Ότι θα χρησιμοποιούσα λόγια του Μητροπολίτη Αμβρόσιου ειλικρινά δεν το περίμενα. Άβυσσος ιδεολογικής αντίληψης μας χωρίζει, αλλά αυτά δεν είναι της παρούσης, δεν σας ενδιαφέρουν. “Όταν ο άνθρωπος γερνά, αρχίζουν και οι φθορές… Λόγω ηλικίας πιθανότατα θα αδυνατώ να ασκήσω 100% τα καθήκοντά μου, κάτι που θα έχει ως αποτέλεσμα να ζημιώνεται η Μητέρα Εκκλησία” είπε και συμπλήρωσε:
“Έτσι, λοιπόν, θεωρώ πως, εάν φύγω, θα έρθει στη θέση μου κάποιος άλλος που θα πληροί (φυσικά) τις προϋποθέσεις, αλλά και που θα έχει εκείνες τις δυνάμεις, κυρίως σωματικές, για να εργαστεί υπηρετώντας τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Πρόκειται για μια μορφή αυτοθυσίας, αν μου επιτρέπεται ο όρος, για την αγάπη και μόνο τού Θεού και της Εκκλησίας μας”.
Αναρωτιέμαι, ο κατά ένα χρόνο μικρότερος “πατερούλης Γεώργιος” (κατά κόσμο Γιώργος Βασιλακόπουλος) το σκέφτεται, να κάνει κι αυτός τη… θυσία; Μπα;
Από τις δηλώσεις του Αμβρόσιου κράτησα ακόμα: “Το 2018 συμπληρώνω 40 χρόνια ως Ποιμενάρχης στην ιστορική Ιερά Μητρόπολη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας. Στις 19 Νοεμβρίου 1978, ημέρα τής ενθρόνισής μου στο Αίγιο, στον λόγο μου, σάς είχα πει πως θα είμαι μια λαμπάδα που θα καίγεται για να… φωτίζεσθε όλοι εσείς!”.
Άλλο ένα κοινό σημείο. “Λαμπάδα” ο ένας, “Φάρος” ο άλλος, άντε να πέσει λίγο σκοτάδι να δούμε πιο καθαρά τα αστέρια…
