Η αθλητική Ελλάδα είναι μια… άλλη Ελλάδα
«Μια χώρα χωράφι» είχε τραγουδήσει ο Τζίμης Πανούσης. Μια χώρα με διαλυμένο το Εθνικό Σύστημα Υγείας, με σύστημα (γελάστε ελεύθερα) παιδείας περασμένης χιλιετίας, με αστυνομία που δεν μπορεί να προστατεύσει μια κοπέλα στο αστυνομικό της τμήμα, με δικαστές που μας εντυπωσιάζουν (αρνητικά) πολλές φορές με τις αποφάσεις τους…
Αυτή η χώρα, χωρίς την παραμικρή αθλητική υποδομή, χάρη στην τρέλα, το πείσμα και το μεράκι κάποιων, υψώνει το ανάστημά της, αντιστέκεται, επιμένει και εντέλει κερδίζει. Μια ομάδα (Ολυμπιακός) σε δύο τελικούς στο ποδόσφαιρο (Conference League και U19), έχοντας ήδη κατακτήσει τον πρώτο. Τρεις ομάδες (Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός στην Ευρωλίγκα, Περιστέρι στο BCL) προκρίθηκαν στο φάιναλ φορ και… βλέπουμε. Ο Ολυμπιακός έφτασε σε τελικό σε άνδρες και γυναίκες στο πόλο, όπως και στο χάντμπολ.
Περί αθλητικής παιδείας ας μην μιλήσουμε. Η Ελλάδα δεν διαθέτει ένα αθλητικό μουσείο, οι μεγάλες μορφές τού αθλητισμού μεταδίδονται από γονείς στα παιδιά, δίχως να υπάρχουν πλην εξαιρέσεων που τονίζουν τον κανόνα, χώροι και τρόποι για να μάθεις την ιστορία των σπορ.
Όπου κι αν κοιτάξουμε η Ελλάδα μάς πληγώνει
Τρεις ομάδες σε φάιναλ φορ στο μπάσκετ. Γνωρίζετε πόσα κλειστά γήπεδα μπάσκετ έχει η Αθήνα; Η πρωτεύουσα της χώρας! Μην ψάχνετε, να σας πούμε εμείς: Τέσσερα. Όπως ακριβώς το γράφουμε. Τέσσερα γήπεδα για το άθλημα που μας έχει κάνει περήφανους. Ο Ολυμπιακός δεν έχει κολυμβητήριο. Απίστευτο αλλά αληθινό.
Ο Παναθηναϊκός των έξι ευρωπαϊκών τίτλων δεν είχε μέχρι πρότινος στέγη, ο Ολυμπιακός των τριών ευρωπαϊκών τίτλων εξακολουθεί να μην έχει στέγη. Το διακρίνετε το… χωράφι, ή να συνεχίσουμε την καταγραφή; Κι όμως, αυτή η χώρα αντιστέκεται, παλεύει και στο τέλος κερδίζει.
Δίχως το μεγάλο μπάτζετ, απέναντι σε ομάδες που μοιάζουν μεγαθήρια, χωρίς μεγάλη δεξαμενή άντλησης παικτών («μελαμψές φυλές, κοντοπόδαρες», που τραγουδούσε ο τότε Νιόνιος και σήμερα κύριος Σαββόπουλος), χωρίς κεντρική ιδέα, πλάνο και μεθοδολογία.
Ένας προπονητής με όραμα, ενίοτε συναντά έναν πρόεδρο με… λεφτά και τρέλα, μικρές παρέες που γράφουν ιστορία και φτιασιδώνουν την εικόνα του ελληνικού αθλητισμού, σε στυλ Νταλάρα («την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα, την κουβαλήσαμε και μας κουβάλησε στον ανεμόμυλο»), βγάζοντας τον κόσμο στους δρόμους, προσφέροντας περηφάνια.
Μοιάζει να μην μας αξίζει αυτό που βιώνουμε, όσοι έχουμε την τύχη να ζούμε στο φάσμα τού αθλητισμού και ακόμα περισσότερο όσοι έχουμε την ικανότητα να χαιρόμαστε και με τη χαρά τού αντιπάλου, αναγνωρίζοντας την αξία του. Ίσως να μας αξίζουν πολλά περισσότερα.
Οι συμμετοχές σε ευρωπαϊκούς τελικούς ούτε το σιδηροδρομικό δίκτυο θα βελτιώσουν, ούτε το ΕΣΥ θα επανασυστήσουν. Θα κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα, θα δείξουν στα νέα παιδιά πως αν πιστέψουν, με λίγο ταλέντο, πολύ μεράκι και πολλή δουλειά, μπορεί να ζήσουν τα όνειρά τους.
Μπορεί, εν μέσω συγχαρητηρίων που αφειδώς μοιράζουν τις τελευταίες ημέρες οι πολιτικοί ταγοί, να αντιληφθούν πως αν θέλουν να αντιμετωπίσουν αρνητικά φαινόμενα, όπως το μπούλινγκ, την παιδική παχυσαρκία, την εξάρτηση από ουσίες, το κάπνισμα, δεν έχουν παρά να επενδύσουν στον αθλητισμό. Σίγουρη επένδυση, που όμως δεν είναι στις επιλέξιμες από τις πολιτικές ηγεσίες του τόπου.
Πηγή: ecogreennet.gr
