Ως την μεγάλη του τρέλα χαρακτήρισε το μπάσκετ με αμαξίδιο ο Παναγιώτης Τριανταφύλλου μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό «105.5 Στο Κόκκινο», ενώ για την ενασχόληση του με την ξιφασκία τόνισε ότι είναι το προσωπικό του στοίχημα.
Διαβάστε αναλυτικά όσα αναφέρονται στην επίσημη ιστοσελίδα της ΟΣΕΚΑ:
Καθένας και κάθε μία από τους αθλητές και τις αθλήτριες που μετέχουν στις αγωνιστικές εκδηλώσεις του μπάσκετ με αμαξίδιο είναι ξεχωριστός/η. Είμαστε περήφανοι που τους έχουμε δίπλα μας και στηρίζουμε την προσπάθειά τους να υπερβούν τον εαυτό τους, να γίνονται καθημερινά καλύτεροι. Δεν περιμένουμε μια επιτυχία για να σταθούμε δίπλα τους, αλλά και δεν μπορούμε παρά να ξετρελαθούμε όταν αυτή η προσπάθεια επιβραβεύεται.
Όλοι εμείς που ζούμε τον Παναγιώτη Τριανταφύλλου, νιώσαμε περηφάνια γιατί κατόρθωσε να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στη σπάθη, στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ξιφασκίας και να βρεθεί ακόμη πιο κοντά στον μεγάλο στόχο, την πρόκριση στους Παραολυμπιακούς του Τόκιο.
Ο Τριανταφύλλου μίλησε στον ρ/σ στον «105.5 Στο Κόκκινο», και την εκπομπή «Σκορ στο Κόκκινο». Ο διεθνής παίκτης δήλωσε:
«Σε κάθε αγώνα πάντα βάζουμε σαν στόχο το χρυσό μετάλλιο, το καλύτερο δυνατό που μπορούμε να κάνουμε. Στον συγκεκριμένο αγώνα, βέβαια, επειδή είχα έναν μικρό τραυματισμό, είχα χάσει προπονήσεις, οπότε είχα πάει πιο χαλαρός, υπό την έννοια ότι μπορώ να κερδίσω από το τουρνουά θα είναι καλό. Ίσως τελικά το ότι δεν είχα πολύ άγχος μου βγήκε σε καλό.
Ύψιστος στόχος είναι οι Παραολυμπιακοί, μέχρι τότε έχουμε άλλα τέσσερα τουρνουά θα πάω πολύ δυνατά να κρατήσω την καλύτερη θέση, να είμαστει μέσα στους 10-12 πρώτους στον κόσμο, για να πάρω το εισιτήριο για το Τόκιο.
Ασχολούμαι με την ξιφασκία από το 2009, ασχολούμαι και με το μπάσκετ από το 2005, είμαι στην Εθνική ομάδα. Η ΟΣΕΚΑ, που είναι η ομοσπονδία, είναι πολύ δυνατή, κάθε χρόνο όλο και καλυτερεύουν τα πράγματα».
Πώς συνδυάζει και τα δύο; «Το ένα είναι η τρέλα μου και η γυμναστική που μου προσφέρει, είναι ένα ομαδικό άθλημα. Το άλλο είναι το προσωπικό μου στοίχημα, κάπως έτσι τα ‘χω βάλει στο μυαλό μου, να τα πάω πάρα πολύ καλά στην ξιφασκία και να διεκδικώ επιτυχίες σε μεγάλα τουρνουά. Είναι δύσκολο να βρεις δύο αθλήματα και να τα ταιριάξεις, αλλά το πέτυχα, πήρα από το ένα τη γυμναστική, πήρα από το άλλο την τεχνική και τα πάντρεψα».
Ο Παναγιώτης Τριανταφύλλου είπε ακόμα: «Το τι γίνεται στην καθημερινότητά μας, με τον αθλητισμό, διαφέρουν. Για να φτάσεις το αθλητικό κομμάτι σε πολύ υψηλό επίπεδο πρέπει να βοηθήσει η ίδια η κοινωνία, που δεν βοηθά, γιατί όταν σου κάνει την καθημερινότητα πιο δύσκολη, μετά εγώ κάπου θα αγανακτήσω στο να πάω να κάνω μια προπόνηση, κάνει τη ζωή μου πιο δύσκολη. Πάμε με βήματα χελώνας σ’ αυτόν τον τομέα, ελπίζω χρόνο με τον χρόνο να καλυτερεύουν τα πράγματα».
Για το θέμα της προβολής: «Με την επιτυχία αυτή έγινε μεγάλη προβολή, αναπάντεχη μπορώ να πω, όμως με στεναχωρεί το γεγονός ότι πριν από λίγες μέρες είχε παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου και δεν έτυχε της ανάλογης προβολής. Σίγουρα τα ΜΜΕ πρέπει να βοηθήσουν. Σίγουρα η προσπάθεια των αθλητών με αναπηρία είναι μεγαλύτερη και δεν το λέω επειδή εγώ είμαι σε αναπηρικό αμαξίδιο.
Καλώς ή κακώς ένα άθλημα θέλει προβολή ώστε να το γνωρίσει ο κόσμος μέσα από τα ΜΜΕ, όσο μαθαίνουν το άθλημα, τόσο προοδεύει ο χώρος. Έπειτα είναι και το οικονομικό στη μέση. εγώ ς αθλητής της ξιφασκίας χρησιμοποιώ ένα αμαξίδιο, το οποίο κοστίζει γύρω στις 4.000 ευρώ και το κάθε άθλημα έχει το δικό του. Έχουμε τα αμαξίδια που χρειάζονται αναβάθμιση και χρειάζεται βοήθεια από το κράτος αρχικά κι έπειτα από τους χορηγούς, να μας στηρίζουν, για να προοδεύουμε».
Για τις πρωτοβουλίες που παίρνουν «μεγάλες» ομάδες, με τη δημιουργία τμημάτων με αθλητές με αναπηρία: «Είναι πάρα πολύ θετικά όλα αυτά. Το περιμέναμε και το θέλαμε να γίνει, γιατί όσο γίνεται ανταγωνιστικός ο χώρος κι όσο μπαίνουν αυτές οι «μεγάλες» ομάδες, που έχουν από πίσω ένα background, έχουν τις εφημερίδες, έχουν την προβολή, δυναμώνει όλο το πρωτάθλημα, όπως και οι παίκτες της Εθνικής ομάδας».
Για το εάν είχε ασχοληθεί με την ξιφασκία ή το μπάσκετ πριν από το ατύχημα που συνέβη στα 18 του και τον οδήγησε στο αναπηρικό αμαξίδιο: «Δεν είχα ασχοληθεί ποτέ πριν με αυτά τα αθλήματα, έπαιζα μόνο ποδόσφαιρο και βόλεϊ στο σχολείο. Το ότι ασχολήθηκα με τον αθλητισμό, απορρόφησε τα πάντα! Σαν σφουγγάρι, από το μηδέν.
Μετά το σοκ που πέρασα μετά το ατύχημα, ήθελα να αρχίσω να δραστηριοποιούμαι, να βγαίνω από το σπίτι κι η αντίληψή μου έλεγε πως τη δεδομένη χρονική στιγμή το καλύτερο που μπορούσα να κάνω είναι ο αθλητισμός. Αφού μου το πρότεινε κάποιος, το σκέφτηκα σοβαρά.
Ήταν κάποιος στο Μαρούσι… Είναι αυτό που λέμε πως τα πάντα γίνονται μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, για κάποιο λόγο. Ήμουν σε ένα κέντρο αποκατάστασης στις αρχές και με ρώτησε εάν θα με ενδιέφερε να ασχοληθώ με το μπάσκετ. Πήγα απευθείας, ήθελα κι εγώ να ασχοληθώ, να βγω και από το σπίτι, γιατί τις πρώτες μέρες ή τους πρώτους μήνες μετά από ένα μεγάλο ατύχημα είναι πιο βαρύ το φορτίο κι έτσι το έκανα.
Νιώθω ευλογημένος! Το να σου δίνεται η ευκαιρία να βγαίνεις στο εξωτερικό, να συναναστρέφεσαι με άλλους ανθρώπους, με άλλους αθλητές, να βλέπεις άλλες χώρες και καταστάσεις, να σηκώνεις την ελληνική σημαία ψηλά είναι κάτι τρομερό, είμαι ευγνώμον που το έχω ζήσει».
