Με τη σειρά στο 1-1, τα πάντα ανοιχτά, κι ένα πρώτο (αντιπροσωπευτικό) δείγμα στα χέρια μας, ας επιχειρήσουμε να αναλύσουμε όσα είδαμε, στον “μικρό τελικό“, ανάμεσα στους δύο συμπολίτες:
Στο πρώτο ματς, στην Πυλαία, “πρωταγωνιστής” ήταν ο κόσμος με την απουσία του. Δεν χρειάζεται ανάλυση, γιατί οι εποχές κινούνται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και κάποιοι απλά παρακολουθούν.
Κακό παιχνίδι, ο ΠΑΟΚ ήταν κακός απέναντι στη αναμενόμενη ζώνη του κόουτς Πρίφτη, του λείπουν εμφανώς Βον και Κακαρούδης. Νίκησε, γιατί ο Μπρέμερ γύρισε “άλλος παίκτης” και γιατί ο Άρης βιάστηκε να τελειώσει το ματς με μακρινά σουτ.
Στη δεύτερη αναμέτρηση ο Άρης ήταν καλύτερος, εκμεταλλεύτηκε τα σκριν 1-4, o Βεζένκοφ έκανε πολύ μεστή εμφάνιση, άλλαξε και τα pick & roll στο τελευταίο δεκάλεπτο και γενικά -αν εξαιρέσεις την τάση αυτοχειρίας που είχε στο τέλος- έλεγξε το παιχνίδι στο δεύτερο ημίχρονο.
Ο ΠΑΟΚ αυξομείωσε τα σχήματα με επιτυχία στο πρώτο ημίχρονο, αλλά έπειτα ο Λάνγκφορντ κουράστηκε (φαίνεται πλέον ότι έχει καταπονηθεί με τα συνεχή παιχνίδια), ο Μαργαρίτης φορτώθηκε με φάουλ και ο Δέδας υστερεί στο “4”.
Ο Άρης είχε πολύ καλό τον Μούρτο και μετέτρεπε την αμιγή άμυνα ζώνης σε match-up zone. Το παιχνίδι χωρίς κόσμο είναι φαγητό χωρίς αλάτι και η σειρά έχει μέλλον. Όπως έχω ξαναπεί τα πλέι οφ απευθύνονται σε ανθρώπους με αντοχές, ποιότητα, εξασκημένους και βελτιωμένους κατά τη διάρκεια της χρονιάς και ψυχικά ανεπτυγμένους.
Καλησπέρα και καλή τύχη σε όλους.
