Eίπε ο Γιώργος Καλαφατάκης στη Δημόσια Τηλεόραση, βλέποντας του παίκτες του Άρη στην απονομή του Τελικού του Ηρακλείου: “Κακώς είναι στενοχωρημένοι”. Πρόδηλο είναι ότι ο Χανιώτης τεχνικός δεν είχε πρόθεση να μειώσει τους “κίτρινους“. Το αντίθετο. Να τους εμψυχώσει ήθελε, συνυπολογίζοντας και το νεαρό της ηλικίας αρκετών παικτών του.
Ο Καλαφατάκης είναι χρόνια προπονητής. Γνωρίζει πώς να διαχειριστεί καταστάσεις του είδους. Και έχει έλθει πολλάκις στην καριέρα του σε ανάλογες στιγμές. Όμως, ο Άρης είναι… Άρης.
Προφανώς, και οι παίκτες ήταν στενοχωρημένοι. Η φανέλα του “αυτοκράτορα” είναι βαριά. Οι ήττες ενοχλούν διπλά και τρίδιπλα σε συλλόγους, όπως ο Άρης, ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ. Οι παίκτες του Άρη συναισθανόμενοι ότι δεν ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της ιστορίας αδυνατούσαν και να περπατήσουν στην απονομή. Το έφεραν βαρέως, δηλαδή. Απόλυτα λογικό για μας.
Βρήκαν τη δύναμη και απέδωσαν τα εύσημα στους συναδέλφους τους κατά την αποχώρησή τους, όπερ σημαίνει είχαν πλήρη επίγνωση της κατάστασης. Βέβαια, για το χάλι του… δευτέρου ημιχρόνου, γιατί τέτοιο ήταν, δεν φταίει ο αποψινός Παναθηναϊκός. Πολύ περισσότερο δεν φταίνε οι παίκτες του Άρη.
Φταίνε όσο κατάντησαν τον Άρη ν’ αγωνίζεται σε τέτοιους Τελικούς και γενικότερα, στους αγώνες με σύνθεση ανάγκης, ήτοι χωρίς ξένους και χωρίς έμπειρους Έλληνες με εκτόπισμα και επομένως, εστιάζουμε στις όποιες διοικήσεις του συλλόγου.
Φταίνε βέβαια και οι αρμόδιοι φορείς, που δεν έχουν κάνει τίποτε για βελτιωθεί το δύσμοιρο σπορ και να μικρύνει η ψαλίδα.
Ξώφαλτσες νίκες του ΚΑΟΔ, του… Κολοσσού, του… Εσπέρου, του… ΒΑΟ -ξέρουμε, πήγαμε πολύ μακριά- δεν διαφοροποιούν δραματικά τα δεδομένα.
Ο αποψινός τελικός ήταν μία μελαγχολία. Ο αδύναμος Άρης πάτησε παρκέ για είκοσι λεπτά. Ο αδύναμος Άρης με την μακρά ιστορία, που θα είδε (τηλεοπτικά) ο Νίκος Γκάλης και θα καταλυπήθηκε, θέλησε θαρρείς να μας διαψεύσει για την εμμονή μας (τρομάρα μας!) να γίνει το Κύπελλο κατά το ισπανικό μοντέλο σε γιορτή, με Φάιναλ-8. Η 6η ομάδα του Πρωταθλήματος διασύρθηκε από την 1η, αν και ζητούμενο μιας διοργάνωσης δεν είναι απαραίτητα ο ανταγωνισμός, αλλά η φιλοσοφία του Κυπέλλου.
Ο Παναθηναϊκός δεν είναι η σούπερ ομάδα του πρόσφατου παρελθόντος, κι ας την έχει κάνει ο εργασιομανής Αργύρης Πεδουλάκης να δείχνει ενίοτε τέτοια. Είναι ομάδα που έχει αποταμιευμένη ενέργεια, που ξοδεύει κατά το δοκούν. Είναι ομάδα δοκιμασμένη και μάχιμη, κοινώς μαθημένη από αγώνες “ματς μπολ”.
Ο Άρης όμως ήταν πολλά επίπεδα κάτω. Και ας διαθέτει παίκτες που μας αρέσουν πολύ και θεωρούμε δεδομένο ότι θα καταγράψουν την δική τους αξιοπρόσεκτη διαδρομή στον χώρο. Ο Μίλαν Μίνιτς ανέλαβε κατά κάποιο τρόπο την ευθύνη της βαριάς ήττας, αλλά πώς να τον κατακρίνεις για όλα τα πάθη του Άρη;
Συμπέρασμα: Αν η υπαγωγή του άρθρου 99 είναι η λύση (σ.σ. στην ΑΕΚ για παράδειγμα δεν ήταν κάποτε και ο… Γιάννης Φιλίππου την απέσυρε) ας βρεθεί άμεσα η φόρμουλα για άμεση ανάταση. Υπάρχουν ταλαντούχοι παίκτες στους οποίους οι “κίτρινοι” μπορούν να κτίσουν. Η πρώτη ύλη υπάρχει. Και όπως γράψαμε εξ αρχής, μας άρεσε που οι παίκτες του Άρη… στενοχωρήθηκαν. Δεν γινόταν κι αλλιώς.
Ο κόσμος του Άρη απογοητεύτηκε από την ήττα και την απώλεια του Κυπέλλου κι ας μην είχε… υψηλές φιλοδοξίες.. Δεν λυτρώθηκε με τα σκυθρωπά πρόσωπα των παικτών της ομάδας του, αλλά ξέρει πού δεν θα αναζητήσει τους υπαίτιους…
