Η ΕΟΕ πρέπει να εναρμονιστεί με τις αρχές του Ολυμπιακού Χάρτη.
Το δυστοπικό περιβάλλον που έχουν δημιουργήσει οι αλλεπάλληλες νομοθετικές παρεμβάσεις, με πρόσχημα τη ρύθμιση του κατ’ ευφημισμό «επαγγελματικού αθλητισμού», συνέτριψαν τις θεμελιώδεις αρχές του Ολυμπισμού, όπως αυτές περιγράφονται στον Ολυμπιακό Χάρτη.
Δυστυχώς δεν έχει καταγραφεί η οποιαδήποτε αντίδραση της ΕΟΕ, που είναι ο θεματοφύλακας αυτών των αξιών σύμφωνα με το κεφάλαιο 4 του Ολυμπιακού Χάρτη, και που θεωρούνται απαράβατες για τη συμμετοχή στο Ολυμπιακό Κίνημα και στους Ολυμπιακούς Αγώνες, σύμφωνα με την παρ 7 των «Θεμελιωδών Αρχών του Ολυμπισμού».
7. «Η συμμετοχή στο Ολυμπιακό Κίνημα απαιτεί συμμόρφωση με τον Ολυμπιακό Χάρτη και αναγνώριση από τη ΔΟΕ».
Ήταν μοιραίο να συμβεί από τη στιγμή που οι αθλητικοί νόμοι αντί να περιορίζονται στο να εκφράζουν τη συνταγματικής περιωπής μέριμνα της πολιτείας για τον αθλητισμό (επιχορήγηση, αθλητικές εγκαταστάσεις, περιορισμό της βίας, αθλητική δικαιοσύνη), υπεισέρχονται σε θέματα που καταργούν την αυτονομία -επί της ουσίας- τόσο των σωματείων, όσο και των ομοσπονδιών που συγκροτούν, καθιστώντας αυτές εταιρείες περιορισμένης ευθύνης, συνθήκη που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την παρ 5 των «Θεμελιωδών Αρχών του Ολυμπισμού».
5. «Αναγνωρίζοντας ότι ο αθλητισμός λαμβάνει χώρα στο πλαίσιο της κοινωνίας, οι αθλητικοί οργανισμοί εντός του Ολυμπιακού Κινήματος έχουν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις της αυτονομίας, που περιλαμβάνουν ελεύθερα τη θέσπιση και τον έλεγχο των αθλητικών κανόνων, τον καθορισμό της δομής και της διακυβέρνησης των οργανώσεών τους, απολαμβάνοντας το δικαίωμα των εκλογών απαλλαγμένες από οποιαδήποτε εξωτερική επιρροή και την ευθύνη για τη διασφάλιση της εφαρμογής των αρχών της χρηστής διακυβέρνησης».
Οφείλει να αντιδράσει η ΕΟΕ
Οι νόμοι είναι μια συνεχής προσβολή των παραπάνω αξιών, έχοντας ευνουχίσει τα σωματεία, που αποτελούν τον πυρήνα της οργάνωσης του αθλητισμού στην Ελλάδα, αφαιρώντας τους με πραξικοπηματικό τρόπο την αθλητική νομιμοποίηση όταν φτάσουν να έχουν κάποια επιτυχία, επιβάλλοντας απαράδεκτες διακρίσεις, που αποκηρύσσει η παρ 6 των «Θεμελιωδών Αρχών του Ολυμπισμού».
6. «Η απόλαυση των δικαιωμάτων και ελευθεριών που ορίζονται στον παρόντα Ολυμπιακό Χάρτη διασφαλίζεται χωρίς διακρίσεις οποιουδήποτε είδους, όπως φυλή, χρώμα, φύλο, σεξουαλικός προσανατολισμός, γλώσσα, θρησκεία, πολιτική ή άλλη γνώμη, εθνική ή κοινωνική προέλευση, ιδιοκτησία, γέννηση ή άλλη κατάσταση».
Η απαράδεκτη καθιέρωση της ιδιοκτησίας των ιδεών που εκφράζουν τα αθλητικά σωματεία και συσπειρώνουν υποστηρικτές, από μια ελίτ οικονομικών παραγόντων, ή και υπόπτων προθέσεων ατόμων, έχει δημιουργήσει ένα αθλητικό προλεταριάτο περιορισμένων επιδιώξεων, σε σημείο που οι Ομοσπονδίες που συγκροτούν να μην εκφράζουν το σύνολο του χώρου τους, με συνέπεια και τα μέλη της που συμμετέχουν στην ΕΟΕ να μην ικανοποιούν τις προδιαγραφές και προϋποθέσεις της ΔΟΕ.
Σκοπός της παρέμβασης μου δεν είναι η επιβολή αποκλεισμών ατόμων, όπως γίνεται σήμερα, ούτε η απόρριψη της συμμετοχής στον αθλητισμό εταιρειών – χορηγών, που είναι απαραίτητοι για τη χρηματοδότησή του, όπως γίνεται άλλωστε και σε αθλήματα που δεν χαρακτηρίζονται «επαγγελματικά», αλλά η ρύθμιση των σχέσεων, με αναγνώριση του αποκλειστικά κυριάρχου ρόλου του αθλητικού σωματείου, η αποσαφήνιση των εννοιών και ζητούμενων που αφορούν των αθλητισμό, που η αλλοίωση τους, δικαιώνοντας την προφητεία του Όργουελ, έχει οδηγήσει σε τερατογενέσεις.
Το Big Bang του ελληνικού αθλητισμού
Το δόγμα που έχει επικρατήσει και περιγράφεται στους αθλητικούς νόμους είναι ότι ο αθλητισμός είναι θέαμα και οι κατάλληλοι για να τον λειτουργήσουν είναι «θιασάρχες τεχνοκράτες». Προξενεί εντύπωση πώς συνάγεται αυτό το συμπέρασμα όταν, στην επιτυχία της Εθνικής του ποδοσφαίρου το 2004, που βγήκε όλη η Ελλάδα στους δρόμους, το μόνο που δεν προσέφερε ήταν θέαμα.
Με ποια δεδομένα απορρίπτουν τη δυνατότητα των αθλητικών σωματείων να οδηγήσουν σε επιτυχία, όταν έχουμε την περίπτωση του Άρη, του ΠΑΟΚ και εντέλει της Εθνικής ομάδας του 1987 (αποτέλεσαν το Big Bang του ελληνικού αθλητισμού), που ήταν αποτέλεσμα της δραστηριότητας των αθλητικών σωματείων.
Αυτές οι λογικές έχουν οδηγήσει στο να αποθεώνεται ο επαγγελματισμός και ο ερασιτεχνισμός να θεωρείται «ρετσινιά», με επικράτηση της κακόσημης έννοιας. Δηλαδή, αυτός που δηλώνει ότι «το κάνω για τα χρήματα» θωρείται ανώτερος και πιο αξιόπιστος από αυτόν που δηλώνει «εραστής της τέχνης».
Αθλητής είναι αυτός που γυμνάζεται συστηματικά για να πετύχει κάποιο στόχο. Το αν έχει εξασφαλίσει τη χρηματοδότηση της προσπάθειας του, δεν τον καθιστά «επαγγελματία» με τη στενή έννοια του όρου. Εξάλλου, τόσο στις κατηγορίες που δεν χαρακτηρίζονται επαγγελματικές, αλλά και σε ατομικά αθλήματα, οι αθλητές αμείβονται για ολυμπιακή προετοιμασία, έχουν χορηγούς και απολαμβάνουν προνομίων και πριμ (καλώς) σε περίπτωση επιτυχίας.
Το ύψος της αμοιβής είναι αυτό που χαρακτηρίζει κάποιον επαγγελματία; Δηλαδή, αυτός που αμείβεται με τον βασικό μισθό δεν θεωρείται εργαζόμενος; Γιατί χρειάζεται να διαχωριστούν οι αθλητές σε επαγγελματίες και ερασιτέχνες;
Οι θέσεις των πολιτικών κομμάτων για τον αθλητισμό είναι επηρεασμένες από τις οικονομικές θεωρίες που πρεσβεύουν και οι οποίες δημιουργούν ακράδαντα πιστεύω. Τα «πιστεύω», όμως, δεν αφήνουν περιθώρια στη λογική. Δεν υπάρχει δεξιός ή αριστερός αθλητισμός, όπως δεν υπάρχει αριστερή ή δεξιά γεωμετρία, ή άλγεβρα.
Η απαίτηση για ενεργή και δυναμική παρέμβαση της ΕΟΕ, ώστε να θεραπευθούν όλες οι παθογένειες, δεν είναι μόνο επιτακτική αλλά και υποχρέωση, σύμφωνα με τον Ολυμπιακό Χάρτη, απαλλαγμένη από οποιαδήποτε πολιτική παρέμβαση και ώστε η παρ 4 των «Θεμελιωδών Αρχών του Ολυμπισμού» να είναι ζητούμενο και όχι ευχή.
4. «Η άσκηση του αθλητισμού είναι ανθρώπινο δικαίωμα. Κάθε άτομο πρέπει να έχει τη δυνατότητα να ασκεί τον αθλητισμό, χωρίς διάκριση οποιουδήποτε είδους και στο ολυμπιακό πνεύμα, το οποίο απαιτεί αμοιβαία κατανόηση με πνεύμα φιλίας, αλληλεγγύης και δίκαιου παιχνιδιού».
