Όταν σε έναν χώρο, είτε πρόκειται για επιχείρηση, είτε για Ομοσπονδία, είτε για οποιοδήποτε κοινωνικό σύνολο, διαπιστώνεται πρόβλημα, είναι αυτονόητο ότι θα υπάρξει αντίδραση. Μελέτη, ανάλυση του φαινομένου, αναζήτηση λύσης. Μόνο στην ΕΟΚ, της αδράνειας, της αδιαφορίας, της… διοίκησης των γερόντων, της αποικίας των νωθρών, παρατηρείται τέτοια αδυναμία αντίδρασης, που βρίσκεται στα όρια της απάθειας. Έτσι, η μία μετά την άλλη, οι ομάδες κατεβάζουν ρολά, με την Ομοσπονδία να είναι αμέτοχη στις εξελίξεις, υπεύθυνη για τα χάλια του ελληνικού μπάσκετ.
Στην… τελευταία (χρονικά) παρτίδα των ομάδων που δηλώνουν αδυναμία συμμετοχής στο πρωτάθλημα, το Ανατόλια έσυρε τον χορό, ακολούθησε ο ΠΑΣ Γιάννινα κι έπεται και τρίτη (επαρχιακή) ομάδα. Η Α2, πλέον, μετρά 16 ομάδες, αλλά ίσως να είναι πολύ αισιόδοξο αυτό το νούμερο. Κι ερχόμαστε να αναρωτηθούμε, τι έχει κάνει η ΕΟΚ για να σταματήσει τον… κατήφορο, για να δώσει λύσεις και προοπτική στους παράγοντες.
Εύκολη δικαιολογία είναι ο Covid 19, μόνο που τα υγειονομικά πρωτόκολλα αναφέρουν ότι «συστήνεται να γίνονται τεστ», ως εκ τούτου ο… βραχνάς του κόστους των απανωτών διαγνώσεων, χάνει τον χαρακτήρα του υποχρεωτικού κι επαφίεται στον… πατριωτισμό των (μπασκετικών) Ελλήνων. Άντε στην καλύτερη ένα εξ αποστάσεως θερμόμετρο κι αν κανείς νιώσει πονόλαιμο, σουπίτσα και προσευχή.
«Μα, έχει πληγεί η οικονομία» μπορεί να σκεφτεί κάποιος, ενδεχομένως και καλοπροαίρετα, θέλοντας να αποδώσει δικαιοσύνη. Και ποιος διαφωνεί, αλλά αλήθεια, πριν από αυτό ήταν ανθηρά τα οικονομικά των ομάδων; Κι αλήθεια, έκανε κάτι η ΕΟΚ για να βοηθήσει τους παράγοντες να περάσουν αυτή τη στενωπό; Απαντώ στο αυτονόητο ερώτημα, τι θα μπορούσε να κάνει.
Κεντρική διαχείριση χορηγιών, δίνοντας ταυτόχρονα τη δυνατότητα στα σωματεία να εκμεταλλευτούν τους κατά τόπους υποψήφιους διαφημιζόμενους. Ένταξη της Α2 σε ένα τηλεοπτικό μπουκέτο, ακόμα κι αν μιλάμε για «στριμάρισμα». Κεντρικά, όχι καθένας με τον δικό του τρόπο. Αξιοποίηση των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, καθώς εκεί έχει μεταφερθεί το κέντρο βάρους των διαφημιστικών πακέτων.
Να προχωρήσει στην ψηφιοποίηση και στην απλοποίηση διαδικασιών, προκειμένου να μην χάνεται χρόνος, χρήμα (με μορφή εργατοωρών) στα σημεία που συναντώνται τα σωματεία με την Ομοσπονδία, οικονομικό πλάνο για το λειτουργικό κόστος των αγώνων (διαιτησία, γραμματεία, κτλ.), καλεντάρι ώστε να μπορούν από νωρίς να εξασφαλίσουν φτηνότερα εισιτήρια.
Όλα αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά στην ποιοτική αναβάθμιση του πρωταθλήματος και την ανάδειξή του, ώστε να προσεγγίσει περισσότερο κόσμο. Όλα αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά στην αναγκαιότητα προσανατολισμού της κατηγορίας, η οποία έπρεπε να είναι σημείο αναφοράς για παίκτες μικρής ηλικίας, που θα «ψήνονταν», πριν μπουν στο… κυρίως ταμπλό. Ακόμα και για ξένους (τους οποίους φέτος εξοβελίσαμε) θα μπορούσε να είναι σημείο αναφοράς η δεύτερη σε αξία κατηγορία μπάσκετ.
Είναι πρόδηλο ότι τα μέτρα πυρασφάλειας τα λαμβάνεις υπό «ΚΣ» (κανονικές συνθήκες), δεν περιμένεις να αρχίσει η φωτιά να καίει τον χώρο σου. Η ΕΟΚ είναι απούσα εδώ και δεκαετίες από οποιαδήποτε θετική εξέλιξη αφορά στο ελληνικό μπάσκετ, αποδέχθηκε τον σχηματισμό φατριών στον χώρο της διαιτησίας, που επιδείνωσε το υφιστάμενο πρόβλημα (όλοι αντιλαμβάνονται τι εννοώ), έκανε αγροτική πολιτική σε βάρος των σωματείων, αδιαφόρησε για τη δημιουργία παραγόντων με όραμα, επιλέγοντας να στηρίξει όσους φιλούσαν χεράκι και δήλωναν πίστη στον «Αυτοκράτορα».
Η ΕΟΚ του Γιώργου Βασιλακόπουλου άφησε γυμνό το σπορ, μετέτρεψε τα υγιή κύτταρα του χώρου σε… προσκυνητές κι άβουλους παραγοντίσκους, οι οποίοι αντί για μπασκετικό όραμα έψαχναν τρόπους να βγάλουν κανένα φράγκο από το στοίχημα, δέχθηκε στους κόλπους της ανθρώπους, που κανείς μας δεν θα ήθελε να πιει καφέ μαζί τους. Κι ό,τι πιο σάπιο κυκλοφορεί στον χώρο, το αγκάλιασε και το έφερε σε περίοπτη θέση, στέλνοντας μήνυμα για το μπασκετικό της όραμα.
Η πανδημία βρήκε τον οργανισμό του μπάσκετ με υποκείμενα νοσήματα και τον τσάκισε. Το χειρότερο είναι πως βρισκόμαστε στην πρώτη φάση, η οποία δεν είναι η χειρότερη. Ο Βασιλακόπουλος κι η παρέα του θα βρίσκονται στα σπίτια τους, όταν το πρόβλημα θα πάρει διαστάσεις κι οι επόμενοι πρέπει να διαχειριστούν μια κρίση, που δεν δημιούργησαν. Η θεωρία της «καμένης γης», θα αντικαταστήσει τον αθλητικό πολιτισμό και τη διαδικασία παράδοσης παραλαβής. Και βέβαια, για να είμαστε απολύτως δίκαιοι, τα σωματεία φταίνε, που αποδέχθηκαν αυτή τη διοίκηση, που παρακολούθησαν τη διάλυση του μπασκετικού ιστού, δίχως αντίδραση.
Κάπως έτσι το ελληνικό μπάσκετ έχει καταδικαστεί να ζήσει την κόλαση των νωθρών.
