Το θέμα της εντοπιότητας δεν είναι ούτε σημερινό, ούτε καν χθεσινό. Ταλαιπωρεί (γιατί περί ταλαιπωρίας πρόκειται) τον χώρο εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ο φίλος Μιχάλης, πάντα εύστοχος στις παρατηρήσεις του, τίμησε γι’ άλλη μια φορά (και τον ευχαριστούμε γι’ αυτό) το ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο, θίγοντας αυτό ακριβώς το ζήτημα.
Το κείμενό του αναλλοίωτο:
“Οι παίκτες είναι αξιόπιστοι. Οι κριτές είναι πέραν πάσης αμφισβήτησης. Οι παρατηρητές διαιτησίας δεν επηρεάζονται από τοπικιστικά συναισθήματα. Τα μέλη του συμβουλίου της ΟΔΚΕ διατηρούν υψηλό φρόνημα και στις αξιολογήσεις σκέπτονται πάντοτε με γνώμονα το μέλλον της διαιτησίας εθνικά. Τα μέλη της ΚΕΔ ορίζουν τους διαιτητές μην έχοντας κατά νου την καταγωγή τους, τον τόπο διαμονής τους, σε ποια ομάδα έπαιξαν -πιθανόν- μπάσκετ, τοποθετώντας αντικειμενικά τους διαιτητές των αγώνων.
Οι μόνοι που καλούνται εκ των προτέρων αδύναμοι συναισθηματικά, ανώριμοι να ελέγξουν την αντικειμενικότητά τους και ίσως αρκετές φορές επικίνδυνοι τοπικιστές, είναι οι αξιολογημένοι διαιτητές. Και αυτό το επικαλούνται όλοι οι προηγούμενοι, οι οποίοι εκ προοιμίου δέχονται να εκτελέσουν καθήκοντα που αντίκεινται εκ των πραγμάτων με το πιο ηλίθιο μέτρο -γιατί περί αυτού πρόκειται- της εντοπιότητας.
Γιατί τελικά η αξιοπιστία του μέτρου απέχει σε χρονική διάρκεια, όσο μια πλήρης αγωνιστική περίοδος της Α2, τουλάχιστον για όσες ομάδες αλλά και διαιτητές ανέβουν κατηγορία.
Εγώ προτείνω δύο πράγματα: Το πρώτο είναι η παντελώς κατάργησή του. Το δεύτερο είναι η επέκταση του μέτρου, ώστε να ισχύσει η εντοπιότητα στην Ένωση των σωματείων της Αττικής.
Να δούμε πόσοι από τους αγώνες θα γίνουν…
Φιλικά“
