Σαν σήμερα πριν από 18 χρόνια δολοφονήθηκε ο “αδελφός” μας Τάσος Ισαάκ. Τρεις ημέρα αργότερα δολοφονήθηκε ο ξάδελφός του και “αδελφός” μας Σολωμός Σολωμού. Τα ΜΜΕ δεν δίνουν ιδιαίτερη σημασία στα δύο παιδιά από το Παραλίμνι, που αψήφησαν τον θάνατο και έπεσαν ως ήρωες αλλά σε καιρό ειρήνης στη Δερύνεια. Στην σκλαβωμένη πλευρά της πατρίδας τους, της πατρίδας μας.
Φοβικά ανθρωπάκια όλοι μας. Παρασυρμένοι από το διεθνές στάτους ακόμη και εντός των τειχών της πρώην πουριτανικής Ελλάδας δεν τολμούμε να υπενθυμίζουμε το αυτονόητο: Ότι ένα κομμάτι ευρωπαϊκής γης είναι υποδουλωμένο από μια χώρα, που ετσιθελικά κάνει ό,τι γουστάρει. Όποτε θέλει ανήκει στην Ευρώπη. Όποτε θέλει ανήκει στην Ασία. Όποτε θέλει ασπάζεται τον προοδευτισμό. Όποτε θέλει ασπάζεται τον Μεσαίωνα. Όποτε θέλει (κάνει πως) εκδημοκρατίζεται. Όποτε θέλει βγάζει… Σουλτάνο κοινής αποδοχής.
Οι Έλληνες, από φόβο μήπως μας ταυτίσουν ψευτοδιανοούμενοι και “Παπαδημούληδες” με τους φασίστες, αρχίσαμε συνειδητά να ξεχνάμε τα ιερά και τα όσια. Δεν τολμάμε ούτε αναφορές να κάνουμε στα δύο αυτά παλικάρια, τον Τάσο και τον Σολωμό. Η Κύπρος είναι ελληνική. Αρέσει ή όχι, αυτή είναι η πραγματικότητα. Κι αυτό το μήνυμα θέλησαν να στείλουν στους αλλόθρησκους και στους απάτριδες τα δύο παλικάρια, που δεν λογάριασαν τη ζωή τους.
Δολοφονήθηκαν. Το έγκλημα διαρκές. Και ατιμώρητο. Και ας “ανακαλύφθηκαν” οι ένοχοι. Ατιμώρητα είναι και πολλά άλλα στο διάβα των ετών για Ελλαδίτες και Ελληνοκυπρίους.
Το αίμα του Τάσου και του Σολωμού ζητά εκδίκηση. Και τούτο δεν γίνεται με πόλεμο –για να προλάβουμε- τους πρόθυμους, που επιθυμούν να μας ψέξουν, αλλά με πολιτικούς αγώνες, που όμως δεν γίνονται. Στον βωμό μιας ενιαίας Κύπρου-αχταρμά που δεν θα έχει σχέση με την ομόδοξη πατρίδα των προγόνων. Στον βωμό της καλής γειτονίας με την Τουρκία, που όμως μόνο επ’ ωφελεία της Ελλάδας δεν συμβαίνει.
Μας έκαναν φοβικούς και δεν τολμάμε να σηκώσουμε ούτε την ελληνικά σημαία στις εθνικές επετείους. Μας έκαναν φοβικούς και νιώθουμε ντροπή να ψάλλουμε τον εθνικό ύμνο ακόμη κι όταν οι περιστάσεις το επιβάλλουν.
Καημό το είχαμε στο Μουντιάλ Ποδοσφαίρου, και χαρήκαμε όταν είδαμε τον Καραγκούνη, τον Καρνέζη και άντε κανά δυο-τρεις ακόμη. Καημό το είχαμε και στα φιλικά εσχάτως της Εθνικής Μπάσκετ. Το ψιθύρισαν (τον ύμνο) στο ματς με Γαλλία ο Ζήσης και ο (με σερβικές ρίζες και μπράβο στο παλικάρι) Γιάνκοβιτς. Οι Γάλλοι αθλητές (των δεκάδων φυλών) τραγούδησαν την Μασσαλιώτιδα… σύσσωμοι, παρότι στο παρελθόν ούτε πιο ήρωες υπήρξαν , ούτε πιο μάχιμοι από τους Έλληνες.
Σε κάθε περίπτωση, μια υπόμνηση στους σύγχρονους ήρωες της Ελλάδας και της Κύπρου, δεν μας κάνει εθνικιστές. Υποχρέωση είναι. Υποχρέωση όλων όσοι έχουν την Ελλάδα στην καρδιά (κυρίως) και στην ταυτότητα…
Δεν (πρέπει να) ξεχνώ…
