Δεν θυμόμαστε ακριβώς τις ημερομηνίες. Το “αρχείο” μας ανέκαθεν αποτελούσε τη “μαύρη τρύπα” της δημοσιογραφικής μας διαδρομής. Αρχές της δεκαετίας του ’90. Ο τεράστιος Κώστας Μουρούζης, αρθρογράφος στην “Απογευματινή“.
Ήμασταν ευλογημένοι, διότι είχαμε την τύχη να έχουμε δίπλα μας, ανάμεσά μας, στην ψυχή μας, δύο μπασκετανθρώπους με πελώρια περπατησιά στον ελληνικό αθλητισμό: Τον Γιώργο Αμερικάνο και τον Κώστα Μουρούζη.
Ο πρώτος έφυγε πριν από έξι μήνες. Ο δεύτερος έφυγε χθες. Είχαμε την τύχη δε, να είμαστε εμείς εκείνοι, που εμπιστευόταν ο “Κύριος Κώστας” για να μας υπαγορεύει διά τηλεφώνου τα κείμενά του για να δημοσιευθούν την επομένη στην πάλε ποτέ κραταιά εφημερίδα. Και να μη θέλαμε, για μας αποτέλεσε δωρεάν μάθημα προπονητικής αυτή η εμπειρία, που παρά τις… παροτρύνσεις του (να μπλέξουμε με τον χώρο) δεν μπορέσαμε ποτέ να αξιοποιήσουμε επαγγελματικά, αφού ήταν ανίκητη η τρέλα μας για τη δημοσιογραφία, που απαιτούσε και απαιτεί αφοσίωση.
Ο “Κύριος Κώστας” διετέλεσε “τεχνικός σύμβουλος” της ομάδας μπάσκετ της “Απογευματινής” στα πρώτα βήματά μας στην ερασιτεχνική προπονητική, που για μας αποτέλεσε “σχολειό”, κι ας νόμιζαν οι “αντίπαλοι”, ότι είχαμε αυτοσκοπό τις νίκες ή την συλλογή “Φάιναλ Φορ” Τύπου.
Ο “Κύριος Κώστας” αποτέλεσε για μας “φύλακα άγγελο” στα δύσκολα χρόνια της “Απογευματινής“, όπου η πλειάδα εξαιρετικών δημοσιογράφων είχε ανεβάσει τον πήχη στο ύψος του Μπούμκα, ή αλλιώς στο ύψος της τεράστιας προσωπικότητας της “αλεπούς” του ελληνικού μπάσκετ.
Ο “Κύριος Κώστας” διατηρούσε άριστη σχέση με τον τότε πανίσχυρο εκδότη μας, Πάνο Καραγιάννη. Αυτή τη γνωριμία του επωφεληθήκαμε άθελά μας, αφού ο “Κύριος Κώστας“, με το σκριν διαρκείας προφανώς του δασκάλου μας Φαίδωνα Κωνσταντουδάκη, δεν επέτρεψε να αμφισβητηθεί η ταπεινότητά μας.
Όταν μάλιστα μια μετωπική σύγκρουση με τον Φαίδωνα σε στιγμή αδυναμίας αμφοτέρων προκάλεσε την παραίτησή μας το 1998 από την “Απογευματινή“, ήταν εκείνος, ο “Κύριος Κώστας“, που πίεζε ασφυκτικά για την επιστροφή μας. Το ήθελε ο Φ.Κ., το ήθελε ο “Κύριος Κώστας“.
Δέκα μήνες μετά. Αύγουστος 1999, αν δεν μας απατά η μνήμη. Λίγες ημέρες πριν από τον σεισμό που συγκλόνισε την Αθήνα και τη μισή Ελλάδα, εμείς επιστρέφαμε στην αγαπημένη Φειδίου 12,αφήνοντας πίσω την “Αθηναϊκή” του Σπύρου Καρατζαφέρη και το Αθλητικό Τμήμα του Μιχάλη Στάμου, που μας είχαν παράσχει… άσυλο για 10 μήνες.
Πάνω απ’ όλα, ωστόσο, μας έμεινε βαθιά χαραγμένo στην ψυχή μας το πρώτο ραδιοφωνικό μας ταξίδι, στον Αθήνα 9,84, μαζί του. Στη σαββατιάτικη εκπομπή “Ώρα για Μπάσκετ“. Εκείνος είχε κάνει τις συστάσεις. Εκείνος μας έβαλε στην θέση του συνοδηγού. Ευτυχισμένο 1996. Κι ας βάζαμε τα πόδια στην πλάτη όταν έκλεινε η κονσόλα για να προλάβουμε το τζάμπολ της 5ης απογευματινής στα γήπεδα της Αττικής.
Υπάρχουν χιλιάδες… μικρά και μεγάλα στιγμιότυπα στην ψυχή μας, στην καρδιά μας. Άλλα έχουμε κλειδώσει στο υποσυνείδητο, άλλα θεωρούμε ότι δεν υπάρχει λόγος να τα εξωτερικεύσουμε, αφού είναι πολύ προσωπικές στιγμές. Κάνοντας τελικά τον ατομικό μας απολογισμό, νιώθουμε πραγματικά ευλογημένοι.
Και με τον “Παγκόσμιο“, και με την “αλεπού των πάγκων“, και με άλλους τιτανοτεράστιους σε απόσταση αναπνοής να μας συμβουλεύουν και να μας δείχνουν τον δρόμο της μπασκετικής αξιοσύνης και της διαχρονικής σεμνότητας στα πρώτα μας μπουσουλήματα…
Καλό Ταξίδι, Κύριε Κώστα…
Y.Γ.: Ο φίλος Δημήτρης Χαλκιάς, εξπέρ στο αρχείο, όλο και κάτι θα μας βρει από τις αλησμόνητες κοινές μας διαδρομές. Με τον αξεπέραστο Μουρούζη.
