Δεν είναι ταμπού. Ας μιλήσουμε για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο…
Τον λατρέψαμε. Ταυτιστήκαμε μαζί του. Επειδή κάποιοι αναγκάστηκαν να μάθουν το όνομά του. Επειδή κάποιοι έβγαζαν φλύκταινες, βλέποντάς τον με τη φανέλα με το εθνόσημο. Επειδή τους χάλαγε το χρώμα του. Επειδή κατόρθωσε να βγει από τη φτώχια, έζησε το όνειρό του, έγινε (με την αξία του) ο κορυφαίος παίκτης του πλανήτη. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι κάτι περισσότερο από ένας σπουδαίος μπασκετμπολίστας.
Είναι ξεκάθαρο -στο δικό μου μυαλό- ότι ο Αντετοκούνμπο δεν χρωστά τίποτα στο ελληνικό μπάσκετ. Ό,τι πέτυχε, το πέτυχε μόνος του και μαγκιά του. Ουδέποτε του προσφέραμε κάτι, πλην των συμπαικτών του και της οικογένειας του Φιλαθλητικού. Ως εκ τούτου, δεν νιώθουμε προδομένοι, παρότι ο Αντετοκούνμπο δεν είναι ο… Γιάννης που ξέραμε.
Άλλος άνθρωπος ο Γιάννης Αντετοκούνμπο
Το παιδί τής διπλανής πόρτας, το… φτωχόπαιδο με τα μεγάλα μάτια, που μπορούσαν να ρουφήξουν τα κατάρτια, τη σελήνη (όπως τραγούδησε -μεταξύ άλλων- ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου στο «Λιμάνι του Άμστερνταμ»), είναι… ανάμνηση. Ο Αντετοκούνμπο είναι ένας πολύεκατομμυριούχους (και μπράβο του) κι έτσι φέρεται.
Ότι άλλαξε δεν το καταλάβαμε φέτος. Η χολιγουντιανή ταινία της ζωής του ήταν ένα χαστούκι σε ανθρώπους, οι οποίοι τον στήριξαν και προέκυψαν για τις ανάγκες του σεναριογράφου «ρατσιστές». Θα πείτε «προϊόν μυθοπλασίας». Κάπου βάστα, όμως…
Το παιδί, που λάτρευε τη λατρεία του κόσμου, που δεν χαλούσε το χατίρι σε κανέναν πιτσιρικά, όχι μόνο για αυτόγραφο ή φωτογραφία, αλλά δίνοντας τα παπούτσια του κι ό,τι άλλο, δεν υπάρχει πια. Στον Πειραιά έτρεχε να μπει στο αυτοκίνητο, για να μην υποχρεωθεί να υπογράψει αυτόγραφα.
Το κεφάλαιο Εθνική
Ποτέ δεν θα τολμήσω να αμφισβητήσω όποιον δηλώνει τραυματίας. Αποδέχομαι χωρίς δεύτερη σκέψη αυτό που λέει ο Αντετοκούνμπο. Φαντάζομαι ότι μπορούσε να κάνει νωρίτερα καθαρισμό στο γόνατό του, αλλά εκείνος κι οι γιατροί γνωρίζουν.
- Δεν απαντούσε στα τηλέφωνα. Γιατί άραγε;
- Μπορούσε να βγει και να πει «δεν θα είμαι εκεί». Δεν το έκανε. Γιατί άραγε;
- Ήταν στο διπλανό γήπεδο κι έκανε μόνος του προπόνηση, αντί να είναι με τους συμπαίκτες του. Γιατί, άραγε;
- Δεν ακολούθησε πουθενά την Εθνική. Γιατί άραγε;
Έμοιαζε ειρωνεία να βλέπεις τον Αντετοκούνμπο στο τάιμ άουτ και στο ημίχρονο (στις διαφημίσεις) κι όχι στο γήπεδο. Έστω και με πολιτικά. Δεν ασχολήθηκε… Κι αυτό είναι το λιγότερο. Το να «επιβάλλει» όλα τα αδέρφια του στην Εθνική (αναφέρομαι κυρίως στον Άλεξ) δεν βοηθά ούτε την «επίσημη αγαπημένη», ούτε την οικογένεια. Βεβαίως, γι’ αυτό φταίνε όσοι το δέχθηκαν, με πρώτο τον Δημήτρη Ιτούδη.
Δεν υπάρχει διαφήμιση, που να μην συμμετείχε. Καλά έκανε. Θα μπορούσε να είναι εκεί, για να στηρίξει την Ομοσπονδία, υποστηρίζοντας τους χορηγούς. Δεν το έκανε. Δικαίωμά του. Ο Αντετοκούνμπο είναι πλέον ένας άνθρωπος, που κινείται με όρους οικονομίας κι όχι με την αγάπη του στο άθλημα.
Να μην γελιόμαστε. Άλλος στη θέση του μπορεί να είχε καβαλήσει πολύ νωρίτερα. Πίστευα πως έως εκεί που το έφτασε, θα το πήγαινε ως το τέλος. Γιατί ο Αντετοκούνμπο ξεχώρισε περισσότερο με το χαμόγελο και λιγότερο με το αστείρευτο ταλέντο του. Είχε όλο το πακέτο, αλλά πλέον μας αναγκάζει να τον κρίνουμε ΜΟΝΟ για τα αγωνιστικά του επιτεύγματα.
Επιμένω: Δεν χρωστάει τίποτα, σε κανέναν. Μπορούσε, όμως, από νωρίς να ξεκαθαρίσει τι θέλει να κάνει. Γιατί κάποιοι μεροκαματιάρηδες, έκαναν οικονομίες για να βρεθούν στη Μανίλα, πιστεύοντας στην Εθνική τού Αντετοκούνμπο. Ο Γιάννης, όμως, δεν ήταν εκεί. Ίσως να μην είναι ποτέ ξανά εκεί…
Αντί επιλόγου: Τίποτα απ’ όσα γράψαμε δεν στερεί στον Γιάννη Αντετοκούνμπο το δικαίωμα να νιώθει και να είναι τόσο Έλληνας, όσο όλοι μας. Ίσως και λίγο παραπάνω, καθώς εκείνος είναι από επιλογή.
