Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς ότι από τη μια υπήρχε μια ομάδα (Εφές) με υψηλούς στόχους και προσδοκίες κι από την άλλη μια ομάδα (Παναθηναϊκός), που εδώ και καιρό έχει κλείσει το κεφάλαιο Ευρωλίγκα, καθώς προ πολλού έχει χαθεί το… τρένο της 8άδας. Λογικό είναι να υπάρχει διαφορά πάθους, ένεκα της έλλειψης κινήτρου, όμως δεν είναι λογικό να μην υπάρχει σχέδιο.
Αδυνατώ να αντιληφθώ γιατί ο Κάτας επιμένει στον Μακ, ο οποίος δεν τον έχει δικαιώσει, στερώντας χρόνο από νέα παιδιά, που θα μπορούσαν να πάρουν εμπειρίες, κάτι που θα βοηθούσε τον Παναθηναϊκό την επόμενη σεζόν. Όπως επίσης αδυνατώ να αντιληφθώ γιατί, αφού επιλέγει να παίξει με τον Μακ, επιμένει τόσο στο ψηλό σχήμα.
Ναι, βγήκε στον Ισραηλινό προπονητή το παιχνίδι με την ψηλή πεντάδα στο ΣΕΦ, αλλά οι Τούρκοι διάβασαν γρήγορα τις αδυναμίες, ήταν πιο κινητικοί, έβρισκαν καλύτερες αποστάσεις, ελεύθερα σουτ και στο τέλος της ημέρας έκαναν έναν… ευχάριστο περίπατο στις όχθες του Βοσπόρου.
Επίσης, δεν αντιλαμβάνομαι γιατί οι περισσότεροι προπονητές επιλέγουν, όταν έχουν έναν πολύ καλό παίκτη σαν τον Χεζόνια στο ρόστερ τους, να προσπαθούν να τον κατεβάσουν θέσεις (από το «3» στο «2»), αντί να τον ανεβάσουν. Αυτό έκανε κι ο Σκουρτόπουλος με τον Αντετοκούνμπο στην Εθνική και κάθε άλλο παρά θετικό αποτέλεσμα είχε.
Αυτό που καταλαβαίνω εύκολα, αλλά δεν μου αρέσει σαν εικόνα, είναι ότι οι παίκτες -όταν χάνουν τον στρατηγικό τους στόχο- παίζουν για τα στατιστικά τους, με αποτέλεσμα να γίνονται κακές επιθέσεις, αρκετές φορές να τελειώνουν φάσεις δίχως να γυρίσει η μπάλα, αλλά και να επιμένουν, παρότι δεν ήταν στην καλύτερη βραδιά τους.
Εν κατακλείδι, από το ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη ο Παναθηναϊκός δεν έχει σχεδόν τίποτα να κρατήσει. Άλλη μια μέρα στη δουλειά, δίχως σκοπό και στόχο, δίχως πάθος κι εμπνεύσεις, δίχως κέρδος. Εδώ είναι και το στοιχείο, που πρέπει να απασχολήσει περισσότερο τον Όντετ Κάτας και λιγότερο εμάς: Από κάθε αναμέτρηση πρέπει κάτι να κερδίζει, διαφορετικά η ήττα είναι… διπλή.
