Η πορεία της Εθνικής στο Μουντομπάσκετ ολοκληρώθηκε, οπότε μπορούμε να κάνουμε την αποτίμηση. Αν δεν κάνω λάθος τερματίσαμε στην 9η θέση, κάτι που δεν ισοδυναμεί ούτε με καταστροφή, ούτε με επιτυχία. Σε καμία περίπτωση επιτυχία. Αν δεν ήταν τόσο καλή η εικόνα μας στον πρώτο γύρο ίσως και να μιλούσαμε για μετριότατη πορεία, όμως υπάρχουν πολλά καλά που μπορούμε να κρατήσουμε. Αν θέλουμε όμως έναν τίτλο για την παρουσία της “επίσημης αγαπημένης” μέσω της wild card (όλα παίζουν τον ρόλο τους) στα γήπεδα της Ισπανίας είναι: Γιώργο έχασες.
Όπου Γιώργος -φυσικά- ο πρόεδρος της ΕΟΚ, Γιώργος Βασιλακόπουλος. Και παρότι οι τσαρτερίστας θα επιχειρήσουν (γι’ αυτό πληρώνονται άλλωστε) να κάνουν το μαύρο άσπρο, η παρουσία της Εθνικής -συνολικά- αποτελεί προσωπική ήττα του πάλαι ποτέ “ισχυρού“.
Κατ’ αρχάς η δική του προσέγγιση στο θέμα της εξαγοράς θέσης ήταν πέρα για πέρα άστοχη. Οι χορηγοί μας -είχε πει- θέλουν να βλέπουν την Εθνική στα μεγάλα τουρνουά και η συμμετοχή στο Μουντομπάσκετ θα φέρει νέα έσοδα. Δεν είδαμε ούτε μια χορηγία, ούτε μια διαφήμιση (πλην αυτής με τον Γιάννη Αντεντοκούμπο). Άρα, η συμμετοχή στο Μουντομπάσκετ δεν πρόσφερε το παραμικρό.
Εδώ είναι υπεύθυνο το τμήμα μάρκετινγκ (το ποιο;) της Ομοσπονδίας, καθώς δεν μετέτρεψε σε έσοδο τη συμμετοχή μας στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Αλλά πότε το μάρκετινγκ της ΕΟΚ αποτελούσε σημείο αναφοράς;
Μηδενικά έσοδα και για πολλοστή φορά φρούδες οι ελπίδες και ψεύτικα τα μεγάλα λόγια του Γιώργου Βασιλακόπουλου. Ουδόλως θα μας απασχολούσε, αν τα χρήματα που ΔΕΝ βρήκε από χορηγίες δεν τα αναζητούσε από χαράτσια, από μετατόπιση του οικονομικού βάρους σε ομάδες, παράγοντες, διαιτητές, κριτές και κυρίως γονείς.
Πάμε παρακάτω: Ο Φώτης Κατσικάρης απαίτησε, για να αναλάβει την Εθνική, να δουλέψει με το δικό του επιτελείο. Σάρωσε τα πάντα, έβαλε ανθρώπους που εμπιστεύονταν και -ανεξάρτητα από το αγωνιστικό αποτέλεσμα- η εικόνα ήταν εξαιρετική. Μια ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης, με παίκτες που κοίταζαν τον προπονητή στα μάτια, με πάγκο που συμμετείχε. Ακόμα και η κίνηση προς τους Πελαργούς ήταν δείγμα άλλης νοοτροπίας.
Αυτό αποτελεί τη μεγάλη ήττα Βασιλακόπουλου. Γιατί τόσα χρόνια οι επιλογές, ακόμα και των συνεργατών των προπονητών της Εθνικής ήταν δικές του. Μαθητευόμενοι μάγοι, προπονητές που δεν είχαν κολλήσει ένα ένσημο, αλλά ήταν “δικοί του άνθρωποι“, οδήγησαν φτασμένους κόουτς (όπως ο Ζούρος, ο Τρινκιέρι, κτλ.) σε αποτυχία.
Το παρεάκι δίπλα και τριγύρω από την Εθνική, περισσότερο ανέλυε την πορεία της μπίλιας στο διπλανό καζίνο, παρά την πορεία της μπάλας προς το καλάθι. Οι ημέτεροι, οι αυλικοί, οι “είδα φως και μπήκα“, αυτοί που γι’ άλλον λόγο πήγαν στη διοργάνωση κι άλλα μηνύματα έστειλαν σε λάθος ανθρώπους, δεν πέρασαν ούτε απ’ έξω από το ξενοδοχείο. Κι αυτό ήταν που έκανε τη διαφορά. Η αλλαγή στη νοοτροπία.
Η Εθνική ξανάγινε ομάδα με αρχές, έγινε η Εθνική όλων κι όχι της παρέας του “μεγάλου“. Ο Φώτης Κατσικάρης, παρότι ξεκίνησε με τον χειρότερο τρόπο (επιτέθηκε λεκτικά στον Κώστα Κουφό), και πέτυχε στις επιλογές του, και έδειξε το προφίλ ενός μοντέρνου συγκροτημένου κόουτς, και κατόρθωσε να μετατρέψει το μπάχαλο σε αυτό που εμείς ονομάσαμε “επίσημη αγαπημένη“.
Μέχρι που πιστέψαμε ότι η Εθνική έχει μέλλον. Το μοντέλο αυτής της Εθνικής έχει μέλλον, γιατί στο αγωνιστικό κομμάτι ΜΟΝΟ ο Γιάννης Αντεντοκούμπο ήταν κάτι καινούριο. Όλοι οι άλλοι μετείχαν των προηγούμενων καθολικά αποτυχημένων επιχειρήσεων. ΟΧΙ, δεν έφταιγαν οι παίκτες, ή σωστότερα αυτοί είχαν τη μικρότερη ευθύνη. Δεν είναι, όμως, πρωτοεμφανιζόμενοι.
Έχει μέλλον το μοντέλο, γιατί μπορεί ξανά ο προπονητής να πάρει το καλύτερο από τους καλύτερους. Κι αν σε αυτόν τον κορμό κάνουμε τις απαραίτητες προσθαφαιρέσεις, θα έχει μέλλον και το μοντέλο και η Εθνική. Αρκεί να μην συμμετέχει ο Γιώργος Βασιλακόπουλος. Όσο πιο μακριά κρατήσει τους αγαπημένους του από την “αγαπημένη μας“, τόσο θα μπορεί να επαίρεται (αν και δεν θα δει άλλη διοργάνωση από τη θέση του προέδρου) για τα κατορθώματά της.
Υ.Γ.: Δεν διάλεξα στην τύχη τη συγκεκριμένη φωτογραφία. Είναι για να θυμίσω ότι δεν ξεχνάμε…
