Αν έχει μια γοητεία η αρθρογραφία (όχι το ρεπορτάζ) είναι πως γι’ αλλού ξεκινάς κι αλλού σε πάει. Έχεις κατά νου να σχολιάσεις κάτι, κάνεις μια βόλτα στη γειτονιά και δέχεσαι ένα ερέθισμα, που ανατρέπει όλο τον ιστό της σκέψης σου, διαλύει το παζλ και σε καλεί να ενώσεις πάλι ένα – ένα τα κομμάτια.
Γειτονιά, βεβαίως, δεν υπάρχει πια. Ήρθε κι έδεσε η αποξένωση της πόλης με τον φόβο (άλλοι φοβούνται τους αλλοδαπούς, άλλοι φοβούνται τους καραφλούς κι άλλοι τον ίσκιο τους), χάσαμε τον δίαυλο επικοινωνίας και τα σουλάτσα γίνονται πλέον χωρίς μετακίνηση. Να ‘ναι καλά το facebook…
Θύμα κι εγώ της ίδιας νόσου, βγήκα μια βόλτα στο “φατσοβιβλίο” κι εκεί που περπατούσα συνάντησα μια παρέα από νέες κοπέλες και νέα αγόρια. Όχι δεν τους μίλησα, δεν τόλμησα καν να τους κάνω like (τί δουλειά έχω εγώ με τους πιτσιρικάδες), απλά θαύμασα αυτή τη φωτογραφία, που “σήκωσε” η Ζωή Νιξίνα.
“Just a ball and a dream” κι ελληνιστή χρειαζόμαστε μια μπάλα κι ένα όνειρο. Θέλησα να γυρίσω πίσω στα πρώτα χρόνια της νιότης μου, τότε που κι εγώ με μια μπάλα κι ένα όνειρο ξεκίνησα, αλλά είναι μεγάλη η διαδρομή. Κι άλλωστε, τί παραπάνω έχω να προσφέρω αναζητώντας το παρελθόν μου; Ποιον ενδιαφέρει;
Η Ζωή είναι ένα κορίτσι από φτωχή οικογένεια. Έτσι κι αλλιώς σε λίγο όλων τα κορίτσια από φτωχές οικογένειες θα είναι. Είναι περήφανη, είναι πολεμίστρια κι έχει αυτό το βλέμμα το καθάριο που σ’ αιχμαλωτίζει. Την έχω γνωρίσει εδώ κι έναν – ενάμιση μήνα και τη λατρεύω (ωσάν τις κόρες μου, προς άρση παρεξήγησης).
Μπλέχτηκε σε μια περιπέτεια. Πάντα υπάρχουν επιτήδειοι να χτυπήσουν στη φλέβα, να ξύσουν την πληγή σου, να τάξουν λύση στο πρόβλημα. Βρίσκουν το αδύνατο σημείο και βαράνε. Οι ίδιοι που λίγο πριν ενδιαφερόμενοι για τη δική τους κόρη παρακαλούσαν για δίκαιη αντιμετώπιση. Ο βρωμιάρης είναι πάντα βρωμιάρης και όταν θα έρθει η ώρα θα τα βρει όλα η υπηρεσία.
Δεν θα χαλάσω ούτε το κείμενο, ούτε τις σκέψεις μου με αυτόν. Προχωράω. Δεν ξέρω αν η επιλογή της φωτογραφίας είναι τυχαία. Η Ζωή έστειλε μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση: Θα παίξω εκεί που θέλω, διαφορετικά θα κόψω το μπάσκετ. Αυτομαστιγώθηκε αναγνωρίζοντας το… λάθος της.
Ποιο λάθος; Είναι λάθος να πιστεύεις στους ανθρώπους; Κι αν αυτό είναι λάθος, τότε σε τί να πιστέψουν τα παιδιά μας;
Η Ζωή είναι ωραία. Ωραία ως άνθρωπος. Κάποιοι θα μπορούσαν να την κυνηγήσουν μόνο και μόνο για το χρώμα της. Γι’ αυτό και έχουμε υποχρέωση να είμαστε αντιφασίστες. Κάποιοι άλλοι θέλησαν να την εκμεταλλευτούν για να βγάλουν τα απωθημένα τους. Κάποιοι επιχείρησαν να παίξουν μπιλιάρδο στην πλάτη της.
Κοντά σε όλους αυτούς κι οι “δημοσιογράφοι” (κατά δήλωσή τους), που χωρίς να την έχουν δει μία μέρα να αγωνίζεται, έσπευσαν να την κάνουν “εξώφυλλο“, να την κρεμάσουν στα μανταλάκια. Άλλοι από άγνοια, άλλοι από πρόθεση.
“Just a ball and a dream“.
Κράτα κοριτσάρα μου την μπάλα, κράτα το όνειρό σου για πάρτη σου, μάθε το… “μάθημά” σου και γράψε όλους αυτούς που θέλουν να παίξουν με το όνειρό σου, ή να σου πάρουν την μπάλα στ’ αρχίδια σου.
Αντί επιλόγου: Ο Βασίλης τραγουδά εκπληκτικά τους στίχους του Άλκη Αλκαίου. “Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει“. Ζωή μου, πραγματικά αξίζει. Κι αξίζει περισσότερο να παλεύεις για τα όνειρά σου…
Υ.Γ.: Δεν ξεχάσαμε ούτε τον Ερνέστο (Τσε Γκεβάρα), ούτε τον Νίκο (Μπελογιάννη). Και ξέρουμε ότι… δεν χάθηκαν.
kogas@on.gr
