Σε εποχές φόβου και καραντίνας, αλλά κι εποχές που ο χρόνος κινείται πιο… αργά, η ζωή μας δεν ακολουθεί τρελούς ρυθμούς κι όλα όσα συμβαίνουν προλαβαίνουμε να τα αναλύσουμε, σε εποχές που οι αποφάσεις υποχρεωτικά μπαίνουν σε μεγεθυντικό φακό, γιατί ενδεχομένως επηρεάζουν περισσότερο από πριν, διαπιστώνουμε όλες τις παθογένειες του ελληνικού μπάσκετ. Αίφνης ανακαλύψαμε κάτι, που μας είχε διαφύγει: Δεν μιλάμε!
Παρακολουθήστε λίγο τη ροή των γεγονότων και θα καταλάβετε. Βγαίνει ο ΕΣΑΚΕ κι ανακοινώνει τη διακοπή του πρωταθλήματος της Basket League. Θα περίμενε κανείς ότι πριν ανακοινωθεί η απόφαση θα είχαν ενημερωθεί όλοι οι ενδιαφερόμενοι και μετέχοντες, ήτοι ο ΠΣΑΚ, ο ΣΕΠΚ, η ΕΟΚ (της ανήκει η ΚΕΔ), θα έχει γίνει η σχετική ζύμωση και θα έχει ωριμάσει η ιδέα.
Βγαίνει αμέσως ο ΠΣΑΚ (κι ακολουθεί ο ΣΕΠΚ) και λέει «δεν μας μίλησε κανείς». Μα πήραν απόφαση οι πρόεδροι χωρίς να ενημερώσουν (προσέξτε: να ενημερώσουν, όχι να ρωτήσουν, ως όφειλαν) τους παίκτες; Δεν μπήκαν καν στον κόπο να το πουν στους προπονητές και το συνδικαλιστικό τους όργανο;
Απαντά ο ΠΣΑΚ με καθολική διαμαρτυρία κι άρνηση. Ο Σύνδεσμος των παικτών θέλει να συνεχιστεί το πρωτάθλημα, γιατί απλά θέλει να πάρουν τα μέλη του τα χρήματά τους. Όχι παράλογο, μέχρι που βγαίνει ο Βαγγέλης Σακελλαρίου, με τη διπλή ιδιότητα του παίκτη και του γιατρού και λέει «παιδιά, θα αφήσουμε τα κόκκαλά μας στο παρκέ».
Καλά να μην μιλάνε οι πρόεδροι στους παίκτες, λες «την έχουν δει αφεντικά», δεν συμφωνείς αλλά το καταλαβαίνεις. Ούτε οι παίκτες μεταξύ τους; Ούτε οι παίκτες με γυμναστές και γιατρούς; Καθένας κοιτάζει το μικροκομματικό του συμφέρον, λειτουργώντας ως εμποράκος (ενίοτε ιδεών), δίχως να βλέπει τη μεγάλη εικόνα;
Δεν θα αναφερθώ στην ΕΟΚ και στον Γιώργο Βασιλακόπουλο, γιατί αυτός -και λόγω ηλικίας- περιμένει να μιλήσει στο τέλος, κάτι σαν το Μαντείο των Δελφών, να πει την τελική λέξη. Όχι πως αν μιλήσει θα αλλάξει κάτι, καθώς εδώ και χρόνια (ενδεχομένως και δεκαετία) έχει χάσει την επαφή με τον κόσμο και την καθημερινότητα, είναι πάντα εκτός τόπου και χρόνου, κατά κανόνα κάθε δήλωσή του… «παρερμηνεύεται», οπότε δεν μας λείπει.
Ερχόμαστε εμείς, οι αδαείς δημοσιογράφοι, και προσπαθούμε να καταλάβουμε πού είναι το δίκιο, επειδή δεν θέλουμε να αδικήσουμε κανέναν. Μα πώς να το βρούμε, όταν δεν ξέρουν οι ίδιοι, όταν κανείς δεν μιλάει με κανέναν. Αντιλαμβανόμαστε, τώρα όσο ποτέ, ότι πριν την καραντίνα έχει έρθει η απομόνωση. Όχι ως κοινωνικό φαινόμενο, αλλά ως πράξη συμφέροντος. Εμείς να είμαστε καλά κι οι άλλοι να πάνε να πνιγούν.
Ο αθλητισμός είναι κομμάτι της κοινωνίας, είναι δραστηριότητα, έκφανση της κοινωνικής μας καθημερινότητας. Το μπάσκετ ένα ακόμα πιο μικρό κομμάτι, οπότε γιατί σας κάνει εντύπωση; Πόσο -πιστεύετε- διαφέρει ο βλάκας που στοίβαξε αντισηπτικά και τζελ, ο οποίος δεν καταλαβαίνει ότι ακόμα κι αν κάνει μπάνιο με αντισηπτικό, αν εγώ δεν έχω και με τον έναν ή άλλο τρόπο έρθουμε σε επαφή αυτός θα χάσει, από τον «παρτάκια», που μετρά κέρδη και ζημιές, τζογάροντας στην επανέναρξη ή τη διακοπή του πρωταθλήματος;
