Όταν μιλάμε για τον Γιώργο Μπαρτζώκα, μιλάμε για τον απόλυτο πολεμιστή.
Ό,τι κι αν κάνει μοιάζει να είναι «καταδικασμένος» να ασχολούνται όλοι μαζί του. Όταν ο Ολυμπιακός με μικρότερο μπάτζετ από τις περισσότερες που έριξε στο καναβάτσο, έφτασε «back to back» στο φάιναλ φορ, όλοι μιλούσαν μα θαυμασμό για την ομάδα τού Μπαρτζώκα. Τώρα, που -για τους όποιους λόγους- το φεγγάρι είναι κακό για τους «ερυθρόλευκους», όλοι ψάχνουν τα λάθη τού Μπαρτζώκα.
Δεν ασχολούμαι με την παραφιλολογία, σχετικά με το… ήθος τού προπονητή τού Ολυμπιακού. Απάντησε άλλωστε η ίδια η ομάδα του (δείτε εδώ). Είναι λογικό, από τη στιγμή που όλοι κρίνονται εξ αποτελέσματος, να δέχεται κριτική. Κανείς δεν είναι υπεράνω, αλίμονο. Ούτε η ανακήρυξή του για δύο συνεχόμενες χρονιές ως προπονητής της χρονιάς στην Ευρωλίγκα, το δίνει… ασυλία.
Η συνταγή τής επιτυχίας και το… συμβόλαιο
Έκανε, αλήθεια, κάτι διαφορετικό φέτος, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια ο κόουτς τού Ολυμπιακού; Πάντα επέλεγε παίκτες με εμπειρία στην Ευρωλίγκα, δίχως κανείς να είναι από το πάνω ράφι (οικονομικά), παίκτες που να υπηρετούν το μπάσκετ συνόλου, το οποίο αποτελεί σημείο αναφοράς για τον Μπαρτζώκα.
Πέρυσι θεωρείτο αποτυχημένη η επιλογή Κάνααν και Πίτερς. Φέτος ο Ολυμπιακός ξεκινά από αυτούς τους δύο. Ο ΜακΚίσικ όταν αποκτήθηκε ήταν ένας… Γιουροκαπίτης ελευθέρας βοσκής κι έγινε πυλώνας στο παιχνίδι της ομάδας του, μαθαίνοντας από τον Μπαρτζώκα κι αλλάζοντας τον τρόπο προσέγγισης. Ο Φαλ ήταν… πλατυπώδης κι αντιτουριστικός κι ο Ουόκαπ μετρίως μέτριος σαν τον καφέ.
Τα ίδια που συζητάμε τώρα για τον Σίκμα και τον Μπραζντέικις. Η συνταγή είναι ίδια, αλλά συμβόλαιο με την επιτυχία δεν έχει κανένας. Ακόμα κι ομάδες που παίρνουν πολύ ακριβότερους παίκτες δοκιμάζουν τις αντοχές τους μέσα στη σεζόν, τις πιο πολλές φορές αποτυχαίνουν.
Οι… οπαδοί της νίκης
Να κρίνουμε τον Μπαρτζώκα, συμφωνώ απόλυτα. Αν ο τρόπος που στήνει τις ομάδες του δεν αρέσει, πρέπει να κριθεί και για τις δύο προηγούμενες σεζόν, καθώς ΔΕΝ άλλαξε τρόπο λειτουργίας και σκέψης. Αν κρίνουμε εξ αποτελέσματος, θαρρώ ότι μπορούμε εύκολα να αποδομήσουμε τον Γκάλη, να κάνουμε τον Αντετοκούνμπο να μοιάζει με… πρωτόπειρος παίκτης και τον Ομπράντοβιτς στα όρια τού αποτυχημένου.
Αυτά ψάξτε τα στους οπαδούς της νίκης κι αυτούς που τους… ταΐζουν (κυρίως σανό). Εμείς κρίνουμε διαφορετικά. Προφανώς ο φετινός Ολυμπιακός δεν αποδίδει αυτό που ο κόσμος του περίμενε. Ακόμα δεν έχει παίξει πλήρης, πρέπει να ενσωματωθούν παίκτες, να επιστρέψουν σε καλούς αγωνιστικούς ρυθμούς οι τραυματίες. Θέλει δουλειά κι υπομονή.
Ο Μπραζντέικις, ο Πετρούσεφ, ο Μήτρου-Λονγκ (ακόμα δεν τον έχουμε δει) ΔΕΝ είναι παίκτες, που με μαγικό ραβδί θα αλλάξουν την εικόνα του Ολυμπιακού. Είναι παίκτες Μπαρτζώκα, που μπορούν να ενταχθούν στο σύνολο και να το κάνουν καλύτερο, αλλά θέλουν τον χρόνο τους, για να καταλάβουν τον τρόπο με τον οποίο παίζει η ομάδα, τι ζητά από εκείνους ο προπονητής. Έτσι είναι το σκεπτόμενο μπάσκετ, έχει τα καλά και τα αρνητικά του.
Το μόνο που γνωρίζουμε για τον Μπαρτζώκα είναι πως πρόκειται για τον απόλυτο μαχητή. Θα το παλέψει, θα το κυνηγήσει και στο τέλος τής ημέρας γνωρίζουμε όλοι ότι θα δώσει τη μάχη, είτε είναι από πάνω, είτε μοιάζει χαμένη. Αυτό είναι που τον κάνει διαφορετικό κι όσο η διοίκηση τον εμπιστεύεται, τόσο θα δουλεύει με πλάνο και θα φέρνει αποτελέσματα.
Αντί επιλόγου: Θυμόσαστε (αν το θυμάστε, ας ανταλλάξουμε απόψεις για καλούς οίκους ευγηρίας) εκείνη τη διαφήμιση, που έλεγε πόσα θα έδινες για ένα κατοστάρικο; Ζητούμενο για κάθε προπονητή είναι να αυξάνει την περιουσία τού συλλόγου, να είναι «value for money», να κάνει τους παίκτες του καλύτερους. Λείπει κάτι από τον Μπαρτζώκα;
