Τον coach Φώτη Κατσικάρη, τον συνάντησα πρώτη φορά στη Βαλένθια το 2005. Μου τον είχε συστήσει ο Σ. Καλέργης και μου είχε πει τα καλύτερα όσον αφορά τον χαρακτήρα του, ο Χ. Κουντουράκης ( συμπαίκτης μου στον Νέστορα και συμπαίκτης του coach στην ΑΕΚ). Ήταν μία φανταστική εβδομάδα κοντά του, όχι μόνο ως basketball στη Βαλένθια αλλά και ως παρέα, πνεύμα, κουλτούρα, καλλιέργεια.
Ο coach Φώτης Κατσικάρης ήταν αυτός που δε βιάστηκε να πάρει το χρίσμα του πρώτου προπονητή, όταν του το προσέφερε ο Φιλίππου και επέδειξε καρτερικότητα και αυτογνωσία.Ήταν αυτός, που από τους πρώτους μετανάστευσε στη μακρινή Αγ. Πετρούπολη, μετά στην Ισπανία, μιλούσε ισπανικά από τη πρώτη στιγμή και με το τρόπο του άνοιξε δρόμους. Ήταν αυτός που στις δύσκολες καμπές της καριέρας του, στον Άρη και την Εθνική Ρωσίας, είπε ότι του έλειπε η οικογένεια του και στην άλλη, παραιτήθηκε, αντίστοιχα.
Είναι αυτός, που έχτισε μία Εθνική ,πρώτα από τα στελέχη της, τον τρόπο λειτουργίας της, χωρίς αποκλεισμούς, με σχεδιασμό και υπομονή, έχοντας αλλάξει ολόκληρη την ατζέντα προσέγγισης.
Για μένα το αποτέλεσμα του Ευρωμπάσκετ, όπως και για τον καθένα είναι σημαντικό, όμως η επιτυχία ήδη έχει καταγραφεί.
ΥΣ: Παρατήρηση για καλοθελητές: Το σχόλιο – άρθρο για τον coach είναι μία αυθόρμητη έκφραση μίας ποιοτικής παρουσίας στον χώρο μας και δεν προσβλέπει σε κάποιο πρόσκαιρο όφελος.
