“Μην γίνει Πύρρος ο Γκάλης“, είχαμε τίτλο στο άρθρο μας, της 22ας Μαρτίου 2014, όταν και διαβάσαμε την είδηση για την ενδεχόμενη πρόταση της Νέας Δημοκρατίας προς τον κορυφαίο άσσο όλων των εποχών.
Και νιώσαμε… ανακούφιση με την παρέμβαση Γκάλη, ο οποίος έβαλε τέλος στα όποια σενάρια τον ήθελαν να πολιτεύεται. Και νιώσαμε ανακούφιση όχι γιατί έχουμε την ψευδαίσθηση, ότι ο τεράστιος “Νικ” διάβασε εμάς τους… ανύπαρκτους και επηρεάστηκε, αλλά γιατί ως φίλοι του αθλήματος πρωτίστως, αντιληφθήκαμε για πολλοστή φορά γιατί ο Γκάλης είναι μύθος.
Και είναι μύθος, όχι γιατί δεν πολιτεύτηκε με τη Νέα Δημοκρατία, αλλά γιατί ανέκαθεν χάρη στην αδιαμφισβήτητη ευφυΐα του ήξερε να κάνει τις επιλογές του και να διαχειρίζεται άριστα την δυναμική του.
Είχαμε γράψει πριν από μερικές ημέρες στο παρόν βήμα:
“Σκεφτήκαμε κι εμείς, όπως φανταζόμαστε κι άλλοι απλοί Έλληνες, όταν διαβάσαμε την είδηση: “Μην κάνεις το λάθος, Νίκο Γκάλη”. Για κάποιο λόγο μάλιστα εμείς σκεφτήκαμε και κάτι άλλο, ενθυμούμενοι ακόμη έναν Έλληνα σταρ, που μας έκανε με τα ανδραγαθήματά του να δακρύσουμε.
Τον Πύρρο Δήμα, τον μόνο που αμφισβήτησε σε δημοφιλία τον “Νικ“, ως μια άλλη υπερκομματική περσόνα. Τον Πύρρο Δήμα, που τελικά ενέδωσε στο πρέσινγκ (του Σγουρού) και πολιτεύτηκε με το ΠΑΣΟΚ, και “εν πολλοίς” τσαλάκωσε την εικόνα του.
Ε, μη γίνει Πύρρος ο Γκάλης!
Ας μείνει εκεί ψηλά που τον έχουμε κατατάξει όλοι στη συνείδησή μας και ας πει όχι στη Ν.Δ. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεως, το ίδιο θα γράφαμε, ακόμα κι αν τον Γκάλη “μάρκαραν” ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΔΗΜΑΡ, οι ΑΝΕΛ, τα Ποτάμια, οι Ελιές, οι… θάλασσες και οι πορτοκαλιές.
Πολλώ δε μάλλον από την στιγμή, που βρισκόμαστε σε περίοδο απαξίωσης ή έστω δοκιμασίας της πολιτικής. Θα ήταν ευχής έργον ο Νίκος Γκάλης να δραστηριοποιηθεί στον χώρο, που πρωτογενώς λατρεύτηκε. Στο μπάσκετ. Ο χώρος τον περιμένει χρόνια με ανοικτές αγκάλες. Αρκεί να πει ένα… κιχ ο ίδιος”.
Διαβάσαμε την είδηση της άρνησης Γκάλη, προχθές, στο ρεπορτάζ του eBasket.gr και οφείλουμε να καταγράψουμε και τούτο: Διαφωνούμε κατά τι με την προσέγγιση του (μαχητικού) συναδέλφου μας, Νίκου Χροναίου.
“Ο Γκάλης έκανε αυτό που έπρεπε και κράτησε το μύθο του ανέπαφο από τις τριβές που θα προκαλούσε η συμμετοχή του στον -σάπιο- χώρο της πολιτικής και δη ενός κόμματος που φέρει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα. Θα συνεχίσει να είναι παντοτινά ο “Θεός” του ελληνικού μπάσκετ και να κατέχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά των Ελλήνων, μέσα από τις μοναδικές επιδόσεις και κατορθώματα του στα παρκέ, και μόνο“, έγραψε ο Νίκος.
Και ασυνείδητα προφανώς πέρασε “πολιτική γραμμή“, αφήνοντας να εννοηθεί ότι αν ο Γκάλης πολιτευόταν με το… ΚΚΕ (τυχαίο το παράδειγμα), που δεν κυβέρνησε παρά για ελάχιστο χρονικό διάστημα επί “Οικουμενικής” στα τέλη της δεκαετίας του ‘80, και προφανώς δεν φέρει ευθύνη (ή την μεγίστη ευθύνη) για το σαθρό πολιτικό σύστημα, θα ήταν καλά!
Ο Γκάλης έκανε αυτό που έπρεπε γιατί αποτελεί όντως κάτι ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ. Κάτι απόμακρο. Κάτι απρόσιτο. Και μας αρέσει, που συμβαίνει αυτό. Σε κάθε περίπτωση, είναι το ιδανικό να υπάρχουν περσόνες, όπως ο τεράστιος “Νικ“, που δεν απομυθοποιήθηκαν ποτέ, ακριβώς γιατί δεν επέτρεψαν στον εαυτό τους να εκτεθεί έναντι οποιουδήποτε τιμήματος.
Γράψαμε πρώτοι εμείς, όπως διαπιστώσατε κι από την κόπια που παλαιού μας άρθρου, που αναδημοσιεύσαμε, ότι δεν θέλαμε να δούμε τον Γκάλη στην παρούσα πολιτική συγκυρία στο ευρωψηφοδέλτιο οποιουδήποτε Κόμματος. Τούτο δεν σημαίνει, ότι απαξιώνουμε πλήρως την πολιτική, που αποτελεί αναγκαία συνθήκη της δημοκρατίας.
Όπως προϊόν της δημοκρατίας, με τα όποια φτιασιδώματα και τις όποιες αδυναμίες του, είναι και το κοινοβουλευτικό σύστημα, που επιτρέπει (ακόμα τουλάχιστον) στον πολίτη να ψηφίζει ακόμα και… λάθος Κόμματα.
Κατά σύμπτωση, την ίδια ημέρα, που ο Νίκος Γκάλης “δήλωνε” την άρνησή του στην προσέγγιση της Νέας Δημοκρατίας, ένας ποδοσφαιρικός σταρ, ο Θόδωρος Ζαγοράκης, αποδεχόταν την πρόταση της Νέας Δημοκρατίας. Με το “ναι” στη Νέα Δημοκρατία ακυρώθηκε η συμβολή του (ως παίκτη και αρχηγού) της Εθνικής ποδοσφαίρου στην Πορτογαλία; Προφανώς όχι!
Όπως δεν θα ακυρωνόταν η μαγεία του Γκάλη, αν τελικώς έκανε το… λάθος. Διαγράφηκε από τη μνήμη μας το κλάμα που ρίξαμε για τα αγωνιστικά επιτεύγματα του Πύρρου όταν είπε το “ναι” στο ΠΑΣΟΚ; Προφανώς όχι! Στενοχωρηθήκαμε; Ναι. Κι ας μην βρισκόμασταν τότε στην δίνη των μνημονίων. “Τραυματίστηκε” το “ίματζ” του Ζαγοράκη και του Πύρρου με την επιλογή τους; Μπορεί…
“Τραυματίστηκε” το “ίματζ” της ακοντίστριας Σοφίας Σακοράφα (πρώην ΠΑΣΟΚ, νυν ΣΥΡΙΖΑ), που δεν πρόλαβε λόγω ηλικίας ο νεαρός Νίκος (Χροναίος), να τη δει να αγωνίζεται, αλλά αποτελούσε βασική “αιτία” των δικών μας νεανικών “ονειρώξεων”; Μπορεί… Οι επιτυχίες της κατά της Λίλακ και των λοιπών αντιπάλων της την δεκαετία του ’80, αλλά και τα Παγκόσμια ρεκόρ, που σήκωναν την Ελλάδα ψηλά, δεν ακυρώνονται όμως.
Όμως, ο Γκάλης είναι… Γκάλης. Πέρα από λαϊκίστικες κορώνες ή από μπασκετική συντεχνιακή ανάγκη, θεωρούμε ότι πρόκειται για κάτι υπεργήινο. Που δεν συγκρίνεται με οποιονδήποτε σταρ επί της γης. Είναι σεβαστή η οποιαδήποτε εμπλοκή του οποιουδήποτε (προερχόμενου κι από το μπάσκετ) με το άλφα ή βήτα Κόμμα.
Γεγονός είναι όμως, οι υγιώς σκεπτόμενοι φίλοι του αθλήματος, χαιρόμαστε που ο “Νικ” έμεινε μακριά από την μόδα. Που είπε “όχι” (ή τέλος πάντων δεν ανταποκρίθηκε) στο κάλεσμα ενός όντως “ένοχου” σχηματισμού. Και θα χαρούμε περισσότερο αν πει “ναι” κάποια στιγμή στο… Μπάσκετ. Που τον χρειάζεται πιο κοντά του. Και να μην πει, όμως, κανένα πρόβλημα. Εμπνέει και που υπάρχει.
Εμπνέει ακόμη και εκείνους, που δεν πρόλαβαν ποτέ να τον δουν live, να ίπταται ενώπιον του… Τκατσένκο. Ακόμη και εκείνους, που ψάχνουν μετά μανίας και δεν βρίσκουν πάντα στο youtube πώς “έσπαγε” τη μέση του στον αέρα.
Aκόμη και εκείνους, που δεν είδαν ποτέ διά ζώσης το Ευρωμπάσκετ του ’87 ή τις πρωταθληματικές κόντρες με τον Πρέλεβιτς, ή τις πεμπτιάτικες τιτανομαχίες του Άρη με αντίπαλο την Τρέισερ, την Μπαρτσελόνα και τη Γιουγκοπλάστικα…
