Την πρώτη φορά κανείς δεν περίμενε ότι θα… ψήσει τους Αμερικανούς να του δώσουν προνομιούχο θέση στα… ντραφτ. Καλά καλά δεν είχε θέση στο ρόστερ της ομάδας του, έμπαινε στα τρίλεπτα του αγρότη, όμως το εντυπωσιακό κορμί του, το γλυκό του σουτ και το… θεληματικό του πηγούνι ήταν αρκετά για να ανοίξει η πόρτα του ΝΒΑ. Μόνο που τότε ο Γιώργος Παπαγιάννης ήταν άγουρος.
Στο Σακραμέντο περίμεναν να δουν τον Big Papa κι είδαν τον άνθρωπο, που θα μπορούσε να κάνει sold out στα Big Mac και στα Kings Burger. Όσο έπαιρνε βάρος τόσο έχανε… πόντους και το αμερικανικό όνειρο έσβησε. Προσωρινά, γιατί μπορεί αρχικά να έχασε τον δρόμο του, όμως τώρα μοιάζει πιο έτοιμος από ποτέ να διεκδικήσει τη θέση του στον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ.
Η Ευρώπη είναι πολύ μικρή για να χωρέσει τον σέντερ του Παναθηναϊκού, ο οποίος πρέπει να είναι από τους λίγους ανθρώπους, τους οποίους ευνόησε η πανδημία. Και δεν έχει και βιομηχανία αντισηπτικών. Δούλεψε πάρα πολύ στην καραντίνα κι όταν άνοιξαν τα γήπεδα είδαμε τον… μισό Γιώργο. Τώρα πια, απαλλαγμένος από περιττά κιλά, τρέχει το παρκέ σαν περιφερειακός και σουτάρει σαν περιφερειακός.
Βελτιώθηκε πολύ στην άμυνα, έχοντας μέσο όρο 1.8 κοψίματα στον αγώνα (μιλάμε πάντα για Ευρωλίγκα). Κι η στατιστική δεν «βλέπει» αυτά που βλέπουν οι προπονητές, πόσες επιθέσεις αλλοιώνει, πόσους περιφερειακούς κάνει να αλλάξουν γνώμη και να μετατρέψουν το ντράιβ σε… βόλτα στον περιφερειακό. Αυτό είναι το «ανοίξαμε και σας περιμένουμε», όμως δεν είναι η… βίζα στο διαβατήριο.
Πάντα είχε γλυκό καρπό, καθημερινά όμως βελτιώνεται στο σουτ. Επιχειρεί κατά μέσο όρο ένα τρίποντο ανά δύο αγώνες, δείγμα του ότι θέλει να το βάλει κι αυτό στο ρεπερτόριο του. Γνωρίζει πως οι Αμερικανοί ξετρελαίνονται για ψηλούς με καλό σουτ, από τα πέντε μέτρα είναι φονιάς, έχει τώρα όλο το πακέτο.
Δεν χρειάζεται να το κουράσουμε παραπάνω. Ο Γιώργος Παπαγιάννης έχει στοχεύσει να επιστρέψει άμεσα (το καλοκαίρι) στο ΝΒΑ. Δεν τον ενδιαφέρει να κάνει ένα καλύτερο συμβόλαιο, σε μια από τις κορυφαίες ομάδες της Ευρωλίγκας, καθώς γνωρίζει ότι μπορεί να σταθεί με αξιώσεις στην απέναντι άκρη του Ατλαντικού και να γράψει τη δική του ιστορία στο άθλημα. Αν όχι αυτός, τότε ποιος;
