Μια λέξη! Μια φωτογραφία! Μια στιγμή ανακούφισης, η χαρά για το ταξίδι που θα κάνουν, το τέλος της περιπέτειας, η αρχή του ονείρου… Συναισθήματα που καταπιέζονται ανάμεσα σε εθνόσημο και συμβόλαια, γιατί όταν τσακώνονται οι ελέφαντες την πληρώνουν τα μυρμήγκια.
“Ξεκινάμε“! Με αυτή τη λέξη και αυτή τη φωτογραφία ο Γιάννης Παπαπέτρου “έγραψε” στο facebook πολύ περισσότερα απ’ όσα μπορεί να καταλάβει κανείς. Πολύ περισσότερα απ’ όσα θα ήθελε να γράψει, αλλά δεν μπορούσε. Γιατί, αλήθεια, περιμέναμε από έναν νεαρό παίκτη να λύσει ζητήματα που αφορούν στη διοίκηση μιας εκ των δύο μεγαλυτέρων (οικονομικά) ΚΑΕ της χώρας και της ΕΟΚ;
Όλο αυτό το διάστημα οι τρεις νεαροί παίκτες του Ολυμπιακού έβλεπαν με φόβο όλα αυτά που γίνονταν γι’ αυτούς χωρίς αυτούς. Η διοίκησή τους χρησιμοποίησε τη δεδομένη αγωνιστική τους αξία για να πιέσει την ΕΟΚ, αδιαφορώντας για το “θέλω” τους. Η διοίκηση της Ομοσπονδίας, αδιαφόρησε και για την αξία, και για το “θέλω” τους, προκειμένου να δείξει ότι αντέχει (που δεν αντέχει) τον πόλεμο.
Στο τέλος αμφότερες οι διοικήσεις τα μάζεψαν, υποχωρώντας άτακτα, μετρώντας ποιος κέρδισε τις εντυπώσεις. Ευτυχώς για τα παιδιά και την Εθνική.
Ένας καλός φίλος έγραψε στον… τοίχο μου ότι έπρεπε και τα παιδιά να πάρουν θέση, καθώς άλλοι νεαροί στη θέση τους βρίσκονται ενίοτε απέναντι στα ΜΑΤ, άνεργοι, ή καταπιεσμένοι εργαζόμενοι (υποαπασχολούμενοι) σε συνθήκες γαλέρας, λαμβάνοντας ελάχιστα χρήματα.
Από αυτήν την οπτική γωνία έχει τα δίκια του, αλλά από πότε θα βάλουμε τα παιδιά να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, να λύσουν τα προβλήματα των “μεγάλων“, αυτών που κάνουν παιχνιδάκια στις πλάτες τους; Η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά την ΕΟΚ και τον Ολυμπιακό, δευτερευόντως τον ανύπαρκτο ΠΣΑΚ/ΕΟΚ. Όχι τα παιδιά.
Αυτό το “ξεκινάμε” είναι σαν μια μεγάλη ανάσα, σαν το φως στην άκρη του τούνελ. Και το μόνο καλό στην ιστορία είναι πως μετά απ’ όσα πέρασαν για να βρεθούν στην Κρήτη, λυπάμαι τους αντιπάλους που θα βρεθούν στον δρόμο τους!
Ξεκινήστε παλικάρια…
