Ο Χρήστος Χολίδης είναι -όσο (ελάχιστα) έχω την τύχη να τον γνωρίζω, μέσα από κάποιες φιλανθρωπικού χαρακτήρα μπασκετικές εκδηλώσεις- καταπληκτικό παιδί. Αυτό μαρτυρούν κι όσοι τον γνωρίζουν καλύτερα. Τα μουσικά μου ακούσματα είναι διαφορετικά, οπότε δεν έτυχε να συναντηθούν ιδιαίτερα οι δρόμοι μας. Διάβασα, όμως, ένα post που ανέβασε.
«Αυτό αλήθεια δεν το περίμενα, να πάρω μετάλλιο απ’ αυτόν που με γλίτωσε απ’ τα ναρκωτικά και τις κακές παρέες και ασχολήθηκα με τον αθλητισμό! Συνεχίζω ακόμα, έτσι θρύλε με ψηλά το κεφάλι. Όχι στα ναρκωτικά, ναι στον αθλητισμό» ήταν το μήνυμά του.
Αν καθένας από εσάς που διαβάζει αυτές τις αράδες κλείσει για λίγο τα μάτια κι αναλογιστεί τι νιώθει ότι χρωστάει στον Νίκο Γκάλη και την παρέα του, εκείνη την απίστευτη Εθνική του 1987, τον Άρη της εποχής, την «επίσημη αγαπημένη» του 1989, θα διαπιστώσετε πως είναι περισσότερα του ενός.
Άλλος απλά αγάπησε το μπάσκετ, άλλος διάλεξε (όπως καλή ώρα ο Χολίδης) το αθλητικό μονοπάτι, αποφεύγοντας κινδύνους που παραμόνευαν και συνεχίζουν να παραμονεύουν. Άλλος θέλησε να μοιάσει στον Γκάλη (θυμηθείτε το γράμμα που είχε στείλει ο 10χρονος τότε Μιχάλης Κακιούζης), άλλος έχασε κάποιες… Τσικνοπέμπτες (ενδεχομένως και το τότε κορίτσι του), επειδή έμενε καρφωμένος στην τηλεόραση, περιμένοντας να δει τον «Αυτοκράτορα». Ενδεχομένως κάποιοι επαγγελματίες της εποχής να στέναζαν κάθε Πέμπτη, αφού δεν κυκλοφορούσε άνθρωπος στη συμπρωτεύουσα.
Καθένας έχει μια ιστορία να πει, είτε μακρινή (για παράδειγμα για τις μπασκέτες με τις οποίες γέμισαν οι αυλές των σχολείων κι από μια τέτοια αυλή βγήκε ο Διαμαντίδης), είτε κοντινή (παροιμιώδες το πάθος του για το τάβλι κι η υπομονή του να ασχολείται με τον παπαγάλο στο ξενοδοχείο «Τζόουνς» της Γλυφάδας) στον τεράστιο Γκάλη.
Είμαστε μια χώρα που δεν έχει αθλητική παιδεία κι αυτό είναι άμεσα συνδεδεμένο με τη βία στα γήπεδα, με τον τρόπο που (δεν) διαχειριζόμαστε την ήττα και τη νίκη. Είμαστε μια χώρα μικρή, που έχει λίγους αλλά σημαντικούς «αθλητικούς ήρωες».
Αν οι ταγοί του αθλήματος δεν ζούσαν στον μικρόκοσμό τους, αν ο ναρκισσισμός και η δογματική αντίληψη «το κράτος (εν προκειμένω το μπασκετικό) είμαι εγώ» δεν τους περιόριζε τους ορίζοντες, αν δεν πίστευαν ότι η γη φτιάχτηκε για να κινούνται εκείνοι επάνω, θα είχαν φροντίσει ώστε τα κατορθώματα του Γκάλη (και των υπολοίπων) να διδάσκονται ως κομμάτι της ελληνικής ιστορίας, στα σχολεία.
Νιώθω -ζητώντας συγνώμη για το πρώτο ενικό- ευλογημένος που οι κόρες μου έχουν φωτογραφία μαζί του. Κατάφερα να τους εξιστορήσω τι σημαίνει Γκάλης και τις είδα να ψάχνουν στο youtube να βρουν βιντεάκια του. Ακόμα κι αυτό δεν έχει κατορθώσει να το ταξινομήσει και να το κωδικοποιήσει η ΕΟΚ (η ποια;).
Λαός που δεν γνωρίζει την ιστορία του (εν προκειμένω την αθλητική) είναι καταδικασμένος να αναλώνεται σε κοκορομαχίες τύπου «ποιος είναι ο κορυφαίος Έλληνας μπασκετμπολίστα, ο Διαμαντίδης ή ο Σπανούλης» τη στιγμή που κι οι δύο υποκλίνονται μπροστά στον Έλληνα «κάτοικο» του Hall of Fame…
