Ο Νίκος είναι καλός φίλος. Από τα παιδικά μας χρόνια, τότε που ανέμελοι παίζαμε δίπλα στο κύμα, στις καλοκαιρινές μου διακοπές εγώ, στην καθημερινότητα του νησιού εκείνος. Τα χρόνια πέρασαν και δυστυχώς ούτε τα δικά μου παιδιά, ούτε τα δικά του, μπορούν να παίζουν -όπως εμείς- ανέμελα. Βλέπετε, η ζωή έχει αλλάξει, δεν έχει αλλάξει όμως το πάθος μας γι’ αυτήν.
Διαβάστε το μήνυμα που μου έκανε την τιμή να στείλει μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου:
“Καλησπέρα, φίλε Γιώργο. Σου γράφω με αφορμή το άρθρο σου “Εμείς μιλάμε για ζωές“, που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.
Έχοντας υπηρετήσει το χώρο του αθλητισμού 18 χρόνια ως ποδοσφαιριστής στις τοπικές κατηγορίες, 5 χρόνια ως παράγοντας στην ποδοσφαιρική ομάδα του χωριού, και άλλα 8 χρόνια ως παράγοντας στην ομάδα καλαθοσφαίρισης της Καρδάμαινας, λόγω των δυο κορών μου, νομίζω πως δικαιούμαι να έχω σχετική άποψη και μάλιστα για οικονομικές επιχορηγήσεις.
Γιώργο, δεν γνώριζα ότι κάποιες ομάδες επιχορηγούνταν από την ΕΟΚ για τις Ακαδημίες τους. Σ’ εμάς αυτές οι επιχορηγήσεις έχουν σταματήσει από το 2009, αν δεν κάνω λάθος. Εμείς οι γονείς πληρώνουμε 10 ευρώ το μήνα συνδρομή για τα παιδιά μας. Αυτό υποφέρεται.
Εκείνο που δεν υποφέρεται είναι το να παίζεις σε ανοιχτό γήπεδο και τους χειμερινούς μήνες να χάνονται δεκάδες ώρες προπονήσεων, γιατί βρέχει, ή έχει δυνατό βοριά. Κι αναρωτιέμαι: φτιάχτηκαν κάποια έργα για τους Ολυμπιακούς του 2004 και τώρα μένουν αναξιοποίητα ή καταστρέφονται, τη στιγμή που με τα χρήματα αυτά (δανεικά) μπορούσαν να έχουν φτιαχτεί στην επαρχία, με την προοπτική να παραδοθούν στις τοπικές κοινωνίες με τη λήξη των Ολυμπιακών και να πιάσουν τόπο τα έξοδα.
Παρ’ όλες τις προσπάθειές μας οι τοπικές αρχές δεν ιδρώνουν για κατασκευή κλειστού γυμναστηρίου στην περιοχή μας. Και πού; Στην Καρδάμαινα, ένα χωριό με 30.000 κόσμο τους έξι καλοκαιρινούς μήνες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη νεολαία.
Να μη μιλήσω για τους αγώνες της ομάδας, που πληρώνει τους κριτές, τους διαιτητές, το γιατρό αγώνα κτλ. Συμμετέχουμε σε πρωταθλήματα που διοργανώνει στα χαρτιά η Τ.Ε. ΕΟΚ Δωδεκανήσου, αλλά όλα τα έξοδα των αγώνων καλύπτονται από τα σωματεία.
Η οικονομική ενίσχυση του Δήμου είναι μηδενική σχεδόν, οπότε καταλαβαίνεις οι παράγοντες των ομάδων είναι ήρωες που ασχολούνται με τον αθλητισμό. Αλλά τί να κάνουμε; Αν κλείσουν τα σωματεία, πού θα πάνε τα παιδιά στον ελεύθερο χρόνο τους;
Δυστυχώς δεν ιδρώνει κανενός υπεύθυνου το αυτί. Σίγουρα ως κράτος στον αθλητισμό είναι βέβαιο ότι … στραβά αρμενίζουμε. Εύχομαι τα γραφόμενά σου να βρουν ευήκοα ώτα εκεί που πρέπει, γιατί είναι κρίμα να στερήσουμε από τα παιδιά μας το πιο απλό: το παιχνίδι, την άθληση, την άσκηση.
Ζητώ συγνώμη που μακρηγόρησα, αλλά σε τέτοια θέματα για τη νέα γενιά και τις ίσες ευκαιρίες στον αθλητισμό έχω μεγάλη ευαισθησία, ίσως και λόγω της ιδιότητάς μου ως εκπαιδευτικού.
Χαιρετισμούς από την όμορφη Καρδάμαινα
Νίκος Ιερομνήμων“.
Προσυπογράφω φίλε…
