Τελικά είχε άδικο ο Τζαβέλας για τον κυρ Παντελή…
Ήταν το 1975, όταν ο Πάνος Τζαβέλας τραγούδησε στο «Αντάρτικο Λημέρι» του τον «κυρ Παντελή». Ένα τραγούδι που έμελλε να είναι κάτι παραπάνω από προφητικό, ένα τραγούδι που 50 χρόνια μετά παραμένει επίκαιρο και περιγράφει τον μέσο ανθρωπάκο, που… «συνηθίζει στην κάθε βρωμιά, αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά». Αυτό είναι βέβαια από άλλο τραγούδι, αλλά εμείς ας πάμε στα παρατράγουδα της άλλης όχθης τού Ατλαντικού.
Πλανητάρχης για δεύτερη φορά ο Ντόναλντ Τραμπ και μάλιστα με… λευκή επιταγή στα χέρια του. Αυτή τη φορά όχι ως πολυεκατομμυριούχος σελέμπριτι, αλλά ως πολιτικός (τρομάρα του, ή μάλλον τρομάρα μας). Πριν συνεχίσετε να διαβάζετε αυτό το κείμενο, να σημειώσω πως ουδεμία εκτίμηση τρέφω για την Κάμαλα Χάρις, δεν συγκινήθηκα ποτέ με το «μαύρο θαύμα» (σ.σ. Μπάρακ Ομπάμα) και γενικότερα δεν περιμένω να προκύψει κάτι καλό για τον πλανήτη από τις αμερικανικές εκλογές.
Το πρόβλημα δεν είναι ο Τραμπ και κανένας από τους ελάχιστους (ευτυχώς) «Τραμπ» του κόσμου. Είναι οι κυρ Παντελήδες. Οι μισοκακόμοιροι φιλήσυχοι τύποι, που νιώθουν απειλή από κάθε τι διαφορετικό, που τους τρομάζει από το μαύρο χρώμα τού δέρματος, μέχρι η διαφορετική σεξουαλική προσέγγιση, που ζουν σκυφτοί σε έναν δικό τους άθλιο μικρόκοσμο. Τιποτένιοι όσο τίποτα. Αυτοί που ψηφίζουν τους… Τραμπ.
Ο Τζαβέλας στην επίκλησή του προς τον κυρ Παντελή, τον είχε αποκαλέσει «έντιμο άνθρωπο». Εδώ θα διαφωνήσουμε. Άτιμος ως το μεδούλι είναι. Γιατί, Πάνο μου, ο έντιμος άνθρωπος εξοργίζεται όταν δολοφονούνται μικρά παιδιά. Αγανακτεί όταν στήνονται πόλεμοι για να θησαυρίζουν οι έχοντες τη δύναμη και την εξουσία. Ο έντιμος άνθρωπος έχει αρχές και ιδανικά, έχει αξίες και κυρίως έχει μάθει ότι η ιστορία γράφεται με τα «όχι» που λέει.
Η woke κουλτούρα
Επιστρέφουμε στον κυρ Παντελή, ο οποίος εκτός από άτιμος είναι και χαμένος στις ονειρώξεις του. Ζει στο δικό του νησί τής ουτοπίας. Θεωρεί ότι ένας εκατομμυριούχος (Τραμπ) και ένας πολυεκατομμυριούχος (Μασκ) είναι αντισυστημικοί. Ο όρος «βλάκας» δεν μπορεί να αποτυπώσει το μέγεθος της κενής σκέψης του.
Τον ενοχλεί η woke ατζέντα, η woke κουλτούρα. Αν τον ρωτήσεις τι είναι woke θα καεί ο τελευταίος ενεργός υπερνευρώνας του εγκεφάλου του. Άντε τώρα να του πεις ότι woke σημαίνει «στάση επαγρύπνησης κατά των φυλετικών προκαταλήψεων και των εξ αυτών διακρίσεων». Ακούει που λένε και συμφωνεί. Γιατί να γνωρίζει;
«Ο γιος του μοναχά να ‘ναι καλά». Η οικογένεια. Βεβαίως, αν περάσει καμιά κοπέλα, στην ηλικία τού γιου του, που να φορά μίνι, ή να έχει καλλίγραμμο σώμα, θα κοιτάξει σαν λιγούρης. Γιατί ο κυρ Παντελής δεν έχει ευχαριστηθεί τίποτα στη ζωή του, διαφορετικά δεν θα ήταν κυρ Παντελής. Πάντα ζει μια ζωή έξω από τη ζωή.
Φοβάται τους μετανάστες, αλλά εξαιρεί όσους έχει στη δούλεψή του, για να γλιτώσει χρήματα από τα μεροκάματα πείνας που τους δίνει. Αν οι μετανάστες έρχονται από την ανατολική Ευρώπη, είναι κάτω των 30, είναι θηλυκού γένους κι έχουν πέσει θύματα των κυκλωμάτων πορνείας, πληρώνει για να ικανοποιήσει τις σεξουαλικές του ορέξεις και μετά πηγαίνει και φιλά στοργικά τη γυναίκα και τα παιδιά του.
Έχει σβήσει ο κυρ Παντελής από τη μνήμη του ότι οι γονείς του, οι θείοι του ήταν μετανάστες (κάποιοι παράνομοι) στην Αμερική, στη Γερμανία, στην Αυστραλία. Όπως έσβησε ότι ο παππούς κι η γιαγιά μπήκαν σε βάρκα για να έρθουν από τη Σμύρνη.
Ο ίδιος έχει ονειρώξεις με χαμένες πατρίδες, είναι έτοιμος να κατακτήσει την Πόλη, αλλά αν σκάσει λάστιχο κάνει 20 λεπτά να συνέλθει από την ταχυκαρδία. Φυσικά, βάζει βύσμα για να φέρει τον γιόκα να υπηρετήσει στην Αθήνα. Άλλο ο… Ανδρούτσος μέσα του κι άλλο ο κανακάρης.
Το ότι ο Αμερικανός κυρ Παντελής ψήφισε τον Τραμπ γιατί θα λύσει το μεταναστευτικό, θα ήταν τρομερό ανέκδοτο, θα έβγαζε γέλιο, αν δεν ήταν τραγικό. Η ήπειρος την οποία κατοικούν απόγονοι μεταναστών – αποβρασμάτων, που εξόντωσαν τους ιθαγενείς και κατέλαβαν με τη βία το χώμα που πατούν, αντιμετωπίζει τους οικονομικούς μετανάστες ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Τρομερό!
Πάντα ψεύτης
Ο κυρ Παντελής έρχεται να δικαιώσει τον Νίτσε, που αναρωτιόταν αν είναι ο άνθρωπος μια από τις γκάφες του Θεού, ή ο Θεός μια από τις γκάφες του ανθρώπου;
Βεβαίως, είναι θρήσκος κι ας μην έχει ιδέα για τις αρχές τού χριστιανισμού. Έχει τη χριστοπαναγία στο στόμα, αλλά σταυροκοπιέται στην Παναγιά. Η Ανάσταση είναι καλή ευκαιρία για να σχολιάσει το ντύσιμο των γειτόνων, να δει τον κώλο της απέναντι και να καταβροχθίσει το αρνί, αφού νωρίτερα έχει τηρήσει ευλαβικά το έθιμο της νηστείας, με καλαμαράκια και γαρίδες (αν αντέχει το πορτοφόλι του).
Το μόνο που δεν αμφισβητείται είναι η αγάπη του για την πατρίδα. Στις εθνικές εορτές θα βάλει τη σημαία στο μπαλκόνι, ή έστω θα πάει στην παρέλαση. Άντε θα τη δει από την τηλεόραση. Μπορεί στον δρόμο για το χωριό να πετάξει 2-3 τσιγάρα αναμμένα, αδιαφορώντας για το αν θα κάψει το δάσος της δικής του πατρίδας, μπορεί να κάνει μπουρδέλο την παραλία φεύγοντας κι αφήνοντας τα σκουπίδια του, μπορεί να χτίζει μέσα στο δάσος ή δίπλα στη θάλασσα, αλλά την πατρίδα του την αγαπά.
Είναι ο ίδιος άνθρωπος, που θα βγει στο μπαλκόνι να χειροκροτήσει γιατρούς και πυροσβέστες και λίγους μήνες μετά θα επικροτεί το ξύλο που θα τους ρίχνουν τα ΜΑΤ. Γιατί ο κυρ Παντελής δεν θέλει να διαδηλώνει ο κόσμος και να καθυστερεί να πάει στη δουλειά του ο καθυστερημένος.
Μαθαίνει πολιτική από τον Πορτοσάλτε, ιστορία από τον Πρέκα και τις πολεμικές ταινίες της εποχής, φοβάται μην του πάρουν το σπίτι οι κομμουνιστές, αλλά το χάνει από τους τραπεζίτες, τον ενοχλούν οι ξένοι, αλλά αν ένας με λεφτά ζητήσει την κόρη του, φορά το γαμπριάτικο κοστούμι, το πιο καλό του χαμόγελο και μακαρίζει τον Ύψιστο για την τύχη του.
Ο κυρ Παντελής, όταν φτάσει η συζήτηση στα αθλητικά έχει άποψη γιατί «έχω παίξει μπάλα». Ήταν μεγάλο ταλέντο, αλλά τον έφαγαν τα κυκλώματα. Έχει άποψη για όλα, αμφισβητεί τα εμβόλια παρότι δεν μπορεί να ξεχωρίσει την ασπιρίνη από το βιάγκρα (ευτυχώς έχουν διαφορετικό χρώμα), συμφωνεί απόλυτα με την απαγόρευση κινητών στα σχολεία, παρότι από νωρίς έκανε το σκατό του παξιμάδι για να πάρει το τελευταίο μοντέλο του δαγκωμένου μήλου στον κανακάρη του (μην μας πούνε και παρακατιανούς) και με άθλια ορθογραφία προλαβαίνει -φυσικά, δίχως να ρωτήσει- να αναρτήσει τους βαθμούς του παιδιού του, ή να πανηγυρίσει για την είσοδο στο πανεπιστήμιο, λες και δεν έχει ο γιος του πρόσβαση στα social media, ή λες και πέρασε εκείνος.
Αντί επιλόγου: Αν αναγνώρισες τον εαυτό σου στην περιγραφή του κυρ Παντελή, λυπάμαι που η ζωή σού φέρθηκε τόσο σκληρά…
Υ.Γ.: Είναι πολλοί οι καλλιτέχνες που ερμήνευσαν το συγκεκριμένο τραγούδι. Αρχικά σκέφτηκα να βάλω την αρχική εκτέλεση με τον Πάνο Τζαβέλλα, αλλά με κέρδισε ο αείμνηστος Λαυρέντης Μαχαιρίτσας…
