Έχει περάσει μιάμιση εβδομάδα από τον τελικό του Βόλου, έχουν γραφτεί πολλές και εξαιρετικά αξιόλογες αναλύσεις και μπαίνω στον πειρασμό να γράψω από μία προπονητική σκοπιά… και όχι μόνο.
Αναμφισβήτητα, όταν παίρνεις μετάλλιο και δη χρυσό, είναι μεγάλη επιτυχία. Παράλληλα, θέλει τεράστια προσοχή η προσέγγιση αξιολόγησης των νέων, γιατί η εκπαίδευση, γαλούχηση και ενίσχυση αυτών είναι μία διαδικασία δύσκολη, επίπονη, διαρκής, την οποία κάποιοι την εκμεταλλεύονται, άλλοι την καπηλεύονται και εν τέλει χρειάζεται πνευματική υπέρβαση για να κοιτάς 18χρονους καθαρά στα μάτια.
Πήγα στο Βόλο, η διοργάνωση ήταν πάρα πολύ καλή. Η Ομοσπονδία έχει τεράστια εμπειρία και βρίσκει λύσεις σε χαλεπούς καιρούς. Τεράστια συμβολή στη επιτυχία η παρουσία της ΕΡΤ, η οποία μέσα στο κατακαλόκαιρο μετέδιδε καθημερινά τους αγώνες. Ατέλειες υπήρχαν και είχαν να κάνουν με το promotion.Έλλειψη stands, παράλληλων εκδηλώσεων έξω και μέσα στο μέσα στο γήπεδο κ.α. Σήμερα, το γεγονός αποτελεί το 50% και το άλλο 50% είναι το promotion του. Μία τέτοια επιτυχία, σε μία κοινωνία χωρίς πρότυπα, σε μία περίοδο που μόνο αρνητικά ακούμε, είναι μοναδική ευκαιρία να αναδείξουμε το μπάσκετ και να φέρουμε ακόμα πιο πολλά παιδιά κοντά σε αυτό.
Δε θα μιλήσω για διάφορους παρατρεχάμενους, όψιμους μπασκετανθρώπους, οι οποίοι ήταν προσκολλημένοι όλη μέρα στους ανθρώπους της Ομοσπονδίας, προς ιδίων όφελος. Αντιαισθητική εικόνα, σε ένα τόσο ωραίο και νεανικό περιβάλλον.
Συνεχίζω…
Πολύ εύστοχα έγραψαν κάποιοι πολύ καλοί δημοσιογράφοι, ότι τα παιδιά αυτά πρέπει να προσέξουν, να μην γίνουν “κλαρινογαμπροί” και πιστέψουν ότι κορυφώθηκε η καριέρα τους. Αυτή τώρα ξεκινά. Ο Βόλος ήταν μόνο η αρχή. Το έναυσμα. Και συμπληρώνω, ότι η δουλειά και η γενικότερη παιδεία θα τους οδηγήσει ψηλά. Πώς μιλάνε, τι λένε, πως αντιμετωπίζουν κάθε γεγονός, την καθημερινότητά τους. Οι αντιστάσεις τους, μα και η τόλμη και άλλες ψυχολογικές δεξιότητες όπως η ηγεσία, το αίσθημα συνοχής και επιμονής, θα φανερώσουν στο πέρας του χρόνου σε ποιο επίπεδο ανήκουν.
Δε συμφωνώ με τη κατηγοριοποίηση που έκαναν κάποιοι με τους διεθνείς. Σίγουρα, τα δύο παιδιά, Χαραλαμπόπουλος και Παπαγιάννης, είναι εξαιρετικά ταλαντούχοι και πολύ πιο έτοιμοι από τους υπόλοιπους 10, αλλά θεωρώ ότι “στο τέλος της ημέρας”, τη μεγαλύτερη, σημαντικότερη και πιο ωφέλιμη καριέρα, όχι μόνο ως καλαθοσφαιριστές αλλά ως άνθρωποι, θα την έχουν κάνει αυτοί που έχουν μεγαλύτερη επιμονή και πίστη. Παραδείγματα πολλά… από Τζόρνταν μέχρι Διαμαντίδη, Παπαλουκά, Στογιάκοβιτς κ.α.
Αφήνω τελευταίες τις επαγγελματικές ομάδες. Θα αποφύγω να συμπεριλάβω τους Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό, γιατί αυτοί έχουν άλλους στόχους και γιατί έχουν αποδείξει ότι ξέρουν “το έργο” με τους μικρούς, επενδύουν και έχουν το βλέμμα στο μέλλον. Μιλώ, για όλες τις άλλες ομάδες που δεν έχουν κάποιο αυστηρό ή δεσμευτικό στόχο (δεν μπορούν πάνω από την 5η θέση, δεν θα κινδυνεύσουν να πέσουν), για τις άλλες ομάδες που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα και θέλουν να σωθούν, ή ακόμα και για αυτές τις ομάδες που θα έχουν ευρωπαϊκές υποχρεώσεις χωρίς σαφή στόχο (δεν μπορούν να κατακτήσουν το Γιούροκαπ).
Κάποιοι μεγάλοι δάσκαλοι μας (Ματθαίου, Νίκολιτς, Ίβκοβιτς) από τα πρώτα πράγματα που μας μάθαιναν για τη σύσταση μίας ομάδας και τη προώθηση νέων αθλητών ήταν, “δημιούργησε ένα κορμό 5-6 έμπειρων αθλητών που αγαπάνε τη προπόνηση, φτιάξε καλές συνθήκες (βοηθούς, γυμναστές, γήπεδο κ.α.) πάρε καλούς μικρούς και όρμα στη δουλειά και στη προπόνηση. Κάθε μέρα θα είσαι καλύτερος“.
Σε όλα τα παραπάνω, να προσθέσω ότι ο κόσμος θα έρθει και θα στηρίξει ένα τέτοιο εγχείρημα.
Καλησπέρα και καλή τύχη σε όλους.
