν ψήφισαν την παράταξη Λιόλιου, στις εκλογές της ΕΟΚ.
Παραμείναν κολλημένοι στον Γιώργο Βασιλακόπουλο, «έδεσαν τον γάιδαρό τους» με τον Νίκο Ζεϊμπέκη, τον οποίο τώρα (δικαίως) κρεμάνε στα μανταλάκια, κι αν έβγαινε η παράταξη Φασούλα, θα αγκάλιαζαν τον Γκάλη, όπως κάνουν πάντα, όταν έχουν ανάγκη. Μικροπολιτική και Άρης δεν συνδυάζονται.
Δεν έχει σημασία αν έχουν τα χρήματα, για να αντιμετωπίσουν τους δύο «αιώνιους». Δεν τα έχουν. Και δεν τα έχουν, γιατί ποτέ δεν αξιοποίησαν την τεράστια κληρονομιά τους. Ο Άρης θα μπορούσε να είναι η μεγαλύτερη μπράντα, με τον Νίκο Γκάλη να αποτελεί διαχρονική αξία.
Ακυβέρνητο καράβι
Ο Άρης δεν κατόρθωσε να έχει διοίκηση, που να μπορεί να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι, να τρομάξει με το μέγεθός του τον Λιόλιο, τον Βασιλακόπουλο, τον Αυγενάκη, όποιον βρίσκονταν στον δρόμο του. Το γιατί το γνωρίζουν όλοι. Κι εκείνοι που τάχα μου διοικούν, κι εκείνοι που γεμίζουν το «Παλέ» σε κάθε αγώνα, μαθαίνοντας στα παιδιά τους την ιστορία της φανέλας, που βρίσκεται στην οροφή.
Ο απλός κόσμος νιώθει περηφάνια που Γκάλης και Άρης έγραψαν τις πρώτες χρυσές σελίδες, στο βιβλίο της ιστορίας του μπάσκετ στην Ελλάδα. Θυμάται ακόμα εκείνες τις Πέμπτες, που ερήμωνε η Θεσσαλονίκη (κι όχι μόνο). Τότε που ο Γκάλης, ο Γιαννάκης και τα άλλα παιδιά, μάς μάθαιναν μπάσκετ. Όπως κι ο -τότε αντίπαλος- Παναγιώτης Φασούλας, με τον οποίο συμπορεύτηκε ο Γκάλης, αλλά οι δήθεν υπερευαίσθητοι Αρειανάρες, τον αντιμετωπίζουν ως «εχθρό».
Ο Άρης στερείται διοίκησης. Είναι ακυβέρνητο καράβι. Γιατί αν είχε στιβαρή διοίκηση, δεν θα υπήρχε άλλη σκέψη, από το να υποστηριχτεί με πάθος ο Γκάλης. Όχι μόνο στην απόφαση ανάμειξης με τα της Ομοσπονδίας, αλλά σε ό,τι θελήσει να κάνει.
Με χιόνια αν αποφάσιζε να πάει για μπάνιο, έπρεπε να βουτήξουν πρώτοι ο Χάρης κι ο Λευτέρης, κι οι υπόλοιποι, που βρίσκονται στη διοίκηση του ιστορικού συλλόγου και καταδέχονται να τους κάνουν πλάκα κάποιος Λιόλιος, κάποιοι διαιτητές και να τα βάζουν με τον Ζεϊμπέκη. Ο tempora ο mores…
Αντί επιλόγου: Πολλές φορές, όταν οι απόψεις μας δεν ταυτίζονται, οπαδοί του Άρη με ψέγουν, γράφοντας «… έπρεπε να πληρώνετε γκαλόσημο». Ναι, πρέπει όλοι να πληρώνουμε γκαλόσημο, γιατί χάρη σε αυτόν τον Θεό του μπάσκετ, μετατρέψαμε το χόμπι μας σε δουλειά, βιοποριζόμαστε ακόμα και σήμερα, κάτι γίναμε, κάπου φτάσαμε. Αλήθεια, αυτό το γκαλόσημο, πότε το πλήρωσε ο Χάρης, ο Λευτέρης, ο Άρης;
Ο Άρης στην ανακοίνωσή του κατέληξε πως «οι επόμενες κινήσεις θα ανακοινωθούνε επίσημα». Να το θυμηθούν, όταν πληροφορηθούν την επόμενη κίνηση του Νίκου Γκάλη. Γιατί δεν ματαιώθηκε, απλά αναβλήθηκε η πρεμιέρα. Και τότε θα ξαναμετρηθούμε όλοι. Με την ιστορία και με το μέλλον.
Υ.Γ.: Μην φοβάστε. Κανείς δεν σας παίρνει το Αλεξάνδρειο. Κατάλαβαν ότι λειτουργείτε φοβικά και το εκμεταλλεύονται. Εσείς (δυστυχώς) δεν έχετε καταλάβει τη δύναμη, που μπορείτε να αντλήσετε από τον κόσμο και την ιστορία του Άρη.
