Ο Άρης είναι επισήμως στη ζώνη του υποβιβασμού. Και το χειρότερο: Παίρνει αυτό που αξίζει! Ήταν στο +17 κόντρα στην Κύμη και τελικά έχασε με 18 πόντους, γεγονός που σημαίνει ότι υπέστη διπλή ήττα, καθώς οι νησιώτες παλεύουν για τη σωτηρία, άρα θα μετρήσουν και οι μεταξύ τους διαφορές.
Είναι πρόδηλο ότι το ρόστερ έχει αδυναμίες, ο Γιάννης Καστρίτης μίλησε για ψυχολογικό πρόβλημα, ο κόσμος κουράστηκε κι έχει αρχίσει να αποδοκιμάζει τους παίκτες, γεγονός που κάνει ακόμα πιο ασφυκτικό το κλίμα, δεν υπάρχει (;) τρόπος ενίσχυσης. Όλα αυτά καλά, αλλά το χειρότερο απ’ όλα είναι πως κάποιοι δεν ξέρουν που βρίσκονται και ποια φανέλα φορούν.
Είμαι από αυτούς που αντιμετωπίζουν ορθολογιστικά το μπάσκετ, που τους αρέσει να το αναλύουν και σιχαίνονται την… προσέγγιση της φουστανέλας, με το DNA, την ιστορία κι όλα αυτά τα εν πολλοίς γραφικά, αλλά ρε παιδιά να οργανωθούμε. Ακόμα κι αν δεν μπορείς να κερδίσεις όταν βρίσκεσαι στο +17, κράτα κάτι για την επιστροφή.
Υπάρχει και δεύτερος αγώνας, στο Αλεξάνδρειο όλα είναι διαφορετικά, αλλά η διαφορά των 18 πόντων δεν είναι διαχειρίσιμη. Όχι από αυτόν τον Άρη, ούτε καν στο οικογενειακό διπλό.
Δεν θα μπω στον πειρασμό της ανάλυσης, γιατί ίσως αδικήσω ανθρώπους που έχουν περιορισμένη ευθύνη, όμως διάολε κάποιος φταίει κι είναι σε αυτό το χάλι ο Άρης. Έχουν περάσει και δυσκολότερες στιγμές, παίκτες έπαιζαν απλήρωτοι, δεν ήξεραν τι τους ξημερώνει, κάτι που φέτος δεν συμβαίνει. Δεν είπαμε ότι είναι παίκτες επιπέδου Ευρωλίγκας, αλλά οφείλουν να παλέψουν.
Αν κάποιος αντιλαμβάνεται τις δυσκολίες των στιγμών, είναι με σιγουριά ο Χάρης Παπαγεωργίου, ένας άνθρωπος που έχει ζήσει μια ζωή στον Άρη. Ο Χάρης πρέπει να βγει μπροστά, να αφήσει κατά μέρους τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, τη συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων και να κάνει κουμάντο. Γιατί είναι ο μόνος που μπορεί (αναφέρομαι σε αυτούς που είναι ενεργοί) να δώσει λύσεις.
Να πιάσει πρώτα απ’ όλα το προπονητικό σταφ, αρχής γενομένης από τον Γιάννη Καστρίτη και να τους δείξει ένα 8ώρο από βίντεο της εποχής που ο Άρης μεσουρανούσε. Όχι ότι δεν γνωρίζουν, αλλά για να το εμπεδώσουν, καθώς η επανάληψη είναι μητέρα της μάθησης. Και μετά να κάνει το ίδιο με τους παίκτες, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Να τους εξηγήσει με τον δικό του τρόπο το βάρος της ευθύνης, που -αν κρίνουμε από τον τρόπο, με τον οποίο έχασαν τα αυγά και τα πασχάλια- δεν έχουν αντιληφθεί.
Είπαμε, δεν είναι η στιγμή απόδοσης ευθυνών (υπάρχουν), δεν είναι λύση η στοχοποίηση, όμως ο Άρης βρίσκεται σε δεινή θέση κι όλοι πρέπει να συμβάλουν -καθένας από το μετερίζι του- για να μην πέσει η ομάδα δίχως να πολεμήσει. Γιατί αυτό είναι που ενοχλεί περισσότερο.
Αντί επιλόγου: Θα ήταν αδικία να μην πούμε ένα μεγάλο «μπράβο» στους ανθρώπους της Κύμης για την προσπάθεια που κατέβαλλαν και την τεράστια νίκη που πήραν. Η δημοσιογραφική δεοντολογία επιβάλλει αναφορά στον νικητή, όμως με τον μπασκετικό Άρη μεγαλώσαμε κι αυτή η εικόνα είναι θλιβερή. Δεν μπορούμε να κάνουμε ότι δεν την είδαμε…
