Από τη μια είναι ο ΕΣΑΚΕ και οι ομάδες, που θέλουν να τελειώσει… χθες το πρωτάθλημα. Γιατί; Για να μην πληρώνουν. Από την άλλη είναι ο ΠΣΑΚ κι ο ΣΕΠΚ, που θέλουν να συνεχιστεί το πρωτάθλημα (αν κι όταν). Γιατί; Για να πληρώνονται. Αλήθεια, έχει κανείς από τους μεν ή του δε, μιλήσει με γιατρούς και γυμναστές, έχει ζητήσει τη γνώμη τους, για να δούμε ενδεχόμενους κινδύνους για την υγεία των αθλητών. Αφού δεν το κάνουν αυτοί που πρέπει, το κάναμε εμείς. Μιλήσαμε με τον Βαγγέλη Σακελλαρίου, που ενδεχομένως είναι ο καταλληλότερος.
Ο παίκτης του Ιωνικού Νικαίας, εκτός από ενεργός μπασκετμπολίστας, είναι και γιατρός. Συνεπώς βλέπει το νόμισμα κι από τις δύο πλευρές. Κι είναι αλήθεια πως αυτά που λέει, από τη μια ακούγονται πολύ λογικά, από την άλλη είναι εξίσου τρομακτικά.
– Τελικά πρέπει να ξεκινήσει το πρωτάθλημα, όταν θα διαμορφωθούν συνθήκες ασφαλείας, ή όχι;
«Παρατηρώ τις τελευταίες εξελίξεις της Basket League, σχετικά με την οριστική διακοπή του πρωταθλήματος και διαπιστώνω ότι όλες οι συζητήσεις περιστρέφονται γύρω από έναν άξονα, ο οποίος αφορά καθαρά το οικονομικό κομμάτι. Δεν είναι παράλογο, αν συμμεριστεί κανείς την αβεβαιότητα που υπάρχει, λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού και την απώλεια εσόδων από χορηγούς, αλλά το αποτέλεσμα δυστυχώς είναι να έχουμε χωριστεί σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα, εμείς που έπρεπε να έχουμε κοινή γραμμή για την εξέλιξη του μπάσκετ.
Από τη μία πλευρά βρίσκονται οι παράγοντες των ομάδων και από την άλλη εμείς οι παίκτες. Μιλώντας από την πλευρά του παίκτη, θέλω να υπενθυμίσω ότι το μπάσκετ για εμάς δεν είναι μόνο πάθος αλλά και τρόπος βιοπορισμού κι επιβίωσης. Αυτό, όμως, που με προβληματίζει ιδιαίτερα, ως αθλητή κι ως γιατρό, είναι ότι κανείς δεν έχει αναφερθεί στο σημαντικότερο κομμάτι της ιστορίας, που είναι η υγεία των αθλητών»!
Προσπαθούμε να βρούμε λύση για συνέχιση του πρωταθλήματος, όταν πια θα έχουμε απαλλαγεί από τον ιό (κάτι το οποίο είναι ακόμα άγνωστο, ως προς το χρονικό διάστημα που θα χρειαστεί για την εξάλειψη της πανδημίας), αλλά κανείς δεν μιλά για τις πιθανές επιπτώσεις μιας τέτοιας ενέργειας στην υγεία μας».
– Γιατί θα υπάρχουν επιπτώσεις;
«Θα υπάρχει ένα «νεκρό» διάστημα -επαναλαμβάνω άγνωστο- στις υποχρεώσεις των παικτών και μάλιστα μεγαλύτερο από αυτό του κάθε καλοκαιριού και με μια σημαντική διαφορά: Το κλείσιμο των γηπέδων, χώρων άθλησης και γυμναστηρίων, καθιστά αδύνατο το προνόμιο της μεταβατικής περιόδου, της περιόδου συντήρησης, πόσο μάλλον προγραμμάτων αύξησης της αγωνιστικής απόδοσης και δυνατοτήτων.
Αυτό θα έχει ως αποτέλεσαν οι αθλητές να κληθούν να μπουν κατευθείαν σε πλήρη αγωνιστική δράση, στα «κόκκινα» όπως λέμε, στην πιο κρίσιμη περίοδο, αν αναλογιστούμε ότι πρόκειται για την τελευταία στροφή της χρόνιας (απομένουν οι τελευταίες 6 αγωνιστικές, συν τα play off), εκεί που κρίνονται όλα».
– Ως γιατρός και παίκτης, πώς το αντιμετωπίζεις αυτό;
«Στην παγκόσμια αθλητιατρική βιβλιογραφία και προπονητική αυτό ισοδυναμεί με «έγκλημα»! Με βάση τα παραπάνω δεδομένα, αυξάνονται οι πιθανότητες να προκύψουν περισσότεροι τραυματισμοί των παικτών, όταν ζητάμε η απόδοση τους να πάει από το απόλυτο 0 της απραξίας στο 10 της στροφής του τερματισμού. «Too fast, too soon»!
Αν ακόμα αναλογιστούμε ότι πριν την πανδημία υπήρξε η εφαρμογή των παραθύρων της Εθνικής, τα διπλά παιχνίδια της Ευρωλίγκας και η διακοπή του πρωταθλήματος (All Star Game, Τελικός Κυπέλλου) για ακόμη έναν μήνα (και μάλιστα των Φεβρουάριο, που οι αθλητές φθάνουν το peak της απόδοσης τους), δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πόσο πολλαπλασιάζεται αυτός ο κίνδυνος».
– Υπάρχει κάτι που μπορούσατε να κάνετε και δεν κάνατε;
«Όσοι από εμάς τους αθλητές θέλουμε να είμαστε συνεπείς με τον εαυτό μας και την πορεία μας, πιστεύω ότι προσπαθούμε να διατηρηθούμε σε φόρμα και καλή φυσική κατάσταση, με τρέξιμο και ατομικές ασκήσεις στο σπίτι, όχι όμως ότι αυτό αρκεί για να κρατηθούμε στο πρότερο επίπεδο.
Ακόμα και η επιστροφή σε υψηλού επιπέδου προπόνηση, θεωρείται «κάτω από το κατώφλι των δυνάμεων». Η επιβάρυνση και η απαίτηση έργου από το παιχνίδι είναι υπέρμετρες, χωρίς έστω τη μίνι προετοιμασία που θα έκαναν σε αυτό το διάστημα οι ομάδες, η οποία λόγω της καραντίνας πήγε χαμένη».
– Ποιοι είναι οι… ενδεχόμενοι τραυματισμοί;
«Δεν θα ήθελα να αναφερθώ σε ιδιαίτερους τραυματισμούς, λόγω της ήδη επιβαρυμένης ψυχολογίας μας από την πανδημία του κορωνοιού, παρά μόνο στους πιο συχνούς για έναν μπασκετμπολίστα, όπως οι θλάσεις και οι ρήξεις χιαστού. Το καλό σενάριο (όσο καλό σενάριο μπορεί να είναι ο τραυματισμός σε έναν επαγγελματία αθλητή) είναι η αύξηση της συχνότητας των θλάσεων.
Ανάλογα το βαθμό της ανεπιθύμητης θλάσης ένας αθλητής με εξειδικευμένο πρόγραμμα αποκατάστασης θα μείνει εκτός δράσης από 10 μέρες έως και μήνα, είτε χάνοντας το υπόλοιπο της σεζόν που απομένει, είτε ρισκάροντας με νέα υποτροπή.
Το κακό σενάριο αφορά τη ρήξη χιαστού. Σε αυτή την περίπτωση δεν χάνει μόνο την υπόλοιπη σεζόν, αλλά και την επόμενη αγωνιστική χρονιά, αφού ο χρόνος αποκατάστασης κυμαίνεται από 6 έως και 12 μήνες, βάζοντας πάντα ως ερωτηματικό το αν θα καταφέρει να επανέλθει ο αθλητής στο πρότερο επίπεδο αγωνιστικής δράσης.
Για να προλάβω κάποιους που θα πουν «ναι, αλλά για τους επαγγελματίες αθλητές και οι τραυματισμοί είναι -δυστυχώς- μέσα στο πρόγραμμα», να υπενθυμίσω ότι σε κανέναν δεν αρέσει να παίζει με τις πιθανότητες και την επαγγελματική του καριέρα και γι’ αυτό προσπαθούμε κάθε χρόνο να είμαστε σε άριστη κατάσταση και να ακολουθούμε πρωτόκολλα αποθεραπείας, ώστε να αποφύγουμε τραυματισμούς από καταπόνηση».
– Πόσο αργά πρέπει να πάει η επανέναρξη;
«Η απόφαση συνέχισης του πρωταθλήματος τους μήνες Ιούνιο – Ιούλιο εγείρει νέα ερωτήματα. Είναι οι αθλητές έτοιμοι να αντεπεξέλθουν σε νέες ακραίες συνθήκες θερμοκρασίας και υγρασίας; Μην ξεχνάμε ότι είναι ευκολότερο να αφυδατωθεί ο οργανισμός μας το καλοκαίρι, με αποτέλεσμα ταχύτερο μυϊκό κάματο, που οδηγεί σε μυϊκό τραυματισμό.
Τι θα γίνει με την επόμενη σεζόν; Θα υπάρχει χρόνος για αποθεραπεία, μεταβατική προπόνηση και προετοιμασία (αφού με τα μέχρι τώρα δεδομένα η αγωνιστική χρονιά είχε ολοκληρωθεί το αργότερο τον Μάιο και η επόμενη ξεκινούσε τον Οκτώβριο), ή θα μιλάμε το 2020-‘21 για «burn out syndrome» («καμένους αθλητές»);
Θυμηθείτε εδώ το παράδειγμα του πρώην γκαρντ του Παναθηναϊκού, Λένο Ούκιτς, που λόγω υπερκαταπόνησης στο Πανευρωπαϊκό της Σλοβενίας ο οργανισμός του είχε εξαντληθεί από ενεργειακά αποθέματα κι ήταν επιρρεπής σε υποτροπιάζουσες θλάσεις».
– Σας έχει επηρεάσει η… κλεισούρα κι ο γενικευμένος φόβος, λόγω κορωνοϊού;
«Το προνόμιο του πρωταθλητισμού είναι ότι από μικροί μαθαίνουμε να πειθαρχούμε σε εντολές, δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε και ότι οι αθλητές είμαστε ανθρώπινα όντα κι όχι ρομπότ. Η επίδραση που έχει η κατάσταση αυτή στην ανθρώπινη ψυχολογία είναι για όλους ιδιαίτερα στρεσογόνα. Το στρες σε συνδυασμό με τη μακρά αποχή και την ύπαρξη μεγαλύτερων απαιτήσεων για άμεσο αποτέλεσμα, στην προσπάθεια εξασφάλισης των νικών που χρειάζεται η εκάστοτε ομάδα, είναι ο χειρότερος συνδυασμός για τον πολλαπλασιασμό κινδύνου τραυματισμού».
– Παρά τις ανησυχίες σου, δεν σου λείπει το μπάσκετ;
«Όλοι θέλουμε να βρισκόμαστε στα παρκέ και να παίζουμε το ωραιότερο παιχνίδι στον κόσμο, αλλά χωρίς την υγεία των θεατών, των θεσμικών οργάνων και κυρίως αυτών που προσφέρουν το θέαμα, είναι ανέφικτο. Δεν μπορώ να κρύψω ότι κι εγώ ο ίδιος σκέφτομαι συνεχώς το μπάσκετ και μου λείπει η αδρεναλίνη του αγώνα, αλλά πρώτα απ’ όλα προέχει η υγεία, που είναι το μεγαλύτερο αγαθό».
– Αντί επιλόγου, τι θα ήθελες να προτείνεις σε όλους εμάς, που δεν είμαστε μπασκετμπολίστες;
«Ας είμαστε υπομονετικοί και να ελπίζουμε να βρεθεί η χρυσή τομή για να ξεπεράσουμε την τωρινή κατάσταση! Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η άσκηση δεν αφορά μόνο εμάς τους αθλητές, αλλά όλες τις πληθυσμιακές ομάδες και πρέπει να αποτελεί κομμάτι της ζωής μας, αφού μέσω την παραγωγής ενδορφινών καλυτερεύει τη διάθεση και βοηθά στη θωράκιση του ανοσοποιητικού μας συστήματος».
