Σεβόμενος βασικές αρχές της δημοσιογραφίας, έτσι όπως εμείς οι παλιότεροι την είχαμε μάθει, δεν σκοπεύω να αναδείξω γιατί έχασε η Φενέρμπαχτσε, καθώς η πραγματικότητα είναι πως ο Ολυμπιακός κέρδισε. Και κέρδισε με εμφατικό τρόπο. Κέρδισε με τρόπο πειστικό, δίνοντας την καλύτερη ως τώρα φετινή του παράσταση στην Ευρωλίγκα, απέναντι στον ισχυρότερο των αντιπάλων που συνάντησε ως τώρα στο διάβα του.
Αν αναλύσει κανείς τους αριθμούς θα διαπιστώσει χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία ότι το δίδυμο Σπανούλη – Περπέρογλου σμπαράλιασε όποιο αμυντικό σχεδιασμό των Τούρκων. Κι είναι δύο παίκτες που δεν ήρθαν από το πουθενά, ήταν οι δύο οι οποίοι εξ ορισμού θα αποφάσιζαν για την τύχη του αγώνα.
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας δεν μπορούσε να πάρει με άλλο τρόπο το παιχνίδι. Χρειάζονταν υπερβατική εμφάνιση από τουλάχιστον έναν παίκτη του (ευτύχησε να έχει δύο), έπρεπε να επιβάλλει τον δικό του ρυθμό, αφού δεν είχε το βάθος εκείνο, που θα του επέτρεπε να ακολουθήσει, να διαφοροποιήσει, να προβληματίσει τον αντίπαλο κόουτς.
Ο Ολυμπιακός προέρχονταν από το ψυχολογικό σοκ της απώλειας του ενός τίτλου, της απώλειας (κατά μεγάλο ποσοστό) του πλεονεκτήματος έδρας στο πρωτάθλημα (σε κάθε περίπτωση από μια εκτός προγράμματος ήττα), από δύο συνεχόμενες αποτυχίες μετά από 23 πετυχημένα αποτελέσματα, αλλά και από την απώλεια του Έισι Λο και όχι μόνο (πρόσκαιρα είναι εκτός και οι Πέτγουεϊ – Κατσίβελης).
Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς είχε απέναντί του έναν “προβληματικό” (λόγω τραυματισμών) Ολυμπιακό, μια ομάδα που κουβαλούσε ψυχολογικό βάρος, πέτυχε 82 πόντους εκτός έδρας και έφυγε και με 13 πόντους στο… κεφάλι. Σε απλά ελληνική ηττήθηκε κατά κράτος. Και ηττήθηκε κατά κράτος από τον Γιώργο Μπαρτζώκα.
Το γράφω αυτό γιατί στην Ελλάδα, από τότε που ανέλαβαν οι Μπαρτζώκας και Πεδουλάκης τις τύχες των δύο “αιωνίων” έχουμε μάθει να τους χρεώνουμε όλες τις ήττες και να μην τους πιστώνουμε τις νίκες. Όπως, λοιπόν, ο Γιώργος Μπαρτζώκας έχασε τη μάχη του πάγκου στον ημιτελικό με τον Παναθηναϊκό, έτσι κι ο “Ζοτς” έχασε (μαρς) τη μάχη του πάγκου στο ΣΕΦ.
Δεν κατόρθωσε να “χτυπήσει” στις αδυναμίες του Ολυμπιακού, παρότι και πάλι φάνηκε το αμυντικό πρόβλημα που δημιουργεί ο (θετικότατος απόψε στην επίθεση) Ματ Λοτζέσκι. Δεν κατόρθωσε να ελέγξει τον ρυθμό, εμφάνισε μια ομάδα που φορούσε… ένδυμα περιπάτου την ώρα που οι αντίπαλοί της είχαν το… μαχαίρι στα δόντια.
Θα ήταν κολακευτικό για τον Σέρβο κόουτς να γράψουμε “δεν ήταν ομάδα Ομπράντοβιτς“, όμως η πραγματικότητα είναι πως ο Γιώργος Μπαρτζώκας συνάντησε απέναντί του μια ομάδα με τη σφραγίδα του Ομπράντοβιτς και τη διέλυσε.
Ο Ολυμπιακός διατήρησε το αήττητο στην Ευρωλίγκα κι αν θέλετε τη γνώμη μου, αυτό είναι και το σημαντικότερο στοιχείο της φετινής σεζόν, καθώς ενδεχόμενη τρίτη συνεχόμενη κατάκτηση του τροπαίου (μακριά πήγα) ανεβάζει τους “ερυθρόλευκους” στο ψηλότερο σκαλί της ιστορίας, με ένα ανεπανάληπτο επίτευγμα.
Ο Ολυμπιακός πήρε μια τεράστια νίκη, σε μια εξαιρετικά δύσκολη πρεμιέρα, ενώ το +13 μπορεί να αποτελέσει σημείο αναφοράς σε ενδεχόμενες ισοβαθμίες, που μόνο απίθανες δεν είναι σε αυτόν τον όμιλο. Πάνω απ’ όλα έκανε μια πειστική εμφάνιση, σταματώντας την γκρίνια και τη μουρμούρα, δείχνοντας χαρακτήρα και τονίζοντας πως μπορεί να τα καταφέρει και με σοβαρούς αντιπάλους.
Συνολικά έχουμε ένα εντυπωσιακό ξεκίνημα στο Top-16 και μακάρι οι δύο “πρεσβευτές” μας να συνεχίσουν έτσι…
kogas@on.gr
