Προσπαθείς να γράψεις για την αθλητική επικαιρότητα. Θέλαμε να “βάλουμε πλάτη” και στον Γιώργο Κογκαλίδη, που έδινε μόνος του την μάχη με την περίπτωση Μπέλλου αλλά δεν το πράξαμε. Όχι, επειδή φοβηθήκαμε το… ειδικό βάρος του Γιώργου, αλλά επειδή είχαμε προσωπικούς λόγους. Και τους ξέρουν καλά τους “προσωπικούς λόγους” οι διοικούντες τα Ιλίσια.
Όταν αποφασίσαμε να παρακάμψουμε τους ενδοιασμούς (μας) προέκυψε η ανθρωπιστική τραγωδία στις ακτές της Ακαρνανίας. Και επομένως, ποια Ιλίσια και ποιος Μπέλλος, ρε Γιώργο; Θα επανέλθουμε όμως…
Η ανείπωτη τραγωδία, άλλη μία σε ελληνικά ύδατα, με τα ρεπορτάζ να αναφέρουν δώδεκα νεκρούς, μεταξύ των οποίων τέσσερα παιδιά, ποιον μπορεί να αφήσει ασυγκίνητο; Ποιος μπορεί να μείνει ανεπηρέαστος από ακόμη ένα ναυάγιο, στημένο ή όχι, από ένα έγκλημα διαρκείας, που έχει την αφετηρία του στο βάθος των ετών, αλλά τούτο δεν αθωώνει τους καταραμένους, ξένους ή Έλληνες, που εκμεταλλεύονται τον πόνο των μεταναστών;
Πού είναι οι… ΟΗΕ και οι… Ευρωπαϊκές Ενώσεις; Πού είναι οι χώρες της προηγμένης “Γηραιάς Ηπείρου” να προλάβουν το κακό και πέρα από διαπιστώσεις να κάνουν κάτι για να σταματήσει το κακό στην ταλαίπωρη Συρία;
Δώδεκα νεκροί, τα τέσσερα παιδιά σήμερα. Σε ένα “θρίλερ“, που μπλέχτηκαν κλεμμένα αυτοκίνητα, απάνθρωποι διακινητές, ίντριγκες, όπως διαβάσαμε. Ιστορίες τρέλας, που όμως αποτέλεσαν ένατη, δέκατη, ή ενδέκατη είδηση σε κάποιο δελτίο ειδήσεων. Και διερωτόμαστε: Αν ήταν Έλληνες (χτυπάτε ξύλο) οι δώδεκα, που πνίγηκαν, θα ήταν πρώτο θέμα; Θα ήταν. Ίσως, διότι οι μετανάστες, ή λαθρομετανάστες (κατά την επίσημη ορολογία) είναι παιδιά άλλου, ενός κατώτερου Θεού!
Θα μπορούσαμε να αραδιάσουμε χιλιάδες ερωτηματικά, αλλά πρόδηλο είναι ότι δεν είναι σκοπός μας να εντυπωσιάσουμε. Την ανάγκη να εκφράσουμε τον δικό μας πόνο θέλαμε. Την ανάγκη να μετανοήσουμε κι εμείς για την ηλίθια αδιαφορία με την οποία αντιμετωπίζαμε τους δεκάδες νεκρούς λαθρομετανάστες στο Αιγαίο. Ένα και εμείς με το σωρό. Θαρρείς και ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου…
Μας συγκλόνισε η τραγωδία στην Πάλαιρο… Κι όχι, βεβαίως, για να προλάβουμε τους κακεντρεχείς, επειδή συνέβη στα όρια της ιδιαίτερης πατρίδας μας. Η ευαισθησία μας δεν εξαρτάται από τον τόπο. Την ίδια ευαισθησία θα δείχναμε σήμερα, κι αν γινόταν το κακό στην Μάλτα, ή στις ιταλικές ακτές, ή αλλού.
Θυμωμένοι είμαστε. Θυμωμένοι, και επειδή κάποιοι ανεγκέφαλοι, ακραίοι, που τους χαλάει το χρώμα ή η εθνικότητα είναι βέβαιο, ότι διαβάζοντας το παρόν άρθρο μπορεί να μειδιάσουν. Μπορεί να ειρωνευτούν. Μπορεί να μας στείλουν και στο διάολο. Διότι μέχρι εκεί φτάνει η ανθρώπινη βλακεία. Ποσώς μας απασχολεί όμως…
Βέβαιο είναι, ότι η οσμή από την τραγωδία θα έφτασε μέχρι και την περιοχή του Μύτικα και της Κανδήλας, εκεί όπου δραστηριοποιείται ο αγαπημένος καθηγητής και φίλος, Κυριάκος Χήνας. Βέβαιο είναι, ότι ο έχων ιδιαίτερες ευαισθησίες “Ενωσίτης” παράγοντας θα συζητεί και θα τρέχει από την ώρα, που έγινε το κακό στην γειτονιά του. Μακάρι, να είναι αυτό το τελευταίο ρέκβιεμ στις ματωμένες θάλασσες, αλλά δεν θα είναι. Όσο υπάρχουν παλιάνθρωποι…
Υ.Γ. Ευχάριστο γεγονός η αποψινή νίκη-μισή πρόκριση της Εθνικής ποδοσφαίρου επί της Ρουμανίας. Αξίζουν συγχαρητήρια στους πρωταγωνιστές, αλλά ήταν μόνο το “πρώτο ημίχρονο“, όπως είχε προαναγγείλει ο “Έλληνας” (κατά δική του έκφραση) Σάντος.
