«Αν είσαι φασίστας, άξεστος, σαλιάρης δεν μπορείς να είσαι φίλος μου. Είσαι και τα τρία, δυστυχώς». Ο Νίκος Παππάς σήκωσε το γάντι, που (ένιωσε ότι) του πέταξε ο Γιάννης Μπουρούσης κι αίφνης λες κι ο χρόνος γύρισε πίσω κι επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο της Εθνικής, όταν οι δύο διεθνείς πλακώθηκαν στις μπουνιές.
Κανείς μας δεν έχει σκοπό -όχι ο υπογράφων- να κάνει τον διαιτητή, ή να αποδώσει δίκιο και σωστό. Μεγάλα παιδιά είναι, ας τα βρουν -που δεν θα τα βρουν- μεταξύ τους. Ζητούμενο δεν είναι ποιος από τους δύο έχει δίκιο, όχι σ’ αυτή τη φάση, όχι για το συγκεκριμένο θέμα συζήτησής μας.
Αν δεν μπορούν να είναι φίλοι, μπορούν να είναι συμπαίκτες; Μπορούν να ξεπεράσουν
τα προσωπικά τους και να παλέψουν για τον ίδιο σκοπό; Ίσως ναι, ίσως όχι. Αναρωτιέμαι, όμως, αν η Εθνική ομάδα κινείται με αυτόματο πιλότο, αν υπάρχει κάποια υπέρτερη αρχή, που να μπορεί να απορροφά κραδασμούς.Κομπορρημονεί η διοίκηση της ΕΟΚ για τις εθνικές επιτυχίες. Τις οικειοποιείται με προσβλητικό και άθλιο για τους παίκτες τρόπο. Και το κάνει χρόνια. Υπάρχουν κι αρκετοί πρόθυμοι, με πρώτο και καλύτερο (δεν το λες) τον Υφυπουργό Αθλητισμού, Γιώργο Βασιλειάδη, που τις αποδίδουν τιμές για επιτυχίες άλλων.
Αλήθεια, δεν έπρεπε εν τη γενέσει του να έχει λήξει το θέμα; Δεν έπρεπε ο επικεφαλής της αποστολής, ο τιμ μάνατζερ, οι προπονητές, οι διοικούντες, να έχουν πέσει δίπλα στους δύο διεθνής και να σταματήσει η αντιπαράθεση; Αν αυτό δεν συμβαίνει, τότε ποια είναι η συνεισφορά της ΕΟΚ στις εθνικές επιτυχίες;
Πριν βιαστείτε να απαντήσετε, να σημειώσουμε ότι πρόσφατα νεαρός διεθνής με την Εθνική Νέων Ανδρών, που πέτυχε (όπως πέτυχε) στην αποστολή της στα «Δύο Αοράκια», αναρωτιόταν αν και πότε θα πάρουν το πριμ. Βλέπετε τα χρήματα που (δεν) παίρνουν από τις ομάδες τους, δεν είναι αρκετά για να ζήσουν και το πριμ που τους έταξαν, θα κάλυπτε κάποιες τρύπες.
Οι Ομοσπονδιακοί Προπονητές είναι απλήρωτοι. Οι παίκτες δεν έχουν καμία επαφή με την ηγετική ομάδα. Οι όποιες κόντρες διαιωνίζονται, το κλίμα απέχει από το να χαρακτηριστεί «ομάδας», οι νεαροί παίκτες δεν έχουν πάρει τα χρήματα που τους έταξαν για πριμ, αλλά κατά τα άλλα είναι επιτυχία της ΕΟΚ η όποια εθνική επιτυχία. Μιλάμε για την απόλυτη παράνοια.
Οι άνθρωποι έχουν μετατραπεί σε «εθνικά βαμπίρ», που ρουφούν μέχρι και την τελευταία σταγόνα επιτυχίας, χωρίς να έχουν την παραμικρή συμμετοχή και συνεισφορά. Λες και τους χρωστάει κάτι η ιστορία, που το μόνο το οποίο τους χρωστά πραγματικά, είναι να τους βάλει στο χρονοντούλαπο της.
Να κλείσουμε όπως ξεκινήσαμε: Δεν γνωρίζω, ή κάνω πως δεν γνωρίζω, τι συνέβη μεταξύ των διεθνών. Δεν παίρνω θέση, όμως θα συμφωνήσω με τον Νίκο πως κάποιος (όποιος) που είναι φασίστας, άξεστος και σαλιάρης και δεν μπορεί, και δεν πρέπει να είναι φίλος…
