Στην πρώτη ραδιοφωνική διαδικτυακή μας εκπομπή δέχθηκα ένα μήνυμα από φίλο, ο οποίος ερμήνευσε την άποψή μου ότι ο Ολυμπιακός δεν είναι τόσο καλός όσο δείχνουν τα ως τώρα αποτελέσματά του ως ένα προϊόν κριτικής με παρωπίδες. Με προέτρεψε, μάλιστα, να βγάλω τα… γυαλιά (προφανώς εννοούσε “πράσινου” χρώματος), ώστε να δω πιο καθαρά.
Αυτά που είπα το μεσημέρι δεν διέφεραν –πώς θα μπορούσε άλλωστε;– από αυτά που γράφω από την αρχή της χρονιάς. Κι ήρθε ο αγώνας με… “κάποια πολωνική ομάδα“, να αποδείξει πως αν μη τι άλλο η κριτική, οι σκέψεις, οι ενδοιασμοί δεν ήταν αβάσιμοι. Ήρθε να αποδείξει κι άλλα πράγματα, αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά.
Κατ’ αρχήν, πάνω και πρώτα απ’ όλα, ο Ολυμπιακός νίκησε, συνεχίζει αήττητος κι αυτό είναι που μετράει. Και, πολύ σωστά, κάποιος είπε -κι έμεινε η φράση του στην ιστορία- πως η ζωή δεν μετριέται με τις ανάσες που παίρνεις, αλλά με τις στιγμές που σου κόβουν την ανάσα. Κι όταν το τρίποντο του Βαγγέλη Μάντζαρη βρήκε στόχο, όσοι έβλεπαν το ματς (δια ζώσης, ή τηλεοπτικά) βίωσαν μια τέτοια στιγμή.
Ως εκ τούτου, η κριτική γίνεται υπό το πρίσμα ότι ο Ολυμπιακός νίκησε. Η ιστορία αυτό καταγράφει κι όσα “αν” κι αν χρησιμοποιήσουμε στην ερμηνεία του αποτελέσματος, με τα… “αν” δεν γράφεται ιστορία.
Ο Ολυμπιακός νίκησε, με τον Σπανούλη να είναι εξαιρετικός, αλλά νίκησε με την ψυχή στο στόμα, με… μέταλλο αλλά και τύχη. Τόσο καιρό λέγαμε ότι αυτό συμβαίνει (σε μικρότερες δόσεις, αλλά με ανάλογα καρδιοχτύπια) γιατί δεν έπαιζε καλά ο Σπανούλης.
Βεβαίως υπάρχουν οι απουσίες του Σλούκα (κυρίως) και του Σίμονς, όμως ο Ολυμπιακός παρότι κερδίζει δεν δείχνει ανάλογη εικόνα με αυτή που καταγράφει το εμφατικό 5-0. Κι αυτό έχει ερμηνείες.
Κατ’ αρχήν καμία ομάδα δεν είναι εύκολος αντίπαλος. Κι αν χρησιμοποίησα υποτιμητικό σχόλιο (εσκεμμένα) για τη Ζιελόνα Γκόρα, ήταν για να αναδείξω πόσο λάθος κάνουν όσοι κρίνουν εξ ονόματος, χωρίς να δουν να αποτυπώνεται το αξιόμαχο των ομάδων πάνω στο μπασκετικό σανίδι.
Κατά δεύτερον ο Ολυμπιακός χρειάζεται να βρει καλύτερη ισορροπία στο ζωγραφιστό, γιατί είναι καλός ο Ντάνστον, ο Πέτγουεϊ μπορεί να είναι θεαματικός αλλά ακόμα δεν λογίζεται ως σταθερή αξία αμετακίνητη, ο Σίμονς μακάρι να λείψει μόνο έναν μήνα, ο Μπέγκιτς “εμφανίστηκε” για την ώρα μόνο στη Φλωρεντία κι ο Πρίντεζης -εύχομαι αλλά δεν μπορεί να έχει την ίδια απόδοση σε κάθε ματς- δεν θα κάνει τόσο μεγάλες εμφανίσεις κάθε βραδιά.
Η εύκολη παραπομπή, απολύτως λανθασμένη, είναι αυτή που θέλει να αναγάγεις τη χθεσινή εικόνα σε αναμέτρηση με υψηλότερο συντελεστή δυσκολίας. “Αν κερδίζεις με αυτόν τον τρόπο τη Ζιελόνα Γκόρα, τί θα κάνεις με μεγαθήρια όπως η ΤΣΣΚΑ, η Μπαρτσελόνα, η Ρεάλ και η Φενέρ;“.
Είναι ερώτημα που απευθύνεται από τσαρλατάνους εξυπνάκηδες σε αδαείς. Άλλο το ματς με τους Πολωνούς, άλλο το ματς με τους Τούρκους, τους Ρώσους, τους Γιαπωνέζους. Ο Ολυμπιακός έτσι -άσχημα- έπαιξε χθες, αυτό δεν σημαίνει ότι έτσι θα παίξει και αύριο.
Αν κάποιος σταθεί μόνο στο αποτέλεσμα, δεν έχει παρά να πανηγυρίζει που οι πρωταθλητές Ευρώπης παραμένουν αήττητοι σε όλες τις διοργανώσεις. Κι είναι αλήθεια δύσκολο, άρα σημαντικό, επίτευγμα.
Αν κάποιος θέλει να κάνει ενδοσκόπηση, θα διαπιστώσει πως σχεδόν σε όλα τα ματς (και με την Μπάγερν, και με τον ΠΑΟΚ, και με τη Μάλαγα) η παρέα του Γιώργου Μπαρτζώκα ζορίστηκε αρκετά.
Στην Ελλάδα αρκετοί κρίνουν από το αποτέλεσμα, με το επιχείρημα πως αυτή είναι η ουσία του πράγματος. Υπάρχει, όμως, και η διαδικασία. Κι ω του θαύματος, ο Παναθηναϊκός είναι “προβληματικός” γιατί το παιχνίδι με τη Λοκομοτίβ Κούμπαν κρίθηκε στο τελευταίο σουτ, ενώ ο Ολυμπιακός είναι “σούπερ” παρότι το δικό του παιχνίδι με τη Ζιελόνα Γκόρα κρίθηκε στο τελευταίο σουτ.
Έχει τελικά σημασία μόνο τί μπαίνει; Αν ναι, τότε σε περίπτωση πρόκρισης θα πρέπει να σβήσουμε με σφουγγάρι το… χθες και με ” tabula rasa” να δούμε το αύριο. Άρα, ακόμα κι αν ο Παναθηναϊκός -εν προκειμένω- περάσει τέταρτος με… διαφορά ενός καλαθιού από τον πέμπτο (υπόθεση εργασίας) κι ο Ολυμπιακός αήττητος, δεν θα έχει καμία αξία και σημασία. Δεν νομίζω…
Αν πάλι έχει σημασία και ο τρόπος, συγνώμη αλλά, δεν βλέπω να απέχουν παρασάγγας οι δύο “αιώνιοι“. Αυτό έλεγα πριν το ματς με τους Πολωνούς, αυτό λέω και τώρα, αποφεύγοντας να συμπληρώσω προς τον φίλο που με “προκάλεσε” την ενοχλητική φράση “στα ‘λεγα, δεν στα ‘λεγα;“.
Για να κλείσω, λοιπόν, τη σκέψη μου και την τοποθέτησή μου, την επόμενη φορά που θα θελήσεις καλέ φίλε (κι όποιοι άλλοι) να επιλέξεις το χρώμα των γυαλιών που θα μου… φορέσεις, σκέψου μήπως απλά ψάχνομαι λίγο περισσότερο από σένα, αν λειτουργώ απόντων συναισθημάτων ως επαγγελματίας κι αν απλά -γράφοντας αποκλειστικά για μπάσκετ από το 1987– έχει τύχει να είδα 2-3 ματς περισσότερα από σένα.
Υ.Γ.: Επειδή μου αρέσει να… τσαλακώνομαι, αντί της συνηθισμένης φωτογραφίας μου, χρησιμοποίησα μία με… πράσινα γυαλιά (αποκριάτικα, αλλά αυτά είχα), για να δικαιώσω την άποψη του φίλου. Έτσι κι αλλιώς κούκλος είμαι και στις δύο φωτό…
kogas@on.gr
