Έχασα πάνω από 30 φορές τα τηλέφωνα στο κινητό μου. Τί φρίκη εξαιτίας της ένδειάς σου να τα ξαναψάχνεις από την αρχή; Η φρίκη κρατάει όμως δευτερόλεπτα. Σιγά μωρέ, τί έγινε, λες…
Έχασα δεκάδες φορές εσχάτως τον δρόμο πέριξ του σπιτιού μου. Τί φρίκη να διαπιστώνεις, ότι μεγαλώνεις και δεν το λένε πια μόνο οι φίλοι σου για να σε πειράξουν; Η φρίκη κρατάει όμως δευτερόλεπτα. Σιγά μωρέ, τί έγινε, λες…
Έχασα τον νου μου, το μόνο σίγουρο, και λησμόνησα πώς μετατρέπονται τα ελληνικά σε ξένα και τα ξένα σε ελληνικά γράμματα στο πληκτρολόγιο. Τί φρίκη να υποχρεώνεις τον νεότερο Αλέξανδρο να σου κάνει “format” στη μνήμη και να διαπιστώνει ότι μεγαλώνεις. Η φρίκη κρατάει όμως δευτερόλεπτα. Σιγά μωρέ, τί έγινε, λες…
Έχασα τόσες ευκαιρίες να κάνω τη μάνα μου χαρούμενη, αλλά τζάμπα το κήρυγμα, αφού η μία μου ξίνιζε, η άλλη μου μύριζε και όταν πήγε να κάτσει κάτι, πέταξα τη βέρα στη θάλασσα και δραπέτευσα θαρρείς από το Αλκατράζ. Τί φρίκη να αισθάνεσαι ότι μάλλον γεννήθηκες διαφορετικός; Η φρίκη κρατάει όμως δευτερόλεπτα. Σιγά μωρέ, τί έγινε, λες…
Έχασα δεκάδες ευκαιρίες στη ζωή μου νομίζοντας ότι όλοι με λάδωναν, αλλά συνειδητοποίησα την υπερεκτιμημένη περηφάνια μου, όταν ο ΓΑΠ μας έβαλε ανήμερα του Αη-Γιωργιού στο ΔΝΤ. Τί φρίκη να αισθάνεσαι ότι στη δημοκρατία εξαιτίας του πλειοψηφικού την πληρώνεις και εσύ κι ας μην ψήφισες τον μ…α! Η φρίκη κρατάει όμως δευτερόλεπτα. Σιγά μωρέ, τί έγινε, λες…
Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου όταν μέρα Μαγιού, αν θυμάμαι καλά, βγαίνοντας στην Αντιφάνους διαπίστωσα ότι το πρώτο μου αμαξάκι, μεταχειρισμένο Οτομπιάνκι, που μου πήρε ο μπαμπάς, αλλά αγαπημένο, είχε μείνει με το σασί! Τί φρίκη να διαπιστώνεις εκ των υστέρων ότι τα κλεφτρόνια σού πήραν όλες τις κασέτες με σπάνια τραγούδια του Στράτου, του Στέλιου, του Τόλη και μαζί του… Βασίλη Γεωργίου τη φωνή από τις επικές περιγραφές του ’68 και του ’76. Η φρίκη κρατάει όμως δευτερόλεπτα. Σιγά μωρέ, τί έγινε, λες…
Έχασα τα τελευταία δύο χρόνια πολλάκις και την υγειά μου, θαρρείς και κάποιοι με τρισκαταράστηκαν, αλλά ας είναι καλά οι δικοί μου άνθρωποι, που με ντάντεψαν και οι καλοί μου γιατροί, που με περιποιήθηκαν. Τί φρίκη να συνειδητοποιείς, ότι δεν είσαι άτρωτος και ότι είσαι κοινός θνητός, ένας μέσα στο σωρό; Η φρίκη κρατάει όμως δευτερόλεπτα. Σιγά μωρέ, τί έγινε, λες…
Έχασα την φαινομενική ηρεμία μου όταν ο Μπουγαΐδης έβαλε το πιο ολέθριο αυτογκόλ της ιστορίας στο ματς με τον Πανθρακικό και κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό. Τί φρίκη να συνειδητοποιείς ότι ήταν προτιμότερο να μεγαλώσεις ως… ΟΦΑ (πάει να πει Όπου Φυσάει ο Άνεμος) και όχι ως ιδεολόγος-οπαδός; Η φρίκη κρατάει όμως δευτερόλεπτα. Σιγά μωρέ, τί έγινε, λες…
Έχασα πολλές δουλειές, όπως κι άλλοι γήινοι στο διάβα της ρημαδοζωής μας, αλλά όταν έχασα την… Απογευματινή, 26η Οκτωβρίου 2010, ανήμερα του Αη-Δημήτρη, ήταν αλλιώς. Τί φρίκη να διαπιστώνεις ότι και σου κατέκλεψαν τους κόπους 20 ετών, και σου γκρέμισαν το σπίτι σου, μαζί με τις ζωές και τα όνειρα 129 συναδέλφων, δύο εκ των οποίων μας (τους) βαρέθηκαν και βρίσκονται στη γειτονιά των αγγέλων; Η φρίκη αυτή –εδώ στη γειτονιά των διαβόλων- κρατάει τρία χρόνια. Σιγά μωρέ, τί έγινε δεν λες…
ΥΓ. Υποχρεωμένος να ευχαριστήσω δημόσια τον “αμφιτρύωνα” κι αυτού του “ανοικτού βήματος“, όπως και του προηγούμενου, που ενίοτε μοιάζει με “καταφύγιο“, τον φίλο Γιώργο Κογκαλίδη. Ξέρει εκείνος. Αλλά και τα παιδιά της “Ώρας“…
geonikol@hotmail.com
