“Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει το βήμα του, όποιος δεν τολμάει να αλλάξει το χρώμα των ρούχων του, όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει” έγραψε ο Pablo Neruda, στέλνοντας στον κόσμο ένα μήνυμα αποφυγής της περιχαράκωσης της ζωής σε συνήθειες και ρουτίνα.
Επίτηδες άφησα να περάσουν κάποιες ημέρες, για να έχω απόσταση από τα γεγονότα. Ήθελα να κατασταλάξει μέσα μου η γεύση από τον τελικό του Ηρακλείου, να ανακατευτούν όλα τα χαρμάνια, να… παντρευτούν μεταξύ τους οι οσμές, να είναι ανεπηρέαστη η σκέψη από τον τρόπο που βίωσα (καθένας το βιώνει διαφορετικά) αυτό το… πανηγύρι.
Παρακολουθώ χρόνια τελικούς και τους παρακολουθώ δια ζώσης. Αυτό που δεν κάνει -κατ’ επιλογή- ο Γιώργος Βασιλακόπουλος. Πριν από κάθε τελικό κάναμε… πολεμικές ετοιμασίες, τα βήματα αργά, αφού γνωρίζαμε εκ προοιμίου τί θα συναντήσουμε και το τέλος της όλης διαδικασίας άφηνε την αίσθηση της απόλυτης κούρασης, της αβάσταχτης ταλαιπωρίας.
Στην Κρήτη τα πράγματα ήταν αλλιώς. Αν και το εγχείρημα, στον βαθμό (και μόνο) που δοκιμάστηκε, ήταν εξ ορισμού αποτυχημένο, το Ηράκλειο σηματοδοτεί μια νέα (όμορφη) πραγματικότητα. Τελικός σε γεμάτο γήπεδο. Τελικός χωρίς το γαμημένο πανό, που μας έσπαγε τα νεύρα μόνο που το βλέπαμε. Τελικός με γεύση, όχι μια μάχη ανάμεσα σε ημίγυμνους στρατούς.
Το μείγμα στις εξέδρες δεν ήταν αυτό ακριβώς που θα θέλαμε. Σαφώς καλύτερο από αυτό στο κλειστό του Ελληνικού. Οι κορώνες από την πλευρά του Άρη υπερβολικές, άνευ λόγου και ουσίας, δείγμα κακομαθημένης αντίληψης. Δεν θα σταθώ παραπάνω, γιατί δεν έχει καμία αξία. Αξία είχε -και μαγκιά των παικτών, του Μίλαν Μίνιτς και της διοίκησης (αν συμφώνησε)- να μείνουν ως το τέλος στις απονομές. Κι αυτό νέα εικόνα, νέο (όμορφο) άρωμα.
Ο τελικός στην Κρήτη δεν ήταν μόνο ό,τι έγινε στα “Δύο Αοράκια“. Ήταν το ταξίδι σ’ ένα νησί φιλόξενο, σ’ ένα νησί που σε υποχρεώνει να το αγαπάς. Επί προσωπικού, ακόμα κι αν δεν έβλεπα τον τελικό, θα ήμουν ευτυχισμένος, γιατί είχα την ευκαιρία να έρθω ακόμα πιο κοντά σε κάποιους ανθρώπους.
Ανάμεσά τους έναν φίλο με τον οποίο έχουμε βρεθεί τόσο λίγο κι έχουμε ζήσει τόσα πολλά. “Έντιμε άνθρωπε κυρ Παντελή“, που τραγουδούσε και ο Πάνος Τζαβέλας, μακάρι το μπάσκετ, μακάρι η κοινωνία μας να είχε 10 σαν κι εσένα. Αλλά δεν περιμένεις από μένα να το ακούσεις, αφού κάθε βόλτα στην πόλη μαζί σου είχε πολλαπλές στάσεις, για χειραψία, για δυο κουβέντες, για ένα “γεια“.
Γνωρίσαμε τον Κώστα (τί σημασία έχουν τα επίθετα), τον Γιώργο με το κοφτερό μυαλό, τον “Λίγο απ’ όλα” με το μπερεδάκι, τον διεθνούς φήμης Μιχάλη. Άνθρωποι καθημερινοί, που έκαναν την καθημερινότητά σου διαφορετική, που έδιναν νόημα στις λέξεις του ποιήματος του Pablo Neruda.
Άνθρωποι που χωρίς να κάνουν κάτι ιδιαίτερο, σου εξηγούσαν απλά χωρίς λόγια γιατί το ταξίδι -για τον ποιητή- ήταν σημαντικότερο από την Ιθάκη.
Στο Ηράκλειο, στη βόλτα στα λιοντάρια και στον απογευματινό καφέ, ανακάλυψα ξανά γιατί αγαπώ το μπάσκετ. Γιατί απλά είναι το μέσο για να συναντηθούμε. Να επικοινωνήσουμε. Να γνωριστούμε, να ανταλλάξουμε απόψεις και σκέψεις. Να έρθουμε κοντά.
Ναι, πήρε το Κύπελλο ο Παναθηναϊκός. Και; Έγινε κανείς μας καλύτερος άνθρωπος, ή μήπως θα γινόμασταν πιο πλούσιοι αν το έπαιρνε ο Άρης; Ανακαλύψαμε καμία θεραπεία για τον καρκίνο, ή μήπως βρήκαμε νέους πλανήτες; Είναι απλό το μπάσκετ, γι’ αυτό είναι συνάμα όμορφο και δύσκολο. Είναι μέσο το μπάσκετ, για να έρθουμε σε επαφή με ανθρώπους, τους οποίους διαφορετικά μπορεί να προσπερνούσαμε χωρίς να γνωρίσουμε. Και τότε θα είχαμε χάσει…
Αυτή τη μυσταγωγία ζήσαμε στην Κρήτη. Καθένας ζει διαφορετικά τις εμπειρίες του. Εγώ έφυγα ανανεωμένος. Κι ήδη, προετοιμάζοντας το ταξίδι για τα Χανιά, για το All Star Game, φτιάχνω το πρόγραμμα να περάσω ξανά από το Ηράκλειο, να δω τους φίλους. Τον Μπάμπη, τον Βασίλη, τον Θανάση. Και -κυρίως- τον Παντελή, για να τον πειράξω που τηλεφωνεί κάθε βράδυ, να ακούσω τις ατάκες του, να γελάσουμε.
Όπως λέει κι ο σύντεκνος Κώστας, καλή του ώρα, “θα κάτσετε μέρες;“… Ναι, Κώστα μου, πουθενά δεν πάμε. Βάλε τη ρακή να παγώνει…
kogas@on.gr
