Την ώρα που οι μεγάλες εταιρίες παραγωγής θεάματος ανταγωνίζονται για το ποιος θα προβάλει την πιο ακριβή ταινία, την ώρα που οι παραγωγοί κάνουν όλο και πιο ακριβά καστ πρωταγωνιστών, την ώρα που στήνονται σκηνικά εκατομμυρίων για να προσελκύσουν το φιλοθεάμων κοινό και να εξασφαλίσουν εισπρακτική επιτυχία, ο ΕΣΑΚΕ πήγε κόντρα στο ρεύμα. Δημιούργησε την πιο underground ταινία όλων των εποχών. Χαμηλού κόστους, δίχως σπουδαίους πρωταγωνιστές, με πενιχρά μέσα και δίχως σκηνοθετικά τρικ.
Κάθε πρωτάθλημα κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον για την ανάδειξη του πρωταθλητή. Τα πλέι οφ, ο τελικός, είναι στοιχεία του σεναρίου, αλλά εμείς… κάψαμε τα σενάρια. Μας αφήνουν αδιάφορους όσοι έχουν διπλάσιο αριθμό νικών, έως κι αδιαφορούμε για το τι κάνουν κι η πλοκή εντοπίζεται στον… βυθό.
Ρέθυμνο, Ιωνικός, Ηρακλής, Λάρισα, Κολοσσός, Πανιώνιος, ΠΑΟΚ και Άρης, συμμετέχουν σε μια χαμηλού κόστους παραγωγή, όπου το μόνο που γνωρίζουμε ως προς την εξέλιξη είναι πως θα… χαθούν δύο από αυτούς. Η προσπάθεια επιβίωσης είναι συγκινητική (το ζήσαμε και στο «Νίκος Γκάλης», με το ματς ΑΕΚ – Ρέθυμνο, που κρίθηκε στη βολή, στο Ρέθυμνο, απ’ όπου πέρασε το Λαύριο κτλ.) κι ο θεατής ταυτίζεται, συμπάσχει.
Πολλές σκηνές είναι φλουταρισμένες, δίχως επεξεργασία, ο ήχος δεν είναι κρυστάλλινος, εικόνες υποφωτισμένες, σκηνοθετικά λάθη (βλέπεις τον… Νώε να φοράει ρολόι), πλάνα άκαιρα, αλλά στο τέλος της ημέρας εμείς λεφτά δεν έχουμε, πουλάμε αγωνία ως το τέλος. Καθένας ό,τι έχει δίνει. Κάποτε είχαμε το καλύτερο πρωτάθλημα στην Ευρώπη, ή έστω έτσι θέλαμε να πιστεύουμε κι έτσι προσπαθούσαμε να πείσουμε και τους άλλους.
Πλέον μπορούμε να κομπορρημονούμε ότι έχουμε το μοναδικό (παγκοσμίως) πρωτάθλημα, όπου ουδείς ασχολείται με τον επίδοξο πρωταθλητή, αλλά πρωταγωνιστές είναι όσοι κινούνται στην εσχατιά του πρωταθλήματος. Δεν θα πάρουμε Όσκαρ, ενδεχομένως να φάμε και κανένα βατόμουρο, εισπρακτικά είμαστε μάλλον για να μας κλαίνε οι ρέγκες, αλλά την ταινία τη γυρίσαμε και παίζεται στους κινηματογράφους.
Στην τελική, αν βαρεθείτε, απολαύστε το ποπ κορν και σκεφτείτε ότι είσαστε κομμάτι της ιστορίας ενός ανεξάρτητου κινηματογραφικού οργανισμού, που ποιεί την ανάγκη… φιλοτιμία. Κι αφήστε τους κριτικούς να λένε, εμείς θα το παίξουμε κουλτουριάρηδες, ότι έχουμε άποψη (και κάτοψη), περιμένοντας μπας και τυφλωθεί κανένας παραγωγός και μας προτείνει να κάνουμε μια ταινία με προοπτική. Μέχρι τότε… χαμηλώστε τα κινητά κι απολαύστε το δεύτερο μέρος της ταινίας. Τώρα κορυφώνεται η δράση…
