Επί 25 χρόνια η Κατερίνα Σπαθάρου, βρίσκεται στα παρκέ, αγκαλιά με μια μπάλα και γράφει τη δική της ιστορία, σε ένα βιβλίο με πολλές σελίδες, διαφορετικά χρώματα, συγκινήσεις, επιτυχίες, άλλοτε ευχάριστες, και άλλοτε όχι στιγμές, αλλά με αγάπη για το άθλημα, το οποίο την έχει «σημαδέψει» ως προσωπικότητα.
Όταν κάποιος κάνει αυτό που αγαπά, συνήθως κρατά τα καλά και μαθαίνει από τα δύσκολα. Η Κατερίνα ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία. Φέτος αγωνίστηκε στην Ελευθερία Μοσχάτου, με την οποία όμως δεν ανανέωσε τη συνεργασία της. Πλέον, είναι έτοιμη για νέες περιπέτειες, στον δικό της μαγικό κόσμο του μπάσκετ.
Τι είναι το μπάσκετ για εσένα;
«Το μπάσκετ είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου, το οποίο μου έχει προσφέρει ξεχωριστές, ιδιαίτερες, αλλά και δύσκολες στιγμές. Δεν μπορώ να με σκεφτώ, δίχως μπάσκετ».
Λένε πολλοί πως «1 στα 1000» κορίτσια μπορεί να γίνει επαγγελματίας παίκτρια. Το πιστεύεις κι εσύ αυτό;
«Όχι δεν το πιστεύω. Διότι όταν ένας αθλητής επιλέξει τον επαγγελματισμό, ανεξάρτητα απ’ το περιβάλλον – παράγοντες και συνθήκες, που μπορεί να επηρεάσουν την επιλογή του, με αφοσίωση στον στόχο και σκληρή δουλειά μπορεί να τα καταφέρει. Δεν πετυχαίνουμε όταν δεν προσπαθούμε».
Γιατί να ασχοληθεί ένα κορίτσι με το μπάσκετ;
«Γιατί είναι ένα ομαδικό άθλημα, που εξυπηρετεί πολλές ανάγκες για ένα παιδί, όπως η κοινωνικοποίηση, η εξάσκηση του σώματος και του μυαλού, η δημιουργία φιλικών σχέσεων και βοηθάει το παιδί να ενηλικιωθεί σε ένα υγιές περιβάλλον».
Ποιες είναι οι μεγαλύτερες δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει;
«Επειδή είναι ανταγωνιστικό άθλημα, το παιδί καλείται να δημιουργήσει άμυνες και ισορροπίες, για να ανταπεξέλθει και κυρίως για τα κορίτσια η δυσκολία έγκειται στο ότι η καλαθοσφαίριση θεωρείται (κακώς) αντρικό άθλημα».
Στο παρελθόν επικρατούσε η άποψη πως οι προπονητές «έχουν δικαίωμα» να φωνάζουν ή να θιγούν, να προσβάλουν τις αθλήτριες. Στη σύγχρονη προπονητική πως πρέπει να προσεγγίζει ένας τεχνικός τις αθλήτριες του;
«Με πνεύμα συνεργασίας και συνέργειας, γιατί αθλήτρια και προπονητής έχουν κοινό στόχο. Με σεβασμό και αλληλοεκτίμηση, προκειμένου να φτάσουν στην κατάκτηση του στόχου. Με υποστήριξη κι επιβράβευση».
Ποια ήταν η καλύτερη και ποια η χειρότερη στιγμή σου στο μπάσκετ;
«Υπήρξαν πολλές σημαντικές στιγμές στα 25 χρόνια που υπηρετώ το άθλημα. Ξεχωρίζω τα χρόνια που ήμουν μέλος της Εθνικής ομάδας. Όσον αφορά τις δύσκολες στιγμές, σαν αθλήτρια είχα κι εγώ κάποιες».
Άνδρας προπονητής σε γυναικεία ομάδα, ποια είναι τα συν και ποια τα πλην;
«Τα περισσότερα χρόνια που ασχολούμαι επαγγελματικά με το μπάσκετ είχα άνδρες προπονητές. Βασική προϋπόθεση για μένα είναι ο τρόπος που συνεργάζομαι με τον προπονητή μου. Άρα δεν με επηρεάζει αν είναι άνδρας, ή γυναίκα, οπότε δεν υπάρχουν για μένα συν και πλην».
Γυναίκα προπονήτρια σε ανδρική ομάδα. Αποτελεί ταμπού;
«Στο εξωτερικό δεν αποτελεί ταμπού. Στην Ελλάδα έχουμε βελτιωθεί σε αυτό το κομμάτι κι η επιτυχία είναι ότι οι ίδιες οι γυναίκες προπονήτριες έχουν κερδίσει τον σεβασμό των συναδέλφων τους».
Μια αθλήτρια ή ένας αθλητής θα πρέπει να έχει άποψη για τον τρόπο που τον/την αξιοποιεί ο προπονητής του/της;
«Όχι. Ο αθλητής πέραν των προσόντων για τα οποία τον επιλέγει ο προπονητής του, θα πρέπει να είναι υπάκουος πειθαρχημένος και προσαρμοστικός. Επομένως δεν είναι ο ρόλος του να παρεμβαίνει στο έργο του προπονητή, αλλά ο ρόλος του είναι να εφαρμόζει τις οδηγίες».
