Είπε κανείς ότι θα είναι εύκολη υπόθεση; Είπε κανείς ότι θα περάσει ο Ολυμπιακός (κι ο Παναθηναϊκός) “τρένο“; Συγνώμη, όταν σχηματίστηκε αυτός ο όμιλος, όλοι οι “ειδικοί” και ειδικοί, δεν έλεγαν ότι θα είναι όμιλος “φωτιά“; Ε, αυτό ακριβώς είναι κι αναρωτιέμαι γιατί έχουν εκπλαγεί κάποιοι από τη δυσκολία του εγχειρήματος;
Ο Ολυμπιακός έκανε ό,τι κι ο Παναθηναϊκός. Άγγιξε ένα μεγάλο “διπλό“, χωρίς όμως να καταφέρει να το πάρει. Κράτησε τη διαφορά κι έχει να λέει ότι έπαιζε με έναν παίκτη λιγότερο (κατά σύμπτωση και οι δύο εξαιρετικοί επιθετικοί, με τον Βασίλη Σπανούλη να έχει σαφώς μεγαλύτερη επίδραση στο παιχνίδι τής ομάδας του, απ’ ότι ο Ραμέλ Κάρι στο αντίστοιχο παιχνίδι του Παναθηναϊκού). Συμπτώσεις; Μπορεί.
Μην κοιτάζετε τη βαθμολογία. Δεν λέει όλη την αλήθεια, παρότι περιγράφει αυτό που ορθώς εξ αρχής χαρακτηρίστηκε ως “όμιλος φωτιά“. Ο Ολυμπιακός τα κατάφερε μια χαρά με τη Φενερμπαχτσέ. Αυτό που “πονάει” τους “ερυθρόλευκους” είναι η βαριά ήττα στο Μιλάνο. Αυτό είναι το αγκάθι στην ως τώρα πορεία τους.
Η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα, έχει μπροστά της έξι παιχνίδια κι είναι ουσιαστικά έναν βαθμό πάνω από τη Φενέρ, αν κι εφόσον υπάρξει μεταξύ τους απλή ισοβαθμία. Ήτοι, η παρέα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς πρέπει να κάνει μια νίκη παραπάνω από τον Ολυμπιακό, για να τον προσπεράσει. Δεν είναι εύκολο, δεν είναι κι απίθανο.
Τα πάντα ρει είναι ο όμιλος, από τη στιγμή που δεν έχουν γίνει ανατροπές (θα άλλαζαν πολλά αν η Εφές είχε νικήσει την Μπαρτσελόνα). Το πιο ανησυχητικό για τον κόουτς της ομάδας του μεγάλου λιμανιού πρέπει -κατά την ταπεινή μας άποψη- να είναι το γεγονός ότι οι νεοφερμένοι δεν είναι για την ώρα γρανάζια που καθορίζουν την πορεία της ομάδας. Προσωπικά πιστεύω ότι δεν θα γίνουν ποτέ και μακάρι να διαψευστώ.
Τόσο ο Κόλινς, όσο και ο Μουν, δεν βοήθησαν (για παράδειγμα) όσο ο Ράιτ τον Παναθηναϊκό. Κι ο Ολυμπιακός, των 17-18 παικτών δεν έχει 12 αξιόπιστους πάνω στο παρκέ. Αυτό είναι πρόβλημα, εντελώς διαφορετικό από το πρόβλημα του “αιώνιου” αντιπάλου, που όμως εντέλει καταλήγει σε κοινό αποτέλεσμα: Να κλείνει το ρόστερ.
Ο Ολυμπιακός διαχειρίστηκε καλύτερα απ’ ότι κανείς θα περίμενε την απουσία του φυσικού του ηγέτη, κυρίως γιατί στην επίθεση λειτούργησαν εξαιρετικά ο Στράτος Περπέρογλου και ο Κώστας Σλούκας. Ζητούμενο για τον Γιώργο Μπαρτζώκα είναι άμα την επιστροφή του “Kill Bill” να μείνει σε υψηλό επίπεδο παραγωγής ο Σλούκας, καθώς ο Περπέρογλου έτσι κι αλλιώς είναι σημείο αναφοράς, στο μπροστά μέρος του γηπέδου.
Η Φενέρ προσωπικά δεν με πείθει, παρότι αυτή τη στιγμή είναι στο ίδιο επίπεδο με τις ελληνικές ομάδες. Διαθέτει παίκτες “πλουμιστούς“, αλλά δεν είναι ομάδα Ομπράντοβιτς. Έχει ταλέντο, έχει αρχές στο παιχνίδι, αλλά το “take no prisoners” δεν έχει γίνει… σήμα κατατεθέν της. Κι αυτό, σε όμιλο που τα πάντα κινούνται σε λεπτή γραμμή, μπορεί να κοστίσει ακριβά.
Όπως και να ‘χει, σε κάθε αγωνιστική η παράσταση νίκης θα αλλάζει, τουλάχιστον μέχρι να γίνει κάποια γκέλα, ή κάποια μεγάλη νίκη. Διαφορετικά θα παίξουν τεράστιο ρόλο οι ισοβαθμίες… Κι εκεί, για την ώρα, βαραίνουν οι πόντοι στο Μιλάνο.
kogas@ebasket.gr
