Ο Δημήτρης Ιτούδης ΔΕΝ έκανε τη διαφορά!…
Γράψαμε για τις προσωπικές ευθύνες του Βαγγέλη Λιόλιου (δείτε εδώ), γράψαμε την άποψή μας για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο (δείτε εδώ), ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για τον Ομοσπονδιακό προπονητή. Η αλήθεια είναι πως ο Δημήτρης Ιτούδης δεν δικαίωσε στο ελάχιστο τις προσδοκίες μας για κάτι το διαφορετικό.
Ο κόουτς Ιτούδης ήταν σκέτη απογοήτευση. Δεν πρόκειται να κρίνω (ποιος είμαι εγώ;) τον τρόπο που κοουτσάρισε. Θα συζητήσουμε για όλα τα άλλα. Ο ενθουσιασμός της ανακοίνωσης της πρόσληψής του ΔΕΝ δικαιώθηκε. Από την πρώτη μέρα, αντί να δείξει πυγμή και να επιβάλλει τον νόμο του (αυτή θα ήταν κι η ουσιαστική διαφορά από προπονητές όπως ο Θανάσης Σκουρτόπουλος), πήγε με το ρεύμα κι εντέλει παρασύρθηκε.
Το τσίρκο ήρθε στην πόλη
Αντί να δούμε έναν προπονητή να μοιράζει ρόλους, να απομακρύνει τους τυχάρπαστους, να δίνει την πραγματική διάσταση των αποτελεσμάτων, είδαμε έναν πρωταγωνιστή εκτός γηπέδου. Περισσότερο συζητήθηκε η κυρία Βασιλική, παρά οι παίκτες. Φωτογραφίες, μια ομάδα έρμαιο των χορηγών, παντού η φάτσες ορισμένων κι εντέλει η πρώτη προσπάθεια απέτυχε παταγωδώς.
Αντιλαμβάνομαι τις ανάγκες του μάρκετινγκ, αλλά διάολε έχουμε και μια δουλειά να κάνουμε, που δεν έγινε. Περίμενα ότι ο κόουτς Ιτούδης θα καταλάβαινε τα απλά.
- Η ατομική υπερέκθεση τού έκανε κακό.
- Ο τρόπος διαχείρισης του Γιάννη διάλυσε την έννοια της ομάδας.
- Μαζεύτηκαν σύννεφα και δυσαρέσκεια κι ήταν θέμα χρόνου να αρχίσουν οι αποχωρήσεις.
- Ακόμα και στο τέλος, ο (δύσκολος, δεν θα διαφωνήσουμε) Αγραβάνης έφυγε, κλείνοντας την πόρτα.
Πολλά λόγια, μηδέν αποτελεσματικότητα
Ακούσαμε πέρυσι για ανάληψη ευθυνών, περιμέναμε ότι όλοι πήραν το μάθημά τους. Το αντίθετο. Ίδια γεύση. Στην πραγματικότητα δεν υπήρχε γεύση. Όπως δεν υπήρχε κάποιος (αυτό περίμενα ότι θα κάνει ο Ιτούδης) να σταματήσει την κατρακύλα.
Πέρυσι πήγαιναν πούλμαν γεμάτα κόσμο να δουν τον Γιάννη στο «Ακρόπολις» και κανείς δεν τους είπε «παιδιά, δεν θα παίξει. Αν δεν θέλετε να δείτε τους υπόλοιπους, μην ταλαιπωρείστε». Φέτος έγινε το ίδιο με τους ταξιδιώτες στη Μανίλα, αλλά και τους χορηγούς. Δεν είχε λόγο (ειδικά ο Ιτούδης) να είναι κομμάτι αυτής της κοροϊδίας.
Εξαιρετικός χειριστής τού λόγου, έκανε περισσότερα λάθη απ’ όσα περίμενα. Πολλά κούφια λόγια. «Ο αγώνας με την Ιορδανία είναι τελικός». Τι λες Δημήτρη, σοβαρά; Αν είναι τελικός, είμαστε σε λάθος χώρα, σε λάθος άθλημα. ΔΕΝ επιτρέπεται να είναι τελικός αγώνας με την Ιορδανία, τελεία και παύλα.
Προπονητής κι ομάδα χωρίς πλάνο
Ο κόουτς Ιτούδης γνώριζε νωρίτερα από τον καθένα ότι δεν θα είχε όλους τους παίκτες στη διάθεσή του. Όχι, δεν μπορούσε να προβλέψει τον τραυματισμό του Μήτογλου, αλλά τα υπόλοιπα τα γνώριζε. Τι όφειλε να κάνει; Αντί να κλαίει πάνω από το χυμένο γάλα, να το πήξει και να το κάνει γιαούρτι.
Ο συγκινητικός Παπανικολάου, ο Σλούκας κι ο Καλάθης (αν ήταν εκεί) έχουν σύντομη… ημερομηνία λήξης. Άντε να παίξουν και του χρόνου. Μετά; Από τη στιγμή που είχαμε τόσες ελλείψεις, παρουσιάστηκε ιστορική ευκαιρία να μηδενίσει το κοντέρ, να αφήσει έργο, να περάσει στην επόμενη μέρα.
Πάρε Δημήτρη τον Μαντζούκα, τον Τανούλη, δώσε την μπαγκέτα στον Ρογκαβόπουλο, βγάλε μπροστά τον Λούντζη και τον Μωραΐτη και πες «ετοιμάζουμε την Εθνική τής επόμενης μέρας». Ποιος θα σου έλεγε όχι; Και τι χειρότερο θα παθαίναμε; Θα μέναμε (δεν παίρνω όρκο) εκτός Προολυμπιακού; Έσταξε η ουρά του γαϊδάρου. Ο Γιαννάκης που το έκανε, μνημονεύεται ακόμα.
Δεν έκανε τη διαφορά ο Ιτούδης
Όχι μόνο δεν μπόρεσε να κρατήσει ενωμένη την ομάδα (αν είχε πάρει δύσκολες αποφάσεις), όχι μόνο δεν παρουσίασε κάτι διαφορετικό, αλλά έγινε αυτό που είχαμε βαρεθεί να βλέπουμε. Ένας κόουτς, υποταγμένος στα «θέλω» της ΕΟΚ, καταδικασμένος να αποτύχει.
Ο κόουτς Ιτούδης δέχθηκε (γιατί Δημήτρη😉 να γράφεται δεξιά κι αριστερά ότι είναι έτοιμος ο αντικαταστάτης του. Το δέχθηκε, αντί να μπει στα γραφεία της Ομοσπονδίας και να σηκώσει δυο τραπέζια στον αέρα, να πει στον Λιόλιο «ξέχασέ με». Αντί να παίξει το παιχνίδι με τους δικούς του όρους, να φύγει με ψηλά το κεφάλι, προτίμησε τα ανούσια (στα όρια της σαχλαμάρας) «είμαι περήφανος για τους παίκτες μου, που πολέμησαν» και λοιπά φουστανελάτα.
Αυτά τα υπηρετούσαν κι οι προκάτοχοί σου Δημήτρη. Κανείς δεν τόλμησε να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι και να πει (παλιότερα στον Βασιλακόπουλο, τώρα στον Λιόλιο) «δεν θα πλησιάσετε στην Εθνική. Με τον Γιάννη μιλάω μόνο εγώ. Θα αποφασίσω εγώ ποιος παίζει. Αν θέλετε να έχετε επαφή με την ομάδα, πιείτε καφέ με την κυρία Βασιλική».
Αν τα είχε κάνει αυτά, ακόμα κι αν δεν ήταν στη Μανίλα, ακόμα κι αν δεν έλυνε το πρόβλημα, θα ήταν ένας προπονητής, που δικαίωσε το όνομα και το μέγεθός του. Αντιθέτως, ο Ιτούδης μίκρυνε, πήρε τη φθορά που του αναλογούσε και περνά στην ιστορία ως ένας κόουτς που απέτυχε στην Εθνική ομάδα.
