«Όσο ψηλά και αν φτάσεις μην ξεχάσεις ποτέ από πού ξεκίνησες», λένε αυτοί που πραγματικά έχουν πετύχει. Ο Δημήτρης Ιτούδης βρίσκεται στην κορυφή του Ευρωπαϊκού μπάσκετ πολλά χρόνια τώρα, ζει στη Μόσχα και ηγείται της ΤΣΣΚΑ, μπορεί όταν βρίσκεται στην Ελλάδα –κυρίως την καλοκαιρινή περίοδο- η βάση του να είναι η Χαλκιδική, δεν λησμονεί όμως ποτέ τον τόπο καταγωγής του, τα Τρίκαλα Ημαθίας.
Χάρη σε αυτόν πλέον, το χωριό του έχει ένα καταπληκτικό ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ, έτσι ώστε τα παιδιά που αγαπούν το άθλημα να έχουν την ευκαιρία και κυρίως τον χώρο να αθληθούν, κάτι που δεν είχαν πριν. Ο Δημήτρης Ιτούδης, όταν πέρυσι το καλοκαίρι πληροφορήθηκε την ανάγκη δημιουργίας ενός γηπέδου, ανέλαβε την πρωτοβουλία για την πραγματοποίηση αυτού του… ονείρου.
Η ενέργεια αυτή έγινε γνωστή από τον Χρήστο Παπαδημητρίου, τον άνθρωπο που πέρυσι σε μια κουβέντα εφ’ όλης της ύλης, με τον Δημήτρη Ιτούδη του ανέφερε το πρόβλημα που υπήρχε. Δεν έγινε γνωστή μέσα από τον Έλληνα τεχνικό. Απόδειξη πως όταν θέλεις να προσφέρεις μπορείς να το κάνεις, χωρίς… τυμπανοκρουσίες.
Μέσα από τη σελίδα του στο Facabook, ο Χρήστος Παπαδημητρίου έγραψε:
«Καλημέρα σας!
Υπάρχουν στιγμές στις ζωές όλων μας που μένουν χαραγμένες για πάντα! Γεγονότα που σε κάνουν να νιώθεις ευγνώμων. ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ που γίνονται ΠΡΑΞΕΙΣ για το καλό της κοινωνίας και κυρίως των παιδιών! Αναφέρομαι στην αγαθοεργία της οικογένειας του Ιτούδη Δημήτρη για τον τόπο του!
Ήταν πέρυσι το καλοκαίρι όταν είχα την ευκαιρία να τον συναντήσω. Μιλήσαμε για αρκετή ώρα και για διάφορα θέματα. Ένα από τα θέματα της συζητήσεώς μας αφορούσε και το χωριό μας. Αναφερθήκαμε στις παλιές δόξες… τότε που υπήρχε ομάδα! Αναφερθήκαμε σε πρόσωπα που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην κοινωνία μέσω του αθλητισμού για τον τόπο μας. Με ρώτησε αν σήμερα υπάρχουν παιδιά που παίζουν μπάσκετ. Του είπα πως υπάρχουν αρκετά παιδιά αλλά πως αντιμετωπίζουμε ένα σοβαρό πρόβλημα. Το πρόβλημα, ότι δεν έχουμε έναν χώρο που να εμπνέει ένα παιδί να αθληθεί και ταυτόχρονα να είναι ασφαλής για παιχνίδι.
Του είχα εκφράσει με τον πιο γλαφυρό τρόπο αυτό που ουσιαστικά νοσταλγούσα. Την επιθυμία το χωριό μας να έχει ένα γήπεδο μπάσκετ για όλους εμάς που παίζουμε αλλά κυρίως για τα μικρά παιδιά. Με άκουγε με προσοχή… η συζήτηση δημιουργούσε διαρκώς διάφορες ερωτήσεις, απορίες αλλά και συμπεράσματα.
Κάποια στιγμή μου λέει…
“Θα κάνουμε γήπεδο (!!!)… θα επικοινωνήσουμε με όλους τους αρμόδιους και θα κάνουμε ένα γήπεδο για τα παιδιά όσο πιο γρήγορα γίνεται”.
Δεν πρέπει να είχαν περάσει πολλά δευτερόλεπτα όταν πήρε το τηλέφωνο στα χέρια του και άρχισε να επικοινωνεί με διάφορους ανθρώπους κυρίως για να μάθει περί της διαδικασίας. Δηλαδή πως θα μπορούσε να γίνει ένα γήπεδο όσο πιο γρήγορα γίνεται. Δεν μπορώ να σας περιγράψω πως ένιωθα. Ήταν κάτι μοναδικό. Αισθάνθηκα την ανάγκη που έχει ένας άνθρωπος να προσφέρει στο τόπο του. Εκείνη την στιγμή δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Θυμάμαι την ικανοποίηση που έβλεπα στο πρόσωπό του. Ξέραμε κατά προσέγγιση την περίοδο που θα γινόταν το γήπεδο. Μόλις τον χαιρέτησα και μπήκα στο αυτοκίνητο άρχισα να κλαίω από χαρά. Κάλεσα κατ’ ευθείαν τον αδερφό μου τον Μάριο και του έλεγα συγκινημένος όλη την ιστορία.
Εχθές 17 Ιουλίου 2020 ολοκληρώθηκε με τον καλύτερο τρόπο αυτό που επιθυμούσα εδώ και χρόνια.
Έπρεπε να μεγαλώσω αρκετά για να καταλάβω την πραγματική έννοια της υπόσχεσης. Αυτός ο άνθρωπος εκτός από το καλό που έκανε… έκανε και κάτι απλό και αυτονόητο… τήρησε την ΥΠΟΣΧΕΣΗ του!
Τον ευχαριστώ προσωπικά και του μεταφέρω τις ευχαριστίες σύσσωμης της μικρής μας κοινωνίας η οποία είναι εντυπωσιασμένη από την ΠΡΟΣΦΟΡΑ του!».
