Λοιπόν… Για να εξηγούμαστε. Πριν από κάμποσο καιρό. Δεν θυμόμαστε πριν από ποια εκλογική αναμέτρηση. Υπήρξε η έντονη “φημολογία”, ότι ο Νίκος Γκάλης θα κατέβαινε στην πολιτική (με τη Νέα Δημοκρατία). Τότε μέσα από την αρθρογραφία μας προτρέπαμε τον… Γκάλη να μη γίνει Πύρρος.
Με λίγα λόγια επιθυμούσαμε (σ.σ. διότι εμείς οι ταπεινοί πώς στην ευχή να τολμήσουμε να απαιτήσουμε από τον τεράστιο “Νικ”) να μην εμπλακεί και φθαρεί από την πολιτική, όπως εφθάρη ο Πύρρος. Διότι γεγονός είναι, ότι όλοι οι υγιώς σκεπτόμενοι πολίτες της πτωχευμένης χώρας είχαμε στενοχωρηθεί με το “Ναι” του Ολυμπιονίκη στο πρώτο μνημόνιο.
Ξέρουμε, ότι “πουλάει” το να… εκθέτεις, ή να νιώθεις ότι εκθέτεις έναν Ολυμπιονίκη. Ξέρουμε πολύ περισσότερο ότι “πουλάει” να είσαι αριστερός. Εδώ και χρόνια άλλωστε βήμα-βήμα “κτίστηκε” από περίεργα παράκεντρα και άδολες κουλτουριάρικες παρέες η πεποίθηση, ότι μόδα είναι ο αριστερός! Που έχει ευαισθησίες. Που έχει πολιτική άποψη. Που έχει το αλάθητο του Πάπα!
Μέχρι που οι αριστεροί έγιναν Κυβέρνηση, αλλά εξακολουθούν να είναι μόδα, κι ας είναι η χώρα στα κάτεργα. Δεν έχουμε την πρόθεση, όμως, να “πουλήσουμε”. Αυτό το έκανε ο φίλος και συνάδελφος Γιώργος Κογκαλίδης. Και είμαστε σε θέση να ξέρουμε, ότι δεν το έκανε προσχηματικά. Δεν το έκανε για επικοινωνιακούς λόγους. Ο Γιώργος τα πιστεύει!
Ακούσαμε προσεκτικά, λοιπόν, τον Πύρρο Δήμα στην τηλεοπτική του συνέντευξη. Δεν κρύβουμε, ότι δακρύσαμε, όταν δάκρυσε. Και δακρύσαμε για δεύτερη φορά. Η πρώτη ήταν τότε, που εγκατέλειψε την ενεργό δράση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, όταν και άφησε τα παπούτσια του στο ταπί. Ο Πύρρος, υπέρμαχος του “ΝΑΙ” στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που επίσης “ποινικοποιείται” (το ναι) από ορισμένους συνέλληνες, που πρεσβεύουν την δημοκρατία “α λα καρτ”, λύγισε. Λύγισε μπρος στον κίνδυνο να “αλβανοποιηθεί” η Ελλάδα.
Λύγισε σκεπτόμενος ότι τα παιδιά του ενδέχεται να ζήσουν σε μια Ελλάδα απροστάτευτη, που μπορεί να μην έχει μνημόνια, αλλά θα έχει αποκτήσει εθνικές και κοινωνικές παθογένειες. Για πιθανή “αλβανοποίηση” της χώρας δεν ξέρουμε, αλλά ξέρουμε τις μύχιες σκέψεις αριστερών, οι οποίοι ακόμη και την εποχή, που η Κούβα “αδελφοποιείται” με τις ΗΠΑ, κάνουν όνειρα για “σοβιετοποίηση” της Ελλάδας επειδή και καλά για “όλα φταίει ο καπιταλισμός, ηλίθιε…”
Ο Πύρρος “έκανε λάθος” όταν υπέγραφε το πρώτο μνημόνιο. Αυτό δεν σημαίνει ότι του απαγορεύεται όμως από Θεού, ή από κάποια άλλη υπέρτατη δύναμη, το δικαίωμα να ανησυχήσει για τα παιδιά του. Το δικαίωμα να συγκινηθεί. Το δικαίωμα σε καθεστώς δημοκρατίας να πάρει πολιτική θέση. Δεν είναι το ζητούμενο, αν συμφωνεί κανείς ή όχι.
Ο Πύρρος δεν έχει ανάγκη προφανώς την δική μας στήριξη. Είναι βέβαιο ότι θα βρήκε πολλούς υποστηρικτές άλλωστε, συνεπώς η ταπεινότητά μας δεν αποτελεί παρά αμελητέα ποσότητα. Όπως θα βρήκε και πολλούς Έλληνες πολίτες, πονεμένους και πλανεμένους απέναντί του. “Πουλάει” να “απομυθοποιεί” κανείς έναν τέως Ολυμπιονίκη. “Δεν πουλάει” όταν συμφωνεί κανείς μαζί του για μια συγκεκριμένη πράξη, σε συγκεκριμένο χρόνο και για συγκεκριμένο λόγο.
Οι αφορισμοί και τα δακρύβρεχτα “πουλάνε”. Δεν έχουμε καμιά πρόθεση σ’ αυτές τις δύσκολες ώρες της πατρίδας, όμως, να ιντριγκάρουμε για να “πουλήσουμε”. Δεν θεωρούμε εαυτόν λιγότερο Έλληνα σε σχέση με άλλους επειδή αρνούμαστε να βάλουμε μπουρλότο στην χώρα και να την κάνουμε… Κούγκι. Δεν θεωρούμε, ότι αποτελεί ρεαλιστικό στόχο η κατάλυση του (όντως κηδεμονευόμενου) κράτους και η έξοδός του από την ευρύτερη ευρωπαϊκή οικογένεια.
Θεωρούμε βαθιά δημοκρατικό και ελληνικό να παραμείνουμε στην ευρύτερη οικογένεια της Ευρώπης και να παλέψουμε να την αλλάξουμε, διεκδικώντας έστω ψήγματα αυτονομίας. Οι εποχές αλλάζουν. Τα πάθη καταλαγιάζουν. Η εμμονή στη ΜΙΑ άποψη είναι σεβαστή, αλλά εμπεριέχει απολυτότητα, που παραπέμπει σε άλλες μη δημοκρατικές διαδικασίες.
Η επίκληση στο παρελθόν και στην διαδρομή του καθενός συγκινεί ένα κοινό, που έτσι ή αλλιώς λειτουργεί εσχάτως με το θυμικό και όχι με την λογική. Και εμείς δεν μεγαλώσαμε σε παλάτια. Μεγαλώσαμε σε χαμόσπιτο, που έσταζε, και στην βροχή η μάνα μας σκέπαζε τη νύχτα με την αγκαλιά της για να βρέχεται εκείνη. Θεωρούμε δε, ωστόσο, ότι αυτό δεν επέβαλε με το ζόρι να γίνουμε Κομμουνιστές από αντίδραση (κι ας υπάρχουν στο σόι τα γονίδια), επειδή μεγαλώσαμε σε πολιτικό περιβάλλον με καπιταλιστικά χαρακτηριστικά και με συντηρητικές ή σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις.
Ο Πύρρος έκανε λάθος, που ασχολήθηκε με την πολιτική και που έβαλε την υπογραφή του σε φορολογικά μέτρα, που σακάτεψαν τον μικρομεσαίο. Που προκάλεσαν φτώχεια σε μέρος της κοινωνίας. Που εξαθλίωσαν ακόμη και νοικοκυραίους.
Δεν έκανε λάθος, που απέθεσε τον πολιτικό του μανδύα και έγινε πιο ανθρώπινος εκφράζοντας μια αγωνία, που θα αποτυπωθεί στο δημοψήφισμα της Κυριακής.
Λέμε “όχι” στο… Κούγκι λοιπόν… Λέμε “ναι” στην Ευρώπη, που οραματίστηκε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Λέμε “ναι” στην Ευρώπη, που αξιοποίησε (για το καλό της Ελλάδας) ο Ανδρέας Παπανδρέου.
