Ίσως είναι αναγκαίο να δηλωθεί από την αρχή ότι ο ηλικιακός περιορισμός, που θεσπίζει η πολιτεία για τις αθλητικές ομοσπονδίες, είναι παντελώς ακατανόητος, φωτογραφικός, κι αντισυνταγματικός, από τη στιγμή που δεν ισχύει για κανένα κυβερνητικό αξίωμα, αλλά δείχνει κι έλλειψη κατανόησης του πραγματικού προβλήματος.
Το πρόβλημα δεν είναι γιατί βγαίνει για 36 χρόνια ο κ. Βασιλακόπουλος, αλλά πώς είναι δυνατόν να βγαίνει για 36 χρόνια ο κ. Βασιλακόπουλος, ενώ η συνολική εικόνα του μπάσκετ είναι σε απερίγραπτα χάλια. Αναμφισβήτητα υπάρχουν σοβαρές ευθύνες στα σωματεία που συγκροτούν τη Γ.Σ. της Ομοσπονδίας.
Η πλειοψηφία δεν έχει καμία οργανική σύνδεση με τη διοίκηση της ΕΟΚ, και κατά συνέπεια δεν την ελέγχει επί της ουσίας, καθώς αγωνίζεται σε τοπικό πρωτάθλημα κι εξαρτάται από την αντίστοιχη τοπική Ένωση. Ποια είναι, λοιπόν, η ενέργεια της ΕΟΚ, που λειτούργησε υπέρ των σωματείων, ή δείχνει τη μέριμνα της γι αυτά και την επικροτούν, ώστε να επιθυμούν την συνέχιση της για 36 χρόνια; Απολύτως καμία. Ψηφίζουν τον «επιτυχημένο» και μοναδικό υποψήφιο.
Φυσικά αν κρίναμε την ΕΟΚ στον πραγματικό της ρόλο, που είναι η κυβέρνηση του χώρου κι όχι η εθνική ομάδα ως συνοικιακό σωματείο, δύσκολα θα βρίσκαμε λόγια υποστηρικτικά, παρά μόνο ίσως ότι αποτελεί πρωτοπόρο πρόγραμμα υποστήριξης ατόμων τρίτης ηλικίας (από κάθε άποψη).
Οι τεχνικοί της εξουσίας γνωρίζουν, ότι δεν χρειάζεται να είσαι επιτυχημένος, αλλά να δείχνεις. Οι προϋποθέσεις είναι:
• Πρώτον: Ορίζεις τι είναι επιτυχία.
• Δεύτερον: Δημιουργείς επικοινωνιακή ομάδα και χορηγούς επικοινωνίας, που θα κτίσουν τον μύθο του επιτυχημένου, σύμφωνα με τον ορισμό της επιτυχίας πιο πάνω, ώστε να αποκτήσεις ασυλία.
• Τρίτον: Χρησιμοποιείς αυτήν την ομάδα για αποτροπή οποιουδήποτε να εκδηλώσει ενδιαφέρον, για συμμετοχή στα κοινά της ομοσπονδίας.
Σε όλα αυτά τα χρόνια οι μόνες θεσμικές κριτικές φωνές ήταν του Λάζαρου Παπαδόπουλου και του Βασίλη Ντάκουρη, κατά τα λοιπά νερό στον μύλο του «επιτυχημένου».
Ορισμός Επιτυχίας
Ο προπονητής Χ. Χρηστάκης (ιατρός στο επάγγελμα) σε αγώνα στα Τρίκαλα, είδε παίκτη του να τραυματίζεται. Αμέσως πήγε ο γιατρός της ομάδας, να διαπιστώσει το μέγεθος του προβλήματος. Όταν τον ρώτησα πώς και δεν πήγε ο ίδιος, μου απάντησε «δεν θέλω οι παίκτες μου να με βλέπουν ως γιατρό, αλλά ως προπονητή». Σοφή κουβέντα, γιατί φανέρωνε ότι τα κριτήρια δεν τα ορίζουμε κατά πώς μας βολεύει, αλλά όπως ισχύουν πραγματικά. Ως προπονητής θα κρινόταν και όχι ως προπονητής – γιατρός.
Η τακτική που επέλεξε η ΕΟΚ, απέρριψε επί της ουσίας τον ρόλο της ως κυβέρνηση του χώρου, και περιορίστηκε στην Εθνική ομάδα, ως ελάχιστο κριτήριο επιτυχίας, μην αναλαμβάνοντας την ευθύνη για το μπάχαλο και τη χρεωκοπία, που επικρατεί στο μπάσκετ (όχι μόνο στη Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη, με την καθοριστική συμμετοχή και συνενοχή του κ. Βασιλακόπουλου). Ουσιαστικά το μπάσκετ ως σύνολο είναι ακυβέρνητο για χρόνια.
Όλα τα χρόνια έγιναν κοσμογονικές αλλαγές, που ιδιωτικοποίησαν τον αθλητισμό, μέσω νόμων, οι οποίες (εκ του αποτελέσματος) κατέστρεψαν τον χώρο, και το μόνο που διαπραγματεύτηκαν ήταν τους όρους της δικής τους παρουσίας. Αυτά που έγιναν θα δικαιολογούσαν μέχρι απεργία πείνας κι όχι ανούσιες ανακοινώσεις, που θα κατέληγαν στο συμβιβασμό του «α, καλά μωρέ».
Μήπως, όμως, την αδικούμε κι είχε ικανότητα σύνθεσης και συνεργασίας με όλους τους φορείς του μπάσκετ; Τέτοια ερώτηση την κάνεις μόνο αν δοκιμάζεις ότι ο άλλος μπορεί να γελάσει. Μόνο υποταγή σού επιτρέπει την παρουσία σου. Ο Σύνδεσμος Προπονητών, που αυτή τη στιγμή είναι ελίτ, δεν πρωταγωνιστεί στα θέμα της Εθνικής ομάδας, αλλά και του μπάσκετ συνολικά, κι αγνοείται επιδεικτικά. Αν την κατεύθυνση που θα πάρει το μπάσκετ, πιστεύει κάποιος ότι θα την υποδείξει καλύτερα πχ ο Τσαγκρώνης, ε τότε ενδεχομένως πιστεύει στο νερό του Καματερού και την αγία Αθανασία του Αιγάλεω
ΜΥΘΟΣ 1: «Διέδωσε κι έκανε γνωστό το μπάσκετ»
Αν και η γενικότερη εντύπωση είναι ότι το μπάσκετ το διέδωσαν, ο Άρης, ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φασούλας, ο Χριστοδούλου, ο Διαμαντίδης, ο Παπαλουκάς, ο Παπαδόπουλος, ο Σπανούλης ο Πρίντεζης κι άλλοι σπουδαίοι παίκτες, τη δόξα κλέβει ο κ. Βασιλακόπουλος, που δεν τον είδαμε να σουτάρει ούτε ελεύθερη βολή.
Γιατί όμως; Μα επειδή προστατεύει την ομάδα, επηρεάζοντας τη διαιτησία, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Αν ξεπεράσουμε την υποτίμηση της προσπάθειας των παικτών, δεν νομίζετε ότι υπάρχει χάσμα λογικής; Στις πολλές αποτυχίες δεν μπορεί φυσικά να ισχυριστεί ότι είχε τη μέση του, οπότε εκεί φταίνε άλλοι (προπονητές, συνθήκες, πόλεμος από αόρατους εχθρούς).
Το σύνδρομο «Θωμάς Μητρόπουλος», είναι από τα πλέον μπανάλ διαδεδομένα είδωλα αθλητικών Δον Ζουάν σε κάθε σωματείο. Αυτού του είδους την επιτυχία θα ήταν ευτύχημα η νέα διοίκηση να μην κυνηγήσει, αλλά να απαιτήσει και να εδραιώσει ίση μεταχείριση κατά το δυνατόν, επιδιώκοντας τον σεβασμό κι όχι τρόμο, που σκοπό έχει την υποταγή.
ΜΥΘΟΣ 2: «Έφερε μεγάλες διοργανώσεις στην Ελλάδα»
Όσο και να ψάξει κανείς δεν θα βρει χώρα, με διαδεδομένο το σπορ, που να μην πήρε μεγάλη διοργάνωση. Ειδικότερα η Ελλάδα, η οποία υπήρξε στήριγμα της ΦΙΜΠΑ, ανέλαβε σχεδόν όλες τις διοργανώσεις, που δεν αναλάμβανε καμία Ομοσπονδία, λόγω κόστους, γνωρίζοντας ότι το όποιο έλλειμμα θα το καλύψει το κράτος.
ΜΥΘΟΣ 3: «Ο μεγαλύτερος Έλληνα παράγοντας διεθνούς φήμης».
Τη φήμη αυτή την συνέδεσαν με την προεδρία στην ΦΙΜΠΑ, ως αναγνώριση της συμβολής του στην πρόοδο του ελληνικού μπάσκετ. Τίποτα ψευδέστερο, αν αναλογιστούμε ότι ο επόμενος πρόεδρος ήταν Ισλανδός! Είναι κι αυτός ο Ζαγκλής, που του χαλάει το αφήγημα, γι’ αυτό και (νομίζει) τον υποσκάπτει συνεχώς.
Καλό θα ήταν λοιπόν, όλοι που θα ενδιαφερθούν για τη διοίκηση του μπάσκετ, να αποφύγουν, γλοιώδεις αναφορές, εν είδει προσευχής, στον ρόλο του κ. Βασιλακόπουλου, αφενός γιατί δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια κι αφετέρου γιατί μαρτυρά φόβο κι αναζήτηση νομιμοποίησης.
Για την προσδοκώμενη νέα εποχή του μπάσκετ, απαιτείται ριζική στροφή στο σκεπτικό και τη φιλοσοφία της Ομοσπονδίας, αν θέλουμε να το διατυπώσουμε διακριτικά, ή σκεπτικό και φιλοσοφία επιτέλους, αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, με τίμημα να φαινόμαστε σαρκαστικοί.
