Ένα παλιό ανέκδοτο ήθελε έναν τύπο να πονά όποιο σημείο του κορμιού του κι αν άγγιζε με τον δείκτη του δεξιού του χεριού, οπότε ο γιατρός κατάλαβε ότι είχε… σπάσει το δάχτυλο. Όπου «δάχτυλο» βάλτε τον Γιώργο Βασιλακόπουλο κι όπου «κάθε σημείο του κορμιού» βάλτε… όποιον μιλά ελληνικά, για να μην πω –και θεωρηθώ υπερβολικός- όποιον μιλά γλώσσα αναγνωρισμένη από τον ΟΗΕ. Τελευταίος (χρονικά) που επέκρινε την ΕΟΚ ήταν ο πρώτος πολίτης της χώρας, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος.
Στον χαιρετισμό του, στην εκδήλωση για τα 100 χρόνια της ΧΑΝΘ, ο κ. Παυλόπουλος είπε πολλά κι ενδιαφέροντα. Ανάμεσά τους ότι οι παράγοντες έχουν ξεχάσει τις αρχές και τις αξίες του αθλήματος. «Το μπάσκετ πρέπει, στον πυρήνα του, να είναι πρωτίστως άθλημα, προορισμένο να συμβάλλει στην σωματική και πνευματική εξύψωση όσων ασχολούνται, υφ’ οιαδήποτε ιδιότητα, με αυτό» είπε χαρακτηριστικά.
Ήταν πρόδηλο ότι αναφέρονταν στη διοίκηση του αθλήματος, αλλά αυτό δεν ήταν το πιο σημαντικό. Αναφέρθηκε στα σύμβολα, δηλαδή στο «εμβληματικό παράδειγμα εκείνων των αθλητών, που στο απώτερο αλλά και στο εντελώς πρόσφατο παρελθόν το δόξασαν, είτε μέσω των ομάδων τους είτε, κυρίως, μέσω της Εθνικής Ομάδας, δίχως η επαγγελματική τους ιδιότητα να μειώνει, έστω και στο ελάχιστο, το αθλητικό τους ήθος. \»Ένα ήθος, το οποίο αποτελεί αειθαλές παράδειγμα για τους νέους αθλητές που θέλουν ν’ ασχοληθούν με το μπάσκετ».
Αν μιλάμε για «σύμβολα», είναι ο Νίκος Γκάλης κι ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Δύο ιερά τέρατα του αθλήματος, που ο Γιώργος Βασιλακόπουλος θεωρεί «εχθρούς» (γιατί άραγε;) και που κάνει το παν για να τους κρατήσει μακριά από το «εθνικό μας σπορ». Αλλά και για τους μεταγενέστερους, δεν ήταν σαφής η τοποθέτησή του ότι «δεν είναι προσόν το να είσαι πρώην παίκτης».
Ο Προκόπης Παυλόπουλος δεν είπε κάτι καινούριο, δεν άνοιξε νέους ορίζοντες. Έβαλε, όμως, την αιγίδα στο αίτημα αλλαγής νοοτροπίας, μέσω της αλλαγής διοίκησης. Έδειξε να συμπλέει με τον Λευτέρη Αυγενάκη, ο οποίος έχει αποφασίσει ότι ήρθε η ώρα να τελειώνουμε με το παλιό. Κι ήρθε να δικαιώσει αγώνα πολλών, που πιστεύουν ότι αυτή η διοίκηση μόνο κακό κάνει στο ελληνικό μπάσκετ.
Αλήθεια, έχει να πει κάτι ο κ. Βασιλακόπουλος για τα… σύμβολα του μπάσκετ, που κρατά μακριά από το άθλημα; Αλλά πότε βγήκε να πάρει θέση, να αντιπαρατεθεί; Όποτε επιλέγει κάνει έναν μονόλογο, απαντώντας γενικόλογα, βγάζοντας από πάνω του την ευθύνη. Είναι ικανός να μας πει ότι αυτός ήθελε να έχει δίπλα του τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Παπαλουκά και όλους αυτούς που μεγάλωσαν το ελληνικό μπάσκετ, αλλά τον απειλούσαν εξωγήινοι ότι θα απαγάγουν τον Τσαγκρώνη.
Η τοποθέτηση Παυλόπουλου είναι άλλο ένα ηχηρό χαστούκι, όχι στο πρόσωπο του Γιώργου Βασιλακόπουλου, αλλά στο παλιακό σύστημα, που βυθίζει το ελληνικό μπάσκετ στην ανυπαρξία, στην αποτυχία.
