Ο… βασιλιάς Ολυμπιακός κι η απόλυτη επιτυχία.
Ο Ολυμπιακός συμμετείχε σε τέσσερις διοργανώσεις, τρεις εντός συνόρων και την Ευρωλίγκα. Κατέκτησε τα πάντα στην Ελλάδα (με χρονική σειρά Super Cup, Κύπελλο και Πρωτάθλημα), έφτασε στον τελικό της Ευρωλίγκας κι έχασε το «απόλυτο» για ένα σουτ. Ταυτόχρονα, αναγνωρίστηκε απ’ όλους ως η ομάδα που έπαιξε φέτος το καλύτερο μπάσκετ στην ήπειρό μας. Κρατήστε τα όλα αυτά και πάμε παρακάτω.
Κάθε ένας από τους τίτλους, η συμμετοχή στο φάιναλ φορ κι η πρόκριση στον τελικό (διόλου αμελητέα), είναι ένα ξεχωριστό παράσημο. Στα δικά μου μάτια το μεγαλύτερο είναι άλλο. Αν πάμε λίγο πίσω στον χρόνο θα θυμηθούμε ότι γίνονταν λόγος για αντικατάσταση του Κάνααν, για το πόσο απογοητευτικός ήταν ο Πίτερς, ότι ο Μπολομπόι ήρθε με… τουριστική βίζα στην Ελλάδα. Ακόμα κι ο Φαλ αμφισβητήθηκε από κάποιους, αλλά δείτε σήμερα πού είναι ο Ολυμπιακός.
Να μην φύγει… κανείς
Περί Κάνααν ουδείς λόγος. Ο Αμερικανός, με τις εμφανίσεις του στα πλέι οφ της Ευρωλίγκας κι απέναντι στον Παναθηναϊκό (στα «μεγάλα ματς» δηλαδή), με το πάθος και την αυταπάρνησή του στην άμυνα, αλλά και το φαρμακερό σουτ στην επίθεση, έγινε ο αγαπημένος τής εξέδρας. Σε βαθμό που κατακρίθηκε (κακώς) ο Μπαρτζώκας για την επιλογή του.
Ο Πίτερς κι ο Μπολομπόι έδειξαν στους τελικούς πόσο χρήσιμοι είναι. Όχι πως περίμενε κανείς να έρθουν στο λιμάνι για να αντιληφθεί την αξία τους. Ενδεχομένως δεν θα μείνουν κι οι δύο, όμως όποιος κι αν είναι στο επόμενο ρόστερ (αν είναι κάποιος) δεν θα προκληθεί έκπληξη. Ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να μείνει ίδιος και κανείς να μην στεναχωρηθεί.
Ο ελληνικός κορμός κι ο Μπαρτζώκας
Ο Σλούκας αμφισβητήθηκε ως ηγέτης, τώρα όλοι περιμένουν να πανηγυρίσουν την ανανέωση της συνεργασίας. Θέλουν να κλείσει την καριέρα του στον Πειραιά και δεν υπάρχει τίποτα πιο λογικό.
Αν ο Βεζένκοφ δεν μετοικήσει στην απέναντι πλευρά τού Ατλαντικού, θα φωταγωγηθεί η πόλη κι ο Ολυμπιακός θα είναι εξίσου ισχυρός και του χρόνου. Ακόμα κι ο Λούντζης έδειξε ότι δεν βρίσκεται τυχαία στο «κόκκινο» ρόστερ.
Ο κόουτς Μπαρτζώκας πέτυχε κάτι που μοιάζει απίθανο: Να μην φεύγει κανείς (όποιος κι αν φύγει) ως… επιλογή που δεν βγήκε. Τόσα χρόνια που ασχολούμαι με το μπάσκετ, δεν το έχω συναντήσει ξανά. Πάντα υπήρχαν 1-2 (και παραπάνω) απογοητεύσεις. Θυμηθείτε ότι έφυγε κακήν κακώς ο Πάντερ (αφού είναι ο Ολυμπιακός το θέμα μας), ή δεν ανανέωσε ο Χάκετ (τότε ήταν απολύτως λογικό).
Στα όσα «μπράβο» μπορεί και πρέπει να πει κανείς για την ομάδα τού Μπαρτζώκα, η δυσανεξία στο να φύγουν παίκτες από το ρόστερ, είναι τιμητική διάκριση. Κι αν κάποιοι βιαστείτε να διαφωνήσετε, σκεφτείτε σήμερα 16/6 αν έπρεπε υποχρεωτικά να κρατούσατε έναν ψηλό, θα ήταν ο Μπλακ, ή ο Μπολομπόι; Θυμηθείτε τι λέγατε στα μέσα της χρονιάς και κάντε τη σύγκριση…
