Εάν εξαιρέσω τους αγώνες της Α1, αλλά και των διεθνών διοργανώσεων -πιθανόν και κάποιους της Α2, επιλεκτικά- ποτέ μου δεν έφτασα στο σημείο να αντιληφθώ επακριβώς τον ρόλο του εκάστοτε “εκπροσώπου” της ΕΟΚ, ορισμένου από το όργανό της ΚΕΔ, στους αγώνες που έχει την ευθύνη της διοργάνωσής τους. Ξέρετε, αυτούς που με ιδιαίτερη ευκολία αποφάσισαν να τους ονοματίσουν “Κομισάριους“.
Φυσικά, εξετάζοντας τους κανονισμούς, ο ρόλος τους είναι εξαιρετικά ακριβής. Για την οικονομία του χώρου, σας παραπέμπω στο άρθρο 4, παράγραφος 3 και 4, του κανονισμού παιδιάς. Αυτό που θα κρατήσω είναι: “Σε έναν αγώνα οι διαιτητές δεν θα πρέπει να συνδέονται κατά κανένα τρόπο με οποιονδήποτε από τους παρευρισκομένους εκπροσώπους στο γήπεδο“.
Αυτό που αυτή τη στιγμή ενδιαφέρει είναι η σχέση της εμπλοκής τους με τη διαιτησία και όχι με τους άλλους παράγοντες ενός αγώνα μπάσκετ (ομάδες, προπονητές, γραμματεία).
Συνήθως οι κομισάριοι είναι διαιτητές που διέκοψαν την ενεργό τους δράση. Ιδιαίτερα στις κατηγορίες που αναφερόμαστε, χρησιμοποιούνται κομισάριοι που, εάν εξετάσεις την πορεία τους ως διαιτητές, δεν έχεις να παρατηρήσεις κάτι αξιοσημείωτο. Και αυτός είναι ο σημαντικότερος λόγος που αρκετές φορές δεν γνωρίζουν πώς να συμπεριφερθούν. Είναι βοηθοί των διαιτητών; ΟΧΙ. Είναι παρατηρητές διαιτησίας; ΟΧΙ.
Γιατί, λοιπόν, οι περισσότεροι κομισάριοι εισέρχονται στα αποδυτήρια των διαιτητών; Δεν πρέπει. Πολύ δε περισσότερο, δεν χρειάζεται. Το ιερό 15λεπτο ανήκει αποκλειστικά και μόνο στους διαιτητές.
Γιατί αρκετοί από τους κομισάριους αρέσκονται σε διαιτητικές κρίσεις μετά το τέλος του αγώνα; Μα ακόμη κι αν τους ζητηθεί από τους διαιτητές, οφείλουν να αρνηθούν να το κάνουν.
Ο καθένας μας είναι ελεύθερος να παίξει τον Άμλετ, ή τη Λαίδη Μάκβεθ κι είναι επίσης ελεύθερος να συντονίζεται στη συχνότητα που επιθυμεί, ή ακόμη και “να απεμπολεί την ελευθερία του” (αυτός που κατάλαβε, “κατάλαβε”). Ποτέ, όμως, δεν μπορεί να αποκοπεί από την ευθύνη της επιλογής του.
Οι κομισάριοι κάνουν λάθη που μερικές φορές είναι κρίσιμα για την εξέλιξη ενός αγώνα, τα περισσότερα επικοινωνιακά. Το έχει εξετάσει ποτέ κανείς αυτό; Κρίνονται; Υπάρχει πρωτόκολλο “τιμωρίας” τους; Εάν υπάρχει, βγαίνει στο φως;
Ελπίζοντας ότι δεν κάνουν “λάθη” που κοστίζουν και στην εξέλιξη των διαιτητών, τελικά υποψιάζομαι ότι φταίει η περιγραφική λέξη που ορίζει τον θεσμό αυτό και μάλιστα όχι μόνον ενός αγώνα μπάσκετ: “Κομισάριος είναι εκείνος που έχει πάρει άνωθεν εντολή, προκειμένου να εκτελέσει μια αποστολή“.
Είναι ένα όργανο. Εκτελεί και πράττει, μόνον εάν είναι σίγουρος. Σίγουρος για το δίκαιο του σκοπού και υπερήφανος που έβαλε το σχεδόν ασήμαντο λιθαράκι του στην εκπλήρωση της νομοτέλειας κάθε αγώνα, χωρίς μάλιστα προσωπικές απορίες. Σ’ αυτό δεν υπάρχει μέση οδός. Δεν υπάρχει μείγμα συμπεριφοράς. Λύνουν τα τυχόν προβλήματα της γραμματείας και δεν δημιουργούν τις προϋποθέσεις για άλλα.
Η ζωή κλίνεται στον ενεστώτα και τα “κροκοδείλια δάκρυα” δεν είναι ικανά να κοροϊδέψουν σκεπτόμενους ανθρώπους, ανακατεύοντας τις στιγμές δράσης με τις στιγμές της απόσυρσης.
Δεν είναι ο θεσμός που δημιουργεί προβλήματα, αλλά η μπερδεμένη έως ανύπαρκτη διαδικασία επιλογής των συγκεκριμένων οργάνων, ο ανεπαρκής πολιτισμός αρκετών εξ αυτών και η μανία καταδίωξης που απέκτησαν μερικοί, ως κατάλοιπο από τη νόσο της διαιτητικής ανεπάρκειας και του ναρκισσισμού. Δυστυχώς και παρ’ ότι οι προηγούμενοι χαρακτηρισμοί δεν ανήκουν σε όλους, οφείλω να τους καταγράψω.
Όλα ξεκινούν από τις διαδικασίες. Άλλες υπάρχουν αλλά καταστρατηγούνται και αρκετές παραλείπονται. Και όλες μαζί φτιάχνουν ένα αξιομνημόνευτο παζλ, που όποιος καταφέρει να το συναρμολογήσει, θα του αξίζει (σύμφωνα με τη δική του ηθική, τους κώδικες και τον τρόπο αντίληψης των πραγμάτων, που έχει επιβληθεί από το κέντρο εξουσίας) να είναι ο… επόμενος πρόεδρος της ομοσπονδίας μπάσκετ.
