Το κείμενο αυτό ένιωσα ότι το… “χρωστάω” σε πολλούς από εσάς. Γιατί, δεν έχει υποχρέωση καθένας που διαβάζει το site μας να γνωρίζει και σε ποιον αναφερόμαστε, όταν γράφουμε για έναν “αγράμματο“. Άλλωστε, αγράμματοι υπάρχουν πολλοί, ειδικά στον δικό μας χώρο, αφού -όπως έλεγε κι ένας δάσκαλός μου- “ή γράμματα θα μάθεις, ή δημοσιογράφος θα γίνεις“.
Ποιος είναι, λοιπόν, ο “αγράμματος“. Στην πραγματικότητα ο “κανένας“. Ένας που γράφει με ψευδώνυμο σ’ ένα ψευδεπίγραφο blog, που κινείται λαθρόβια και που προσπαθεί να αρπάξει όποιο ξεροκόμματο του πετάξουν. Δεν είναι -πια στις μέρες μας, στις μέρες της απόλυτης δυστυχίας- ούτε καν αυτό ντροπή. Καθένας προσπαθεί να επιβιώσει κι ως προς το σκέλος της βιοπάλης, δεν θα τον λοιδορούσα ποτέ.
“Ποιος είναι αυτός;” με ρώτησε το πρωί ένας εκ των κορυφαίων –αν όχι ο κορυφαίος– βοηθός των εφαρμοστών του νόμου (κατά τη δική του ρήση, ή πιο απλά δικηγόρος) κι όταν του εξήγησα μου απάντησε: “Μα είναι απρόσφορο μέσο“…
Απρόσφορο (γιατί θα μας διαβάσει κι ο αγράμματος) είναι ένα μέσο που δεν είναι κατάλληλο. Αν, δηλαδή, κάποιος σας επιτεθεί με ένα γιαούρτι, δεν μπορείτε να υποστηρίξετε ότι επιχείρησε να σας μαχαιρώσει, καθώς δεν είναι πρόσφορο το μέσο που χρησιμοποίησε.
Έτσι χαρακτήρισε τον αγράμματο κι ως προς το αποτέλεσμα της δράσης του έχει απόλυτο δίκιο. Άλλωστε, η σοφία των λέξεων και της σκέψης του, είναι η άκρη του κουβαριού της φιλίας μας, αλλά πάμε παρακάτω.
Ποιος είναι ο λόγος που ασχολούμαστε μαζί του; Μας ενοχλεί το γεγονός ότι μέσα από ένα ανώνυμο blog, οι τύποι που κρατάνε τα σχοινιά της μαριονέτας, η οποία δρα για λογαριασμό τους, κάνουν ανήθικες επιθέσεις εναντίον ανθρώπων του χώρου, που δεν έχουν τρόπο να αμυνθούν.
Πώς να χτυπήσεις ένα φάντασμα και ποιος θα τρέχει στη διεύθυνση καταπολέμησης ηλεκτρονικού εγκλήματος, να ταυτοποιήσει url και ηλεκτρονικές διευθύνσεις, για να υποβάλει μια μήνυση, η οποία θα εκδικαστεί κάποτε, κτλ.
Ακόμα κι αν κάποιος το κάνει, έχει ήδη υποστεί τη φθορά. Κι αυτό συμβαίνει με τη συμμετοχή και τις πλάτες ενός αυτοαποκαλούμενου δημοσιογράφου, ο οποίος ψηφίζει μαζί μας στην ΕΣΗΕΑ για την ανάδειξη του προέδρου, φέρει την ίδια ταυτότητα με μας. Δεν είναι ο μόνος που οδηγεί τον κόσμο να μας αποκαλεί αλήτες και ρουφιάνους. Γιατί μερικοί εξ υμών (ναι, με “ύψιλον”) είμαστε.
Οι δημοσιογράφοι που συνυπάρχουμε στο ebasket.gr έχουμε μια αρχή: Όταν γράψουμε κάτι που μπορεί να θίξει κάποιον, πάντα βάζουμε την υπογραφή μας. Ενίοτε και τη μούρη μας, για να γνωρίζει ποιος γράφει τι. Επειδή δεν ντρεπόμαστε, επειδή δεν παίζουμε παιχνίδια άλλων, επειδή έχουμε ευθύνη γι’ αυτά που γράφουμε και πληρώνουμε (ακριβά) το τίμημα.
Ο αγράμματος, λοιπόν, ενσαρκώνει όσα αντιπαλεύουμε. Αλλοιώνει το νόημα της δουλειάς μας. Αν έγραφε επωνύμως τα ίδια, ακόμα κι αν διαφωνούσαμε πλήρως, δεν επρόκειτο να ασχοληθούμε μαζί του. Δεν είμαστε “αστυνομία Τύπου“. Όμως κρύβεται πίσω από ένα ψευδώνυμο, μια θολή εικόνα και χτυπά ανθρώπους που δεν τον έχουν πειράξει, μόνο και μόνο για να χαρούν αυτοί που τον συντηρούν.
Είναι απόστημα στον χώρο μας. Κι είμαστε αποφασισμένοι όχι μόνο να τον γελοιοποιούμε με κάθε ευκαιρία, αλλά να “χτυπάμε” αλύπητα κι αυτούς που τον καθοδηγούν. Τους γνωρίζουμε έναν προς έναν κι είναι άνθρωποι της (μπασκετικής) εξουσίας. Πάντα η εξουσία χρειάζεται τέτοιους Τύπους.
Όσο απρόσφορο κι αν είναι το μέσο που χρησιμοποιούν, εμείς έχουμε υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μας, απέναντι στον χώρο που υπηρετούμε (είτε με καλές, είτε με κακές υπηρεσίες, αυτό δεν θα το κρίνουμε εμείς) επώνυμα κι όχι μέσα από λαθραίες διαδρομές, να είμαστε απέναντι. Μέχρι να σταματήσει αυτή η αθλιότητα των ανώνυμων blog και των παραμυθιών με δράκους και λύκους…
kogas@on.gr
