Όταν απέναντί σου έχεις τον Έρικ Γκριν (που είχε κι έναν λόγο παραπάνω να παίξει καλά) θέλεις όσο ποτέ τον Βαγγέλη Μάντζαρη, για να έχεις μια επιπλέον αμυντική επιλογή. Όταν περιμένεις δύο μήνες τον Βασίλη Σπανούλη να παίξει και τον έχεις στην αποστολή, μετράς μια επιπλέον επιθετική λύση, που δεν ήρθε ποτέ. Ε, και;
Ο Ολυμπιακός έχει μετατρέψει την… εξαίρεση σε κανόνα. Γιατί μια ομάδα μπορεί, αν οι παίκτες συγκεντρωθούν και βγάλουν περισσότερο πάθος, να καλύψει ένα κενό, αν κάποια στιγμή παρουσιαστεί. Οι «ερυθρόλευκοι» μοιάζουν να… αδιαφορούν με το ποιοι 12 θα είναι πάνω στο παρκέ, αρκεί να είναι 12. Ενίοτε κι οι 11, ου μην οι 10, είναι υπεραρκετοί.
Εντάξει, η Βαλένθια δεν είναι από τις ομάδες που θα δούμε στο Βελιγράδι, αλλά όποιος πιστεύει ότι υπάρχουν βραδιές περιπάτου και ποίησης στην Ευρωλίγκα, βλέπει λάθος έργο. Ο Ολυμπιακός την υποχρέωσε σε παθητικό ρόλο, σ’ ένα από τα λίγα φετινά παιχνίδια, που μια ομάδα δεν κατόρθωσε ούτε να… ισοφαρίσει σε κάποια στιγμή του αγώνα την άλλη.
Μπορεί ο Κώστας Παπανικολάου να ήταν κορυφαίος, ο Γιώργος Πρίντεζης επιβλητικός, όμως αν θέλουμε να αποτυπώσουμε όλα τα παραπάνω σ’ ένα πρόσωπο, δεν μπορεί παρά να σταθούμε στον Βασίλη Τολιόπουλο, ο οποίος μπήκε… οπλισμένος, πέτυχε πέντε πόντους στο ξεκίνημα του αγώνα κι έδειξε ότι μόνο τυχαία δεν είναι η συμμετοχή του στην ομάδα.
Όσο ο Ολυμπιακός παίζει με αυτόν τον τρόπο, με πνεύμα νικητή, ομαδική αντίληψη και υπέρμετρο πάθος, οι καλές βραδιές θα είναι… κανόνας. Κι όταν έρθουν κι οι υπόλοιποι (μην ξεχνάτε ότι έλειψε κι ο Δημήτρης Αγραβάνης) θα γίνει ακόμα πιο σκληρός.
Αντί επιλόγου κάτι για τον Έρικ Γκριν: Έγινε πολύς λόγος γιατί ο Ολυμπιακός δεν τον κράτησε. Πέραν του κόστους του συμβολαίου του (1.000.000 ευρώ), ο τρόπος που παίζει δεν αρμόζει σε… μεγάλη ομάδα. Γιατί όταν βάζει 26 πόντους κι η Βαλένθια χάνει με… κατεβασμένα χέρια, κάτι δεν έχει γίνει καλά.
Ο Ολυμπιακός -και κάθε ομάδα που επισκέπτεται συχνά τους τόπους λατρείας του ευρωπαϊκού μπάσκετ (βλέπε φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας)- δεν μπορεί να έχει τέσσερις… (παγο)κολόνες κι έναν που να παίζει για πάρτη του. Ναι, έχει εξαιρετική έφεση στο σκορ, αλλά παίκτης να κρατά την μπάλα τόση ώρα, σε υψηλό επίπεδο, δεν υπάρχει. Κι αν υπάρξει δεν είναι ο Γκριν…
