Έπεσε η αυλαία του Ευρωμπάσκετ και ξαναγυρίσαμε στη σκληρή πραγματικότητα. Όμως ο χρόνος είναι αδυσώπητος, πρέπει πάντα να κοιτάμε μπροστά και διαβάζοντας τις δηλώσεις του T. Parker, ο οποίος μίλησε για “χτίσιμο, ειλικρίνεια και follow up a programme” (κάποιοι θα έχετε ακούσει για το INSEP της Γαλλίας), τις δηλώσεις του Ν. Ζήση που μιλά για μπόλιασμα νέων αθλητών στην Εθνική ομάδα, για αθλητικότερους παίκτες, αναρωτιέμαι, όπως όλοι, τι έφταιξε πραγματικά, ποια είναι η επόμενη μέρα, ποιoς είναι ο ρόλος του καθενός.
Αρχικά ο T. Parker είναι μία τεράστια προσωπικότητα, ο Ν. Ζήσης είναι ένας στυλοβάτης της Εθνικής, μα η μπάλα βρίσκεται στα χέρια άλλων.
Ο ρόλος των προπονητών, για να φτάσουμε στην επιλογή του προπονητή της Εθνικής ομάδας, έχει απόλυτα υποβαθμιστεί τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα.
Αρχικά, με το πάγωμα για μία 4ετία όλων των Σχολών Προπονητών (ευτυχώς ξεκινά η Σχολή Γ’ Κατηγορίας, μετά από αφόρητη πίεση του Συνδέσμου Προπονητών), έπειτα με τη ΜΗ εφαρμογή του νόμου περί καρτών από την Ομοσπονδία και ακολούθως με την ασυλία να έρχεται ο κάθε ένας αλλοδαπός coach από τα τοπικά μέχρι την Α1, ως πρώτος ή βοηθός (δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους αλλά όλη η Ευρώπη προστατεύει τους γηγενείς προπονητές της, είτε με νόμους, είτε με άτυπες ρυθμίσεις.
Ενδεικτικά αναφέρω ότι η… βουλγάρικη Ομοσπονδία, προασπίζοντας τον Βούλγαρο προπονητή έχει θέσει σε ισχύ διάταξη, όπου η εκάστοτε ομάδα που θέλει να προσλάβει ξένο προπονητή, πρέπει να πληρώσει 5χιλ. ευρώ για α’ προπονητή και 10χιλ. για βοηθό!
Τέλος, η ΜΗ εφαρμογή του νόμου Ορφανού, κατά τον οποίο κάθε προπονητής υποχρεούται να υπογράφει συμβόλαιο ή συμφωνητικό και αυτό να κατατίθεται στην Ομοσπονδία ή την εκάστοτε Ένωση και αυτό να επικυρώνεται. Απόρροια όλων των παραπάνω, είναι ο ευτελισμός του κύριου παραγωγού, παιδαγωγού, γνώστη και συντελεστή στην εφαρμογή της έννοιας που λέγεται ΟΜΑΔΑ.
Οι διοικητικοί παράγοντες, από την Α1 μέχρι την Ομοσπονδία, από το τοπικό μέχρι τον Ολυμπιακό και το Παναθηναϊκό, μπορούν και πρέπει να ασκούν κριτική, να θέτουν στόχους, να έχουν απαιτήσεις, να τοποθετούν ακόμα και ανθρώπους τους μέσα στην ομάδα (G.M., έφοροι.κ.α.), μα δε μπορούν και δε πρέπει να… κάνουν τους προπονητές.
Ο προπονητικός ρόλος είναι ξεκάθαρος, πολυσύνθετος, δύσκολος, απαιτεί βαθιά γνώση, πολυσυνθετικότητα, παιδεία, αποφασιστικότητα και ηγεσία.
Το μπαστάρδεμα των ρόλων οδηγεί μαθηματικά στην αποτυχία. Οι ρόλοι πρέπει να είναι διακριτοί, με σεβασμό, κάτι που λείπει. Όσο δεν ακολουθούμε ένα πρόγραμμα με ρόλους, στόχους, σαφή αξιολόγηση και σεβασμό στο συνεργάτη μας, θα υποβαθμίζουμε το έργο μας και στη προκειμένη της Εθνικής, θα υποβιβάζουμε και θα μικραίνουμε την Ελλάδα μπασκετικά.
Κλείνοντας, θα αναφέρω ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα, που έχει σχέση με όλα τα παραπάνω, τον εναγκαλισμό με την εξουσία, την επιλογή προσώπων και πόσο αυτό κοστίζει στο αποτέλεσμα.
Τον Ιούνιο γνώρισα τον coach V. Walberg (assistant για 14 χρόνια στο NBA), μιλώντας και αναγνωρίζοντας την κατάσταση εδώ με προέτρεψε να δουλέψω στις ΗΠΑ. Όταν με… αφέλεια τον ρώτησα γιατί υποστηρίζει την άποψη να φύγω τόσο σθεναρά μου είπε: “Dimitri, you live in a family country“.
Καλημέρα και καλή τύχη σ’ όλους…
Υ.Γ.: Καλή αρχή με περισσή δύναμη, ήθος και αγάπη σε αυτό που αγαπάμε, το basketball.
