Μετά την καταδικαστική απόφαση σε βάρος του “κτήνους” που κακοποίησε βάναυσα τη Μυρτώ, έχει ανοίξει μια συζήτηση για το αν και κατά πόσο τα ισόβια (+25 χρόνια) αποτελούν επαρκή τιμωρία. Αρκετοί είναι αυτοί που ζητούν τη… θανατική καταδίκη, ποινή που ο δυτικός (ευρωπαϊκός) πολιτισμός μας δεν “αντέχει“. Θα έπρεπε, άραγε, να υπάρχει πρόβλεψη για ειδεχθή εγκλήματα;
Πριν το… συζητήσουμε να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Κανείς μας (ευτυχώς) δεν είναι στη θέση των οικείων της κοπέλας. Κι ως γονιός δύο κοριτσιών, ως γονιός γενικότερα, αν κάποιος πείραζε μια τρίχα από το κεφάλι τους θα τον σκότωναν με τα ίδια μου τα χέρια. Και θα το έκανα με ευχαρίστηση, χωρίς να ανεβάσω σφυγμό.
Ο πολιτισμός μας, όμως, οφείλει να διαχωρίζει την τιμωρία από την εκδίκηση. Κι υπάρχουν εγκλήματα και πράξεις που κόβουν την ανάσα, που σε κάνουν να απορείς πώς ένα ανθρώπινο ον μπορεί να είναι τόσο απάνθρωπο. Όμως, το “οφθαλμός αντί οφθαλμού” είναι ένα δόγμα, μια στάση ζωής, που επιλέξαμε να αφήσουμε πίσω, θεωρώντας την απολίτιστη. Ή έστω υπερβολικά σκληρή.
Το να εκτελεστεί αύριο το πρωί στο Σύνταγμα ο άνθρωπος που έκανε αυτό το κακό είναι -ενδεχομένως- εύκολη υπόθεση. Θαρρείτε πως δεν απαιτεί το ίδιο και μια οικογένεια που έχασε το παιδί της από έναν μεθυσμένο, ο οποίος πήρε το αμάξι και το μετέτρεψε σε μέσο εκτέλεσης; Θαρρείτε πως δεν νιώθουν το ίδιο μια σειρά από άνθρωποι που έχασαν άδικα τον άνθρωπό τους;
Μήπως, ένα ιατρικό λάθος που κόβει το νήμα της ζωής ανθρώπου δεν εξισώνεται στο μυαλό του συγγενούς με την πράξη του “κτήνους“; Μήπως δεν θα μπορούσαν να ζητήσουν το ίδιο οι γονείς του Παύλου Φύσσα, ή του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, των τριών θυμάτων (τεσσάρων κατ’ ουσίαν) της Marfin, των δύο εκτελεσθέντων έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής και πάει λέγοντας;
Το ζήτημα δεν είναι αν θα εκτελεστεί ένας απάνθρωπος, αλλά πού σταματάει το κακό. Κι αν για μία ζωή φτάνει να χαθεί (ως αντάλλαγμα) μια άλλη ζωή, για τους χιλιάδες ανθρώπους που αυτοκτόνησαν δεν πρέπει να αναζητηθεί ο ηθικός αυτουργός;
Καθενός ο πόνος είναι αβάσταχτος και πιο δυνατός από του άλλου. Κι ο πόνος είναι κακός σύμβουλος για τη λήψη αποφάσεων. Οξύμωρο είναι πως οι ίδιοι (τουλάχιστον οι δικοί μου φίλοι) που φωνάζουν υπέρ της θανατικής καταδίκης του “Πακιστανού” (έτσι τον αποκαλούν, λες και η εγκληματική φύση έχει χώρα προέλευσης), ανεβάζουν βίντεο που δείχνουν φρικαλέες εικόνες από την Ανατολή, θέλοντας να υπερασπιστούν την άποψη περί της διαφορετικότητας (ανωτερότητας) του πολιτισμού μας.
Είναι πολύ δύσκολο να υπερασπιστείς αυτόν τον πολιτισμό που λες ότι θέλεις, όταν απέναντί σου έχεις έναν άθλιο, που καταδίκασε μια κοπέλα σε… ένας Θεός ξέρει τί. Νιώθεις το μίσος να σε κατακλύζει και θέλεις να τον κόψεις κομματάκια. Εκεί, όμως, πρέπει (;) να λειτουργήσει ως ανάχωμα ο πολιτισμός μας, οι νόμοι, οι περιορισμοί ακόμα και στην τιμωρία.
Ως άνθρωπος νιώθω κι εγώ μίσος για όποιον αναίτια αφαιρεί μια ζωή, ή επιχειρεί να την αφαιρέσει. Ως πολίτης θέλω την προστασία του πολιτισμού μας. Προστασία από τον ίδιο τον εαυτό μας, που πολλές φορές “μισεί” και ζητά εκδίκηση.
Ως σκεπτόμενος άνθρωπος σιχαίνομαι όσους επιχειρούν προβάλλοντας την εθνικότητα του “κτήνους” να περάσουν κρυφά (ή φανερά) μηνύματα ξενοφοβίας, ρατσισμού. Γιατί αυτοί ασελγούν εκ νέου στο κορμί της κοπέλας, παίζοντας στην πλάτη της μπιλιάρδο.
Δέχομαι εξ ορισμού τη σκέψη – απάντηση ότι αυτός, ακόμα και με την ισόβια κάθειρξη, σε λίγο καιρό θα παίρνει άδεια και θα βγαίνει από τη φυλακή. Άδικο! Αυτό, όμως, είναι το νομικό μας σύστημα. Έχει κενά, γιατί η απανθρωπιά των ανθρώπων ενίοτε υπερβαίνει της αμυντικής τους γραμμής, αλλά είναι καλύτερο από εκείνο που επιτρέπει τον δημόσιο λιθοβολισμό, την αυτοχειρία, το κόψιμο του χεριού του κλέφτη.
kogas@on.gr
